Category: onterecht onbekend (Page 1 of 2)

nieuw album zanger-gitarist Rob Jungklas

24 March 2025 / Ruud

De Amerikaanse zanger-gitarist Rob Jungklas heeft een nieuw album uitgebracht.

‘December’ komt uit in eigen beheer, zoals al zijn recente albums, en bevat maar acht songs, maar toch is het iets om naar uit te kijken.

Jungklas is namelijk een even interessante als onbekende artiest die tekort gedaan wordt met de omschrijving ‘singer-songwriter’, hoewel zijn teksten niets anders kunnen zijn dan zeer persoonlijk.

Vanaf zijn comeback-album ‘Arkadelphia’ (2003) worstelt hij met lust en liefde, vertwijfeling en vergeving en andere vermoedelijk door godsdienst bepaalde thema’s waarin inderdaad een god en de duivel elkaar verdringen.

Daarover zingt hij op zo’n emotionele manier dat het beklemt, terwijl zijn muziek nooit vrijblijvend is, maar zijn woorden vaak op huiveringwekkende wijze onderstreept.

In zijn nieuwe nummers speelt Jungklas weer meer en meer gitaar, zoals hij dat deed op albums als ‘Arkadelphia’, ‘Gully’ en ‘Mapping the Wreckage’.

Die kwamen uit op een klein label. Madjack Records, en waren hier dus met enig zoeken te koop, net als zijn daarna verschenen ‘The Spirit and the Spine’ en ‘Blackbirds’.

Albums als ‘Nothing to Fade’, ‘Rebel Souls’ en ‘Love Songs for the Dying of the Light’ bracht hij echter zelf uit via Bandcamp en dat is bij zijn nieuwe niet anders.

Al zoekt hij muzikaal meer en meer de verstilling, zijn thema’s zijn onveranderd: in het eerste couplet van ‘December’, het nummer waarmee het album opent, zingt Jungklas al tegen zijn echoënd klagende gitaar: ‘I have no desire to walk upon the water/ I want to drown in this turbulent sea/ I offer no prayer of supplication/No god will rescue me/Swallowing the muddy water/Drinking down my destiny/ Pity not this rebel soul/I’m already free’, terwijl in het tweede song de duivel en God al overleggen over wie de sterrenstelsels mag besturen:

Rob Jungklas December

3 Drops Of Blood

Jungklas is daarmee nog altijd even interessant als hij al decennia is.

Of hij nog gelooft in een doorbraak is de vraag, maar dat hij die verdient niet.

de tracklist:

Elles Bailey: te onbekend…

6 February 2025 / Ruud

De Britse blues- en rootszangeres Elles Bailey is in het Verenigd Koninkrijk aardig bekend. Zo won zij in 2020 de Artist of the Year Award en de Album of the Year Award in 2020 voor ‘Road I Call Home’, haar tweede, terwijl haar single met Dan Auerbach geschreven ‘Little Piece of Heaven’ toen Song of the Year was bij de U.K. Americana Awards.

Dit jaar was zij genomineerd voor een Americana UK Award, net als haar vierde album, ‘Beneath the Neon Glow’.

In Nederland is zij echter niet meer dan een goed bewaard geheim en dat is niet alleen jammer voor haar, maar ook voor liefhebbers voor muziek op de rand van blues, roots en pop.

Zij maakte namelijk eerst haar zeer goede derde , ‘Shining in the Half Light’ en ook ‘Beneath The Neon Glow’ is uitstekend.

Zowel die derde als die vierde kwamen inmiddels ook uit met extra songs, een ramp voor wie de albums onmiddellijk na het uitkomen kocht, maar een zegen voor wie haar nu pas ontdekt.

Daar is alle reden voor: voor Heaven 129/mei-juni 2019 schreef ik ooit een korte recensie voor de rubriek ‘Ook verschenen’ die door zijn gebrek aan lengte een beetje algemeen moest blijven, maar zelfs die verraadt haar kwaliteiten:

tweede single tweede album Red Clay Strays

24 June 2024 / Ruud

De Red Clay Strays brachten hun eerste album in 2022 uit in eigen beheer.

Het duurde dus even voordat ‘Moment of Truth’ aan deze kant van de Atlantische Oceaan werd ontdekt, maar goede muziek is tijdloos en dat geldt zeker ook voor deze vijfmansgroep uit Alabama.

Pop-Eye’s Johan Dollekamp maakte er ex-Shiner Twin Jack Hustinx op attent en die tipte op zijn beurt mij weer. Er zijn dan ook overeenkomsten te horen in de muziek van de Red Clay Strays en die op de drie onvolprezen albums van de Shiner Twins, de beste americanagroep de Nederland ooit had.

De twaalf nummers op dat album zinderen door de emotionele zang van Brandon Coleman, terwijl hij net als Zach Rishel en Drew Nix gitaar speelt. Met drummer John Hall en bassist Andrew Bishop spelen zij songs die blues, soul en gospel combineren en waarin de vijf ruimte laten, zodat Coleman’s zang centraal kan staan, net als de even felle als sfeervolle gitaarpartijen van Rishel en Nix.

Het is een onwaarschijnlijke wending voor een groep die vanaf 2016 covers speelde en bestond uit Bishop, Nix en Coleman en het geld voor hun debuut bijeen bedelden via een crowdfundingsactie.

Pas een jaar na het uitkomen werd single ‘Wondering Why’ een hit via het vaak terecht verguisde TikTok en het nummer kwam terecht in de Billboard Hot 100.

Ik heb de cd dus inmiddels alsnog besteld…

Inmiddels hebben ze een contract met RCA Records en is hun tweede album klaar: ‘Made by these Moments’ komt uit op 26 juli, maar inmiddels zijn al twee singles verschenen.

Waar je van ‘Wanna Be Loved’ al een goede ballad is, voldoet die kwalificatie niet voor ‘Devil in my Ear’: daarin sluiten tekst en muziek op een beklemmende manier op elkaar aan dat Coleman een existentiële angst bezingt.

Dat komt door zijn wanhopige zang en de gitaren van Rishel en Nix, die laten horen wat Coleman zingt:

tweede single aangekondigde album Summit of the Big Low

13 April 2023 / Ruud

Van het Engelse Summit of the Big Low is een tweede single verschenen van het voor 19 mei aangekondigde, titelloze album.

Dat is een relatief snelle opvolger voor ‘Thin Air’, het album van verleden jaar waarmee Summit of the Big Low grote indruk op mij maakte. Daarop gaf hij zijn prachtige, folky melodieën diepte met allerlei zacht ruisende en borrelende elektronica, terwijl hij daaroverheen even melancholiek als mijmerend zong.

Bovendien bleek Toby Uffindell-Philips, voorman en in feite het enige lid van de groep, al meer dan twintig jaar een te goed bewaard geheim te zijn. Hij maakte onder zijn eigen naam zijn debuut, ‘The Sanctuary of Sound’, waarop zijn latere geluid al doorklinkt, maar nog niet zijn definitieve vorm gevonden heeft. Daarna maakte hij onder de groepsnaam The Sanctuary of Sound twee albums waarop hij zijn geluid gevonden bleek te hebben, ‘Contact’(2005) en het al even prachtige ‘Dust’(2008).

In die zin was ‘Thin Air’ dus een comeback, en een overdonderende ook, al bracht hij het album opnieuw in eigen beheer uit, met alle desastreuze gevolgen voor een grote bekendheid als gevolg.

Ik draaide daarvan vaak songs en blijf dat ook doen, maar kijk met veel ongeduld uit naar die titelloze opvolger.

Daarvan is na de anti-oorlogssong ‘Dust’ inmiddels een tweede single verschenen: ‘Tearing Up the Darkness’ lijkt op het eerste gehoor een statige, zomerse ballad met een prominente mandoline en een op de achtergrond jankende slidegitaar, maar is een song over eenzaamheid, al gloort er mogelijk ook een sprankje hoop in de impressionistische tekst.

Beide nummers klinken opnieuw gelaagd en mysterieus, terwijl de melodieën de

kenmerken hebben van een goede popsong met referenties naar bekende songs uit het verleden, net als de songs op ‘Thin Air’ die hadden.

Ik wrijf me dus nog maar eens in de handen….

Olivier’s Army: ‘A certain blue’

22 April 2020 / Ruud

Geen blauwer blauw dan dat van Olivier’s Army, de zesmansgroep die drie verstilde albums met jazzy invloeden maakte, ondanks de van Elvis Costello geleende bandnaam.

Hun eerste, qua titel aan Miles Davis schatplichtige ‘A certain blue’ (2008), bevat net als ‘Deal with demons’ (2012) en ‘Back in command’ (2015) ijle, majestueuze melodieën, klagende zang en altijd snijdende trompetsolo’s.

Optreden doen ze nauwelijks of nooit, maar ze repeteren naar verluidt wél wekelijks: muzikale monniken die hun songs in afzondering aanbidden.

gepubliceerd in de rubriek ‘De tien: blue’ in Heaven 5 september-oktober 2019

Behoed Rich DePaolo voor de vergetelheid

5 February 2019 / Ruud

Wat gebeurt er eigenlijk met een album nadat het is gerecenseerd? Het is gehoord, misschien zelfs serieus beluisterd, en iemand heeft daarover zijn mening gegeven, hopelijk met argumenten, maar dat is het dan wel weer.

Het zou kunnen dat een lezer van plan is er nog eens naar te luisteren, maar in een tijd waarin muziekstreamers alle muziek reduceren tot achtergrondmuziek, zou het zo maar eens bij dat goede voornemen kunnen blijven.

De paradox is namelijk, dat hoe meer muziek er moeiteloos beschikbaar is, hoe minder er met aandacht naar geluisterd wordt: het verwordt tot geruis van de branding op een zomerse dag aan het strand.

Bespaar Rich DePaolo dat lot: Continue reading

Victoria who? Victoria Blythe!

7 April 2015 / Ruud

Van singer-songwriter Victoria Blythe staatn niet veel filmpjes op YouTube.

Dat onderstreept nog maar eens dat zij en veel te goed bewaard geheim is, want verleden jaar kwam pas haar eerste soloalbum uit, terwijl haar groep Calaveras weliswaar in totaal vier albums maakte, maar de laatste daarvan verscheen in 2008.

Toch kun je via de video’s van Dancing with you all by myself en de James Brown-cover I got you (I feel good) een beeld krijgen van haar door jazz en folk beïnvloede stijl: Continue reading

Voorvrouw Sharon Jones van Sharon Jones & the Dapkings nog altijd te onbekend

26 July 2010 / Ruud

Ondanks inmiddels vier constante cd’s en recente optredens in Paradiso en op het North Sea Jazz Festival zijn Sharon Jones & the Dap Kings nog onbekender dan zijn verdienen te zijn.

En dat terwijl er toch weer zo’n prachtig, onwaarschijnlijk verhaal achter deze zangers schuilgaat, net als trouwens achter haar band.

Via deze twee links krijg je een tamelijk compleet beeld van hoe Sharon Jones dan toch nog ontdekt werd.

http://www.nrc.nl/kunst/northseajazz2010/article2569210.ece/God_was_my_rehab_%0A

http://www.faceculture.nl/news_detail.php?id=672

Een recensie van I Learned The Hard Way vind je elders op deze site.

Piet van den Heuvels claim to fame

4 May 2010 / Ruud

Het is zeer de vraag of Piet van den Heuvel ooit nog een tweede solo-cd maakt.

De Vlaamse muzikant speelt immers vooral in dienst van anderen: zo speelde hij in de tourband van de wel bekende Vlaming Bart Peters, is hij sessiemuzikant en componeert hij muziek en teksten voor andere artiesten, radio- en t.v.-programma’s, film en theater.

Toch maakte hij in 2007 een soloplaat, Meanwhile At The Moon Parlor. In veertien vaak prachtige songs schetst hij zijn muzikale smaak en droomlandschap. Zo laat de cd je niet meer los, als je hem eenmaal gehoord hebt. Continue reading

Jim White – zelfs zijn pseudoniem is echt

9 February 2010 / Ruud

Jim White wordt geboren als Mike Pratt en hij groeit op aan de rand van de pinkstergemeente.

Het kleurt de teksten op het in 1997 verschenen deduut The Mysterious Tale Of How I Shouted “Wrong-eyed Jesus!” By Jim White.

Dat debuut viel niet alleen op door een in het boekje afgedrukt lang, intrigerend en volgens White waargebeurd verhaal, maar ook door de mysterieuze liedjes. Een groot aantal ervan klonk dromerig door het gebruik van veelal akoestische instrumenten en Whites vaak hypnotiserende zang, maar de teksten waren grimmig en zorgen voor een overwachte draai: broeierige verhalen over rusteloosheid, de liefde en de gevolgen van geweld, vaak bijbels geïnspireerd. Continue reading