Category: recensies singer-songwriter (Page 15 of 19)

Essentie.

Capps’ solodebuut If You Knew My Mind werd pas opgemerkt toen twee songs opdoken in de soundtrack van New Orleans-film A Lovesong To Bobby Long. Hoewel de link met die stad muzikaal niet erg aanwezig was, maakte Capps alsnog veel indruk.

Ook op opvolger Wail & Ride zong hij stijlvast folkrock, country, rootsy ballads en blues, maar zijn teksten leken regelmatig wel erg dik aangezet. Misschien dat Capps’ graad in theaterwetenschappen daarvoor zorgde.

Op dit voorafje ontbreken zulke effecten, Continue reading

Songbird pur sang.

Stéphanie Struijks debuut, Away From Here, leverde een Essent Award op, een Zilveren Harp én alle bijkomende aandacht die een toen negentienjarig fenomeen opriep.

De aan de Tilburgse rockacademie afgestudeerde singer-songwriter schreef daarna weer teksten, maar was het vanzelfsprekende gevoel kwijt. Ver weg van de hectiek nam ze daarom zang en gitaar voor deze elf songs op, opnieuw met haar producer Arno Guveau. Daarna werden ze stemmig afgemaakt door de afgepaste inzet van Nederlandse sessietoppers als Bart Brouwer – hammond, Martijn Bosman – drums, Eric Coenen – bas en Arnold van Dongen – gitaar.

Stevie Ann’s klassieke geluid voldoet zo aan alle wetten van het genre. Haar muziek is singer-songwriter, rootsy pop en country tegelijk, met midden op die weg een goed afgepaste scheut rock. Dat Coenen en Van Dongen ooit bij Ilse DeLange speelden, lijkt geen toeval.

Toch is deze sound vooral het perfecte decor voor Stevie Ann’s emotionele teksten. Continue reading

Naakt.

Sinds haar debuut in 1998 is dit Allison Moorer zevende studio-cd. Na Alabama Song oversteeg ze vanaf haar tweede de grenzen van de country. Haar traumatische jeugd en die van haar oudere zus, zangeres Shelby Lynne, schemerde altijd door: hun vader schoot eerst hun moeder dood en daarna zichzelf.

Moorers songs werden steeds persoonlijker en daarom kwam deze cd alweer bij haar vijfde label uit. Toch zijn haar cd’s elk redenen om haar onder contract te willen houden, want ook op Mocking Bird, een coveralbum uit 2008, zong Moorer intens en emotioneel.

Misschien heeft zij die songs van o.m. Gillian Welch, Patti Smith en Nina Simone als uitgangspunt genomen, want in dertien vaak minimaal geïnstrumenteerde songs verkent Moorer haar emoties van zowel vroeger als nu. Continue reading

Gelouterde singer-songwriter.

MaHarry’s carrière kwam na het ontbinden van haar contract tot stilstand, maar ze nam twintig nieuwe nummers op, waarvan elf live met band.

Op het podium én in de studio blijkt ze gerijpt: in de op piano gebaseerde nummers staat de begeleiding meer in dienst van haar zang dan op haar twee cd’s uit de jaren negentig. Barokke overdaad zorgde toen soms voor verbrokkelde melodieën, maar die zijn hier afwezig, behalve in Dyan Is Resting, voorzien van Ian Anderson’s kenmerkende dwarsfluit.

Het resultaat is een rijke collectie ballads en medio-tempo songs, waarin MaHarry’s zang aan intensiteit wint door de ruimte die ze laat en door de lichte rafel die haar soms metalige stem nu heeft. Continue reading

Rick Treffers maakt voor zichzelf de balans op in een veel kaler muzikaal decor dan op zijn eerste solo-cd Het Heeft Niets Met Jou Te Maken. Net als Mist’s Period klinkt de new wave door in soms verbrokkelde, maar gelaagde melodieën.

Treffers’ teksten verraden een pessimistische romanticus die heen en weer getrokken wordt tussen de prozaïsche werkelijkheid van Nederland en het poëtische ideaal Spanje.

***1/2

Binnenkomer.

Singer-songwriter Jess zat op de Rockacademie in Tilburg. Ze maakte die niet af, maar trok de studio in met drummer/producer Wouter Budé, bassist Paul Verschuur en gitaristen Joop Janssen en Bart Meuwese.
Jess speelde piano en zong in twaalf eigen nummers, daarin sfeervol rock, pop en jazz mengend. Slechts incidenteel ondersteund door een extra toetsenist, weet Jess met dit beperkte instrumentarium toch veel verschillende sferen op te roepen. Continue reading

Ontpopt.

Femke Japing is de hoge stem van het Haagse folkrocktrio Remmelt, Muus & Femke. De songs van dat drietal wordt gekenmerkt door akoestische gitaren en de versmeltende harmonieën van Japing met Hugo Remmelt en Thijs Muus.
In de dertien door haar geschreven songs van haar eerste solo-cd kiest Japing echter verrassend genoeg regelmatig voor een veel steviger geluid dan dat van het trio. Continue reading

(On)gelukkig.

Deze Jim White heet al jaren “the king of country noir”. Toch stonden alleen op zijn debuut Wrong Eyed Jesus enkele countrygetinte songs. De meeste waren de mysterieuze, wrede sprookjes die hij op twee latere solo-cd’s en een met Johnny Dowd schoksgewijs uitdiepte tot een geheel eigen wereld.

Zingend over zijn benauwende leven in Florida en de eruit voortvloeiende uitzichtloosheid, spijt en schuld gaf hij zich pijnlijk bloot. Ook schraapte hij zich leeg in songs over een overwoekerd autowrak in zijn tuin, de tóch onafwendbare scheiding van vrouw en dochter en de emotionele afgrond waarin hij daardoor viel.

Deze solo-cd zou White’s gevonden geluk beschrijven, waarbij alles “schittert om mij heen. Een nieuw gevoel nadat ik me jaren verloren, alleen en gebroken heb gevoeld”, schreef hij. Continue reading

Onheilspellend.

De documentaire Searching For The Wrong-Eyes Jesus draaide maar heel even in sommige Nederlandse bioscopen, maar ook zonder beelden roept deze soundtrack het Amerikaanse Zuiden op.

Regisseur Andrew Douglas werkte immers nauw samen met singer-songwriter Jim White,  ook hier nog steeds ‘alt-country singer’ genoemd, zij het tussen aanhalingstekens. White draagt weliswaar regelmatig een indrukwekkende Stetson, maar dat is de enige overeenkomst met welke sountry-soort dan ook. Continue reading