Stille wateren.
Dit is de gefluisterde comeback van een zanger-componist die nog altijd moeilijk in een hokje past. De destijds wel bij de country outlaws ingedeelde Larry Jon Wilson had op zijn vier lp’s in de jaren zeventig namelijk even veel gemeen met Tony Joe White als met Continue reading
Onterecht onontdekt gebleven.
Deze cd bevat de 20 nummers van Wilsons debuut-lp uit 1975 en de opvolger van een jaar later. Oorspronkelijk kwamen ze uit op Monument en er zijn overeenkomsten tussen Wilson en Tony Joe White, die ook op dat label debuteerde.
In de rug gedekt door sessiemuzikanten die ook bij J.J. Cale speelden, bezingt Wilson met een donkere bariton Continue reading
Inspiratie.
Schiermonnikoger Martin Korthuis legde in 2006 de lat hoog voor zichzelf met zijn indrukwekkende cd Aailand.
Ook op deze opvolger blijft Korthuis in twaalf songs gelukkig compromisloos dicht bij zijn roots: folk met invloeden van chanson en singer-songwriter, soms gemengd met gospel of jazz. In die veelzijdige mix schuilen twee naadloze vertalingen van Townes van Zandt, net als adaptaties vrij naar Oscar Wilde en koning Salomo (sic).
Korthuis bezingt in het Gronings met terloopse tederheid zijn geloof in de liefde en zijn spijt over vergankelijkheid en dood. Continue reading
Zoeken loont.
Singer/songwriter Den Tex’ fascinatie voor Frankrijk en de V.S. leidde dit keer tot een muzikale road movie. Hij blijkt in een huurauto op de vlucht door Amerika samen met zijn gedoemde Russische geliefde. Ze inspireert hem hoorbaar, net als zijn Emotional Nomads Leon Klaasse – drums, Bart de Ruiter – bas, Bart van Poppel – Hammond en Jac Bico – gitaar.
Het geheim van mooie én klassieke melodieën Continue reading
Classy cat.
De uit San Francisco afkomstige bassist/gitarist/zanger John Lester woonde in Parijs én Londen, maar vestigde zich daarna in Amsterdam. Daar nam hij zijn de elf nieuwe songs voor derde cd op, maar ook tijdens sessies in Londen en Berkeley, Californië.
Muzikaal ligt Lester precies op koers. Hij versmelt invloeden uit jazz en singer-songwriter tot aanstekelijke, slim afgeronde melodieën. Zijn sfeervolle en ruimtelijke basis op contrabas en semi-akoestische gitaar Continue reading
Dagboek.
Clarence Bucaro debuteerde met Sweet Corn als protegé van Anders Osborne, de singer-songwriter uit New Orleans die o.m. Tim McGraw een hit bezorgde.
Bucaro en Osborne voelen zich verwant, want de laatste produceerde ook opvolger Sense Of Light én deze al in 2004 opgenomen tien tracks. Ze moesten Bucaro’s derde worden, maar dit verslag van liefde in New Orleans was hem te persoonlijk en Continue reading
Eigentijdse klassieker.
The Hoodoo Man, import-New Orlenian Moore’s eerste, was een veelzijdige cd met invloeden uit blues en pop, maar vooral funk. Zijn zelfgeschreven songs klonken enthousiast en swingend. Afsluiter You Won’t Be There sprak singer-songwriter/producer Anders Osborne blijkbaar het meest aan, een verstilde akoestische ballad over het verdriet van het gemis.
Osborne buit die kant duidelijk uit op Moore’s tweede. Moore profileert zich in elf songs als singer-songwriter, waarvan paradoxaal genoeg maar vijf van hemzelf. Die verstilling wordt nog vergroot door de begeleiders: Continue reading
Gebalanceerde emotie.
Krista Detor maakte veel indruk met haar cd’s Mudshow en Cover Their Eyes. Haar intieme pianosongs bleken een grote troef voor het Nederlandse Corazong. In vijftien nieuwe songs bevestigt én vergroot ze haar reputatie als singer-songwriter echter op een indrukwekkende manier.
Ze groepeerde haar songs ambitieus in suites van telkens drie, waarbij ze zich onder meer liet inspireren door Frederico Garcia Lorca, Dylan Thomas en Charles Darwin. Die laatste suite nam zij in Engeland op, toen ze was uitgenodigd voor de Darwin Song House workshop.
Ook deze keer zijn de songs muzikaal ingehouden en melancholiek van opbouw en inhoud, waarbij Detor beeldend zingt vanuit filosofische invalshoeken en schijnbaar kleine persoonlijke observaties. Continue reading
Muzikaal geweten.
Sinds Freebo zich in 1999 concentreerde op zijn eigen muziek in plaats van op het spelen van bas en tuba bij Bonnie Raitt, Crosby, Stills & Nash, John Mayall of Maria Muldaur verdween hij paradoxaal genoeg langzaam uit het zicht.
Toch schrijft hij vanaf zijn debuut The End Of The Beginning goede persoonlijke songs vol blues, rock en folk. Zijn tweede, Dog People, bezong zijn liefde voor de honden in zijn leven. Nu echter neemt de zanger/gitarist/bassist stelling tegen de oorlog in Irak, het vijandbeeld in de V.S., de hebzucht en het verloren gaan van vrijheid en individualisme. Zelf gelooft hij nog hoorbaar in die idealen, die hij geëngageerd overbrengt. Continue reading
Maatmelancholie.
Voor Geert Maris, frontman van Nona Mez, is alles veranderd, al is alles hetzelfde gebleven. Na twee door hem zelf volgespeelde cd’s in eigen beheer vol melancholieke prachtpop, geïnspireerd door bijvoorbeeld Nick Drake en door zijn geliefde, speelt hij op zijn derde tien nieuwe nummers met een complete band.
Drummer Davy Deckmijn en bassist Bart van Lierde zijn samen ook de ritmesectie van Zornick, terwijl Peter Pázmány toetsen speelt en Maris zelf zingt en akoestische gitaar speelt. Natuurlijk houdt Maris ook nu alle touwtjes in eigen hand. Van een reguliere band is volgens hem dan ook geen sprake, omdat democratie in een groep niet werkt. Toch levert de samenwerking wel een wat opener en natuurlijker klinkend geluidsbeeld op dan voorgangers Songs Of Leaving en Cast in Concrete. Continue reading
© 2025 Kippenvel – Ruud Heijjer
Theme by Anders Noren — Up ↑