Category: muziekboeken (Page 1 of 8)

Van singer-songwriter Iain Matthews verscheen in 2018 al een biografie, maar nu staat er weer een op stapel van de man die in Fairport Convention zat, de Matthews Southern Comfort en Plainsong oprichtte en daarna een enorme hoeveelheid vaak indrukwekkende soloalbums uitbracht, terwijl hij ook de Matthews Southern Comfort nieuw leven inblies met Sjoerd van Bommel, Eric Devries, Bart de Win en BJ Baartmans.

Waar ‘Thro’ My Eyes: A Memoir’ werd vernoemd naar een van Matthews’ vroege soloalbums en het door hem werd geschreven samen met Ian Clayton, zal de nieuwe ‘Iain Matthews – A People’s History’ heten en inderdaad worden samengesteld uit herinneringen die fans aan hem hebben.

Dat doet Richard Houghton, een auteur met een eigen uitgeverij die zich specialiseert in boeken over popgroepen en daarbij vaker fans aan het woord liet.

Dat deed hij al bij Pink Floyd, Slade, de Beatles en de Faces, terwijl hij dit jaar ook boeken zal uitbrengen volgens hetzelfde recept over Billy Bragg, Emerson, Lake & Palmer, de Sex Pistols en T. Rex.

In Matthews’ nieuwe biografie is ruimte voor de verhalen van driehonderd fans. Ze mogen hun herinneringen insturen. Die moeten liefst vierhonderd woorden lang zijn.

Daar moeten toch ook herinneringen van Nederlandse fans bij zijn, want Matthews woont alweer zo’n 25 jaar in Limburg en trad in die tijd ook vaak in Nederland op:

Uitgeverij Taschen brengt op 23 maart het boek ’75 Years of Atlantic Records in Photos’ uit.

Daarin zijn inderdaad foto’s afgedrukt uit de geschiedenis van dat inmiddels 75 jaar oude, roemruchte label, dat door Ahmet Ertegun werd opgericht.

Dat betekent zulke uiteenlopende artiesten als dus van Aretha Franklin, Cream, Cardi B, Genesis, Aaliyah,  Ray Charles, Led Zeppelin, Bruno Mars en Crosby, Stills, Nash & Young, maar ook van Chic, ABBA en John Coltrane.

Het wordt met maar liefst 691 pagina’s een echt coffeetable book en bij Rolling Stone kun je alvast een kijkje nemen:

Website Relix interviewde Michael McDonald over zijn enige tijd geleden verschenen ‘autobiografie’ ‘What a Fool Believes’. Die schreef hij overigens samen met een vriend, komiek en schrijver Paul Reiser, die McDonald interviewde en de resultaten daarvan redigeerde.

Behalve over het schrijven ervan en het opnemen van het luisterboek vertelt McDonald desgevraagd ook over zijn muziekverleden: hoe hij songs schreef, wat hij dacht toen hij achtergrondzang deed bij Steely Dan, hoe de Doobie Brothers tijdens het toeren probeerden hun volgende concerten steeds te verbeteren, hoe hij samenwerkte met Kenny Loggins bij het schrijven van songs en over het ook voor hemzelf verrassende succes van zijn boek, dat tot zijn verbazing zelfs even in de bestsellerlijst van de New York Times stond:

Op 11 juni is een nieuwe biografie over Joni Mitchell uitgekomen.

‘Traveling’ is geschreven door Ann Powers, een muziekrecensent met een originele blik en een lange staat van dienst voor de NPR, de publieke en dus onafhankelijke Amerikaanse radiozender NPR.

In haar boek probeert Powers de vraag te beantwoorden waarom zoveel mensen van Mitchell houden. Om die vraag te kunnen beantwoorden sprak ze juist niet met haar, want ze wilde afstand behouden om de inmiddels legendarische singer-songwriter onder haar vergrootglas te kunnen leggen.

Wel interviewde ze onder anderen James Taylor en David Crosby, maar ook drummer Brian Blade, met wie Mitchell pas veel later samenwerkte en met Brandi Carlile, de singer-songwriter die zich als een loodsmannetje aan Mitchell vastklemt en zich opwerpt als haar belangenbehartigster en grootste fan.

De recensie op de site van ‘No Depression’ maakt meer dan nieuwsgierig, want het boek lijkt daarin een beschouwing in de meest letterlijke zin:

Zanger-toetsenist Michael McDonald heeft zijn memoires geschreven. Dat wil zeggen, hij heeft ze laten optekenen door de in de VS bekende acteur, script- en bestsellerschrijver en stand-up comedian Paul Reiser.

Uiteraard heet het boek ‘What a Fool Believes’, naar een van de grote hits van de Doobie Brothers in hun tweede jeugd. Dat was na de coup die McDonald in feite pleegde door de groep voor een keuze te stellen: of hem of gitarist Jeff ‘Skunk’ Baxter, die een heel andere muzikale koers voor ogen had. Dat deed hij toen Pat Simmons had gezegd erover te denken de band op te heffen.

In feite was dat een klassiek geval van vadermoord, want het was Baxter die aan de Doobies had voorgesteld McDonald voor de groep te vragen.

McDonald won en de slimme, verzorgde muziek die erop volgde stond ver af van de rock die de groep daarvoor speelde. Zo werd McDonald een van de boegbeelden van de ‘yacht rock’, een denigrerend bedoelde term voor verantwoorde, maar makkelijke achtergrondmuziek op de schepen van de rijken van deze aarde.

McDonald kende Baxter uiteraard uit zijn tijd voordat hij ging zingen bij de Doobie Brothers, want toen zong hij uit duizenden herkenbare achtergrondkoortjes bij Steely Dan. ‘Peg’ van ‘Aja’ is een song die mede door hem werd ingekleurd. Ook was hij, net als Baxter, een tijd lang onderdeel van de liveband van Walter Becker en Donald Fagen.

Over hun belevenissen doet hij ook een doekje open, zowel over hun spreekwoordelijke botheid tijdens opnamen als over hun gezamenlijke, dagen durende cocaïneconsumptie in zijn appartement. Dat was het resultaat van het plan die cocaïne te versnijden en aan vrienden en bekenden te verkopen en zo makkelijk geld te verdienen, maar daarvoor vonden ze het spul blijkbaar zelf te lekker…

Er zijn ook onschuldiger weetjes, zoals de werktitel voor  ‘Takin’ It to the Streets’: ‘Falling Through the Cracks’, maar uitgever Harper Collins belooft openhartige memoires over hoogte- en dieptepunten, verslavingen en wat dies meer zij:

Op 11 april komt het boek ‘All You Need Is Love’ uit.

Daarin staan interviews met de Beatles en mensen uit hun omgeving die eerder als stonden in ‘The Love You Make’ uit 1983 en is samengesteld door Steven Gaines en Peter Brown. De laatste was de personal assistant van Beatles-manager Brian Epstein.

In het persbericht worden grote woorden niet geschuwd: ‘All You Need Is Love’ is a ground-breaking oral history of the Beatles and how it all came to an end.

“Based on never-before-published or heard interviews with Paul McCartney, George Harrison, Ringo Starr, Yoko Ono, and their families, friends, and business associates, this is a landmark book, containing stunning new revelations, about the biggest band the world has ever seen.’

Na publicatie van ‘The Love You Make’ zouden Paul en Linda McCartney een exemplaar van het boek hebben berscheurd en de bladzijden in de open haard hebben verbrand, zo verklaart Steven Gaines in een interview in The Times: ‘There was an omerta, a code of silence around the Beatles, and they didn’t think anyone would come forward to tell the truth.’

‘All You Need Is Love’ zou nog meer incidenten en schandalen bevatten dan dat boek: zo beweert het boek dat Yoko Ono Lennon zou hebben gestimuleerd heroïne te gebruiken, of juist niet, hoe Lennon Mick Jagger in verlegenheid bracht door Allen Klein  mee te nemen naar een vergadering van de Beatles waarvoor hij ook Jagger had uitgenodigd en hoe George Harrison besloot beter gitaar te willen spelen dan Cliff Richards.

Die laatste twee mogen dan niet zo schokkend zijn, de eerste bewering is dat wel: Ono zou haar heroïnegebruik tegenover Lennon hebben opgehemeld en hem dus hebben overgehaald, maar zelf heeft ze sindsdien gezegd dat hij haar expliciet vroeg naar haar ervaringen en er dus zelf toe besloot. Ze ei hem dat het ‘gewoon een mooi gevoel was’. Bovendien spoten ze het niet, maar inhaleerden ze het alleen, een wonderlijke relativering voor een uiterst verslavende drug:

Elton John heeft inmiddels zijn afscheidstournee ‘Farewell Yellow Brick Road afgesloten, maar kan er blijkbaar geen genoeg van krijgen.

Dat is niet zo gek, want hij is daarmee met tussenpozen maar liefst vijf jaar van huis geweest.

Hij wil dat tijdperk blijkbaar in stijk afsluiten, want het boek ‘Farewell Yellow Brick Road: Memories of My Life in Tour’ gaat uitkomen op 24 september.

Dat duurt nog wel even inderdaad, maar toch zocht John inmiddels zelf de publiciteit om hem maar vast aan te prijzen:

In maart 2024 verschijnt de biografie van The Blind Boys Of Alabama. Die heet ‘Spirit of the Century’ naar het album waarmee ze een glorieuze comeback maakten in 2001.

Daarin wordt de geschiedenis van de gospelgroep beschreven die veel pieken en dalen kende en dan bedoel ik niet die van The Valley of Death.

Het boek werd geschreven door Prestom Lauterbach, die eerder boeken schreef als ‘The Chitlin’ Circuit’(2011), ‘Beale Street Dynasty’(2015) en ‘Bluff City’(2019), maar ook ‘Brother Robert’ (2020) over blueslegende Robert Johnson en ‘Timekeeper’(2021) met en over Memphis-souldrummer Howard Grimes.

Lauterbach interviewde voor het boek niet alleen de relatieve nieuwkomers Richie McKinney, drummer en roadmanager, en Joey Williams, gitarist en het enige niet blinde lid, maar ook de inmiddels overleden oorspronkelijke lid en voorman Clarence Fountain en zijn opvolger, Jimmy Carter. De laatste is een generatiegenoot van Fountain en de andere oorspronkelijke leden en zat voor zijn overstap naar The Blind Boys Of Alabama in de The Blind Boys Of Mississippi.

Dat kan behalve een heel interessant boek ook  een heel dik boek worden, want The Blind Boys of Alabama werd al opgericht in 1939 op het Alabama Institute for the Negro Deaf and Blind in Talledega…

Eerdere berichten over de Blind Boys of Alabama vind je in de categorieën Nieuws, Luisterpalen en Concerttips.

De recensies van het samen met Marc Cohn opgenomen ‘Work To Do’, ‘Echoes from the South’, ‘Take The High Road’, ‘Higher Ground’ en ‘Spirit of the Century ‘ en het samen met Ben Harper opgenomen ‘There Will Be A Light’ vind je in de categorie Recensies gospel.

Bernie Taupin, de fameuze tekstschrijver van heel veel nummers van Elton John vanaf diens debuutalbum ‘Empty Sky’ in 1969, heeft zijn memoires aangekondigd.

‘Scattershot: Life, Music, Elton and Me’ gaat vooral over de samenwerking tussen hem en John, maar ‘readers visit Los Angeles with Bernie and Elton on the cusp of global fame. We spend time in Australia at an infamous rock ‘n’ roll hotel in an endless blizzard of drugs and spend late-night hours with John Lennon, Bob Marley, and Frank Sinatra. And beyond the world of popular music, we witness memorable encounters with writers like Graham Greene, painters like Andy Warhol and Salvador Dali, and scores of notable misfits, miscreants, eccentrics, and geniuses, known and unknown. And of course, even if they’re not famous in their own right, they are stars on the page, and we discover how they inspired the indelible lyrics to songs such as ‘Tiny Dancer,’ ‘Candle in the Wind,’ ‘Bennie and The Jets’, and so many more.

Uitgever Hachette Books noemt het dan ook nog ‘an exciting, multi-decade whirlwind told in a non-linear yet grounded narrative’, terwijl Taupin zelf er het volgende over zegt: ‘It’s contemplative, self-assessing and attempts to stay off the beaten path in not regurgitating what’s already been written.’

Dat gaan we allemaal nog zien, want autobiografieën van muzikanten vallen maar al te vaak tegen…

Eerdere berichten over Bernie Taupin vind je in de categorie Nieuws.