De Australische zangeres-pianiste Sarah Blasko bracht recent haar zevende album uit.
‘I Only Need To Conquer This Mountain’ bleek een klassiek singer-songwritersalbum, waarop Blasko zonder reserve haar ziel blootlegde.
Ik recenseerde het album voor Heaven magazine en plaats mijn bespreking dus niet direct op mijn eigen site, maar zou het zonde vinden als je die niet las:
Continue readingVan de Amerikaanse singer-songwriter besprak ik ooit ‘Wreck Your Wheels’, terwijl ik ook haar ‘Thorn in my Heart’ en ‘Rise’ in mijn cd-kasten heb staan.
Eind verleden jaar bracht zij haar tiende album uit en ik was nieuwsgierig naar hoe het met haar en haar songs was gesteld: Richey zingt vaak autobiografische teksten over relatief kleine gebeurtenissen die grote gevolgen hebben.
‘The World is Flat’ bleek een karakteristiek Kim Richey-album waarop meer ballads staan dan up-temposongs en met teksten die spijt met hoop mengen.
Mijn recensie van haar nieuwe vind je op de site van Heaven magazine:
Continue readingSinger-songwriter Silvie Lewis kwam al op haar veertiende in contact met Beatles-producer George Martin. Hij zou niet alleen opnamen met haar hebben gemaakt, maar haar ook hebben gewezen op het belang van goede melodieën.
Via een studie aan het Amerikaanse Berklee College of Music ontmoette ze Richard Swift, die vier albums voor haar produceerde.
Daarna woonde ze een tijd in Italië, waar ze lid was van L’Orchestra di Piazza Vittorio.
Terug in Engeland kwam bij toeval in contact met haar Amerikaanse collega Jonah Tochin en via gitaarlessen die ze bij hem nam, kam ze ook terecht op zijn net door hem gestarte label, waarop niet alleen zijn eigen prachtige album ‘Dockside’ verscheen, maar waarop bijvoorbeeld ook Helen Rose zit.
De recensie van Lewis’ ‘Lives Wisely’ schreef ik voor Heaven magazine en die staat inmiddels online.
Dat is niet alleen een reden om Lewis te ontdekken, maar ook het misschien wel mooiste muziektijdschrift van Nederland:
Continue readingKing Forward Records KFR 197
claustrofobisch dagboek
De Volendamse singer-songwriter Jack Deen debuteerde in 2023 als Jacob D. Edward met de ep ‘Threshold’ met daarop zes songs. In sommige daarvan liet hij zich begeleiden door een drummer, een bassist en een achtergrondzangeres, in andere begeleidde hij zichzelf op akoestische gitaar, terwijl slotnummer ‘American Spirits’ spoken word was.
Edwards thematiek en zijn stem hielden die zes uiteenlopende nummers bijeen door sterk weemoedige sfeer die ervanuit ging en dat geldt in nog sterker mate voor de muzikaal meer samenhangende tien songs die hij op de opvolger ervan zette.
Die scheef hij opnieuw zelf, terwijl hij ook de bepalende muzikant is. Weer speelde hij akoestische gitaar, terwijl slechts drie keer een andere muzikant te horen is: labeleigenaar en producer Frank Bond op mondharmonica in ‘Medusa’, Freek Schokker in met bepalende geluidseffecten in ‘En Route To The End’ en Noortje Schokker in ‘Sophie Take Me Dancing’.
Die opener heeft een soepele melodie, maar
Continue readingSongSense 2025
muzikale monnik
De elf songs op het vermoedelijk 35e album van Ad Vanderveen overkwamen hem eerder dan hij ze schreef. Dat gebeurde vooral in Spanje, waar hij verbleef in een huis met uitzicht op de oceaan aan de ene kant en aan de andere kant op de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella, al schreef hij eerder die zomer al ‘Music of the Spheres’ op het Griekse eiland Samos.
Het kijken naar langtrekkende pelgrims terwijl hij gitaar speelde en het voeren van gesprekken tijdens het met ze oplopen inspireerden hem tot het schrijven van het nummer ‘Old Camino Road’, dat hij daar tijdens dat verblijf ook opnam. Die demo diende als voorbeeld voor het ingetogen, folky geluid van de meeste andere songs.
Hij vroeg Willie Ahrend partijen op een gitaar met nylon snaren in te spelen in zijn eigen SongSense-studio, Pete Fisher en Dan Shergold basten, Simon Moore speelde orgel en Per Hu weer cello, terwijl Kersten de Ligny samen met Shergold percussie speelde en de koortjes zong.
Zij vullen Vanderveens zang, gitaar, mandola, banjo, harmonica en piano aan, maar
Continue readingExcelsior Excel 96826
grijze kerst
Het achtste album van Spinvis is een dubbelalbum met Kerstmis als thema. Het bestaat uit zeven ‘kerstliedjes’ en een kerstverhaal van zeventien fragmenten én een voorwoord, geïllustreerd door striptekenaar Hanco Kolk. Met hem maakte Spinvis eerder ‘Tot ziens, Justine Keller’ (2011).
In de zeven songs becommentarieert Spinvis op de van hem bekende impressionistische manier de Nederlandse manier van Kerstmis vieren en wat dat zoal met ons doet.
In opener ‘Kerstrecept’ bezingt Spinvis met ironie en melancholie de verbondenheid van een eenzame figuur met de rest van de wereldbevolking. Dat doet hij op een mooie, maar voor zijn doen rechtstreekse melodie waarin strijkers en kerstbellen hoorbaar zijn. Die traditioneel zagende en aanzwellende strijkers komen terug in ‘Genoeg voor een sneeuwbal’. Ze versterken misschien de klassieke kerstsfeer, maar doen afbreuk aan Spinvis’ even terloopse als navrante tekst over het verstrijken van de tijd. Ook de muziek van ‘Alles is waar’ staat in scherp contrast met de radicaal met het kerstgeloof afrekenende tekst.
Daarin ontbreken de hem kenmerkende vervormde geluidslagen, net als in de andere nummers. In twee ervan combineert hij de van hem bekende originele invalshoeken met sterke, rootsy muziek:
Continue readingContinental/Must Have Music MHCD 121
ongebroken
In de aanloop naar de release van dit nieuwe album vroeg singer-songwriter Iain Matthews zich herhaaldelijk publiekelijk af hoeveel muziek hij nog in zich had en of deze tien songs dus niet zijn afscheidsalbum zouden vormen. Die gedachte is begrijpelijk, want hij maakt inmiddels al meer dan 55 jaar albums en hij is inmiddels dan ook 78 jaar.
De tekst van het titelnummer weerspiegelt die melancholie over een naderend afscheid, maar tegelijk voelt het of hij nog maar net zijn ‘groove’ heeft gevonden, net als in ‘I Walk’. Daarin bezingt hij zijn innerlijke drijfveer: ‘I Wanna shake them up/ I wanna take them by the hand/There are things I can’t explain/But still I gotta make a stand ‘.
Matthews’ teksten zijn overigens niet alleen weemoedig, maar ook betrokken en soms ironisch:
Continue readingCane Morte Records CMR101
verloren zoon
De Italiaans-New Yorkse folky singer-songwriter Eugene Ruffolo is geen veelschrijver, want deze tien songs vormen zijn vierde reguliere album sinds 2002 en zijn eerste met nieuwe nummers sinds 2005. Wel bracht hij vanaf toen een alternatieve verzamelaar uit, een live-dubbelaar met Doc Schneider, een kerstalbum, een Italiaans album met covers en eigen werk in combinatie met een door hem geschreven boek met familierecepten uit het land van zijn voorouders en eerder dit jaar een instrumentaal, muzikaal karakteristiek album dat hij opnam met Ben Wisch als andere muzikant.
Ruffolo nam zijn nieuwe nummers op met zijn Cosmic Orchestra: drummer Chris Marshak, bassist Pat Falco, toetsenist Wisch plus gitaristen Jonathan Preddice en Marc Schulman.
Wisch is net als op Ruffolo’s eerdere albums ook opnametechnicus en co-producer: hij zorgt samen met Ruffolo voor het als altijd kenmerkend kristalheldere, intieme geluid. Daarin staat Ruffolo’s stem centraal in open, melancholieke songs.
Ze zijn exemplarisch voor de stijl die hij al op zijn debuut ‘Fool for Every Season’ vond en vervolmaakte, behalve
Continue readingMuddy Track MT202402
persoonlijke traditie
De Nederlandse singer-songwriter Dennis Kolen zat ooit in Wyatt, maar maakt al sinds 2005 soloalbums. Dat doet hij vaak buiten het licht de spotlights, maar hij hanteert een strak tempo: deze dertien songs zijn zijn negentiende (!) sinds zijn solodebuut ‘The Jinx’ (2005).
Ditt is een alle opzichten klassiek soloalbum, want Kolen schreef, speelde, zong en produceerde alle nummers alleen. Centraal daarin staan naast zijn stem zijn akoestische gitaren, maar hij zorgt voor afwisseling door sommige nummers klein te houden en andere iets steviger aan te zetten met bas en drums. Ook die zijn overheersend akoestisch, want een elektrische gitaar is alleen een enkele keer te horen als accent.
Kolen dubde verschillende gitaarpartijen in die elkaar aanvullen, net als gelaagde koortjes achter zijn leadzang. Samen met zijn gevoel voor vloeiende melodieën zorgt hij zo voor een geluid dat even rijk is als open. Dat heeft invloeden van
Continue readingRhino 6 03497 83961
fans only
Van de tournees van Crosby, Stills, Nash & Young kwam in de jaren zeventig al ‘4 Way Street’ uit, terwijl in 2014 ‘ CSNY 1974’ verscheen, een box met veertig nummers en een dvd van de laatste tournee voordat het viertal voor de eerste uiteenging.
De dubbelaar documenteert de muziek van de groep toen de vier nog in elkaar geloofden, de box die van de ‘Doom Tour’, hun door te grote ego’s en drugs bepaalde neergang, al is daar op het podium nog niets van te merken.
Deze zeventien songs dateren van het tweede concert van 20 september 1969 dat ze gaven met drummer Dallas Taylor en bassist Greg Reeves in de elektrische nummers, nadat ze de dag ervoor ook al twee keer hadden opgetreden in de New Yorkse Fillmore East. Dat was iets meer dan een maand nadat Young met Crosby, Stills en Nash voor hun tweede gezamenlijke optreden op het podium van het fameuze Woodstock-festival stond voor een publiek van ongeveer 450.000 toeschouwers, zodat hun samenwerking in de Fillmore East nog vers en fris was en de vier hoorbaar vrienden.
Hoewel de tweedeling van dit concert met zijn elf akoestische nummers, vijf elektrische en de akoestische afsluiter ‘ Find the Cost of Freedom’ hetzelfde is als die op ‘4 Way Street’, is de inhoud ervan heel anders:
Continue reading© 2025 Kippenvel – Ruud Heijjer
Theme by Anders Noren — Up ↑