Category: recensies singer-songwriter (Page 16 of 19)

Mysterieus en weemoedig

De opvolger van Whites debuut uit 1997, Wrong-eyed Jesus, bevat 13 nummers,  inclusief hemzelf geproduceerd door vijf producers. Dat is een veeg teken, maar elf ervan maken dit een essentiële plaat. White trekt de lijn van zijn eerste door met inkijkjes in zijn Ghost-town Of My Brain. Zijn teksten slingeren de verbeelding aan, ondersteund door breekbare muziek, die de vaak melancholieke sfeer voelbaar maakt. White zingt afwisselend klaaglijk, verlangend en berustend, zijn stem soms nauwelijks verstaanbaar vervormd of op de achtergrond gemixt: Continue reading

www.myspace.com/suevanrens

Hoewel deze mini-cd Sue van Rens’ eerste is, staat haar hele leven al in het teken van muziek. Geboren in het jaar dat Johnny Cash’s A Boy Named Sue een hit was, werd ze daarnaar vernoemd. Ze werkt(e) als filiaalmanager van een cd-keten en is zangeres van countryband Hillock.

In vijf eigen songs en Judie Miller’s Broken Things staat Van Rens centraal in de intieme sound van producer BJ Baartmans. Hij is behalve op gitaren, mandoline en banjo ook te horen op bas, percussie en achtergrondzang. Ook Bart Oostindie speelt toetsen en gitaar en zingt. Continue reading

Herfstregen.

Hoewel Ma Rain’s debuut Harbour Wall in 2007 in eigen beheer uitkwam met slechts een distributiedeal, was de respons van pers en publiek groot. Marijn Wijnands’ zang werd dan ook sfeervol én inventief ondersteund door gitarist Wouter Planteijdt, bassist Peter Wassenaar, drummer Richard Heijerman en organist Nico Brandsen.
De vijf traden niet alleen regelmatig op, maar namen ook in drie dagen vijftien nieuwe songs op. Continue reading

Fatale sirene.

Marijn Wijnands bracht in 1998 al haar debuut Stills uit, maar zong vanaf  de eerste solo-cd van Sjako!’s gitarist Wouter Planteijdt koortjes bij hem. Met bassist Peter Wassenaar werden de drie Monsoon en tijdens deze sessies voor Wijnands’ tweede ontstond Ma Rain, doordat Sjako!’s drummer Richard Heijerman en organist Nico Brandsen erbij kwamen.
Dat geen label hen uitbracht is een schande, want Harbour bevat twaalf composities die variëren van goed tot nog beter. Continue reading

Folkrock-hoofdstad.

Samen met Femke Japing maakten Hagenaars Hugo Remmelt en Thijs Muus al eerder een eigen beheer-cd en een cd-single. Tamelijk onopgemerkt werd hun debuut als duo in 1999 tot beste Haagse cd uitgeroepen vóór Anouk’s Urban Solitude.
Deze derde verleent die uitverkiezing ook (inter)nationaal perspectief. In dertien nummers heeft het drietal namelijk niet alleen heimwee, ze passen het autobiografische karakter van folkrock en singer-songwriters ook op zichzelf toe. Zonder een kopie te zijn, doet de ambitieuze opener One Way Or Another met zijn tempowisselingen, akoestische begeleiding en sterke meerstemmige harmonieën direct denken aan C, S & N’s Suite: Judy Blue Eyes. Continue reading

Haagse songbirds.

Op R, M & F’s vierde cd staan tien live-nummers, vooral afkomstig van hun mooie, in 2005 verschenen The Long Way Round.
Met een nog akoestischer geluid dan op hun drie studioplaten staat de loepzuivere zang meer dan ooit centraal, compleet met hun kenmerkende, driestemmige koortjes. Hun stemmen versmelten dan naadloos, maar springen er toch ieder apart uit, Continue reading

Singer of songs.

Eric Devries is lid van het losvaste viertal Songwriters United, maar speelt vooral zijn eigen werk. Zijn tweede solo-cd maakte hij met zijn nieuwe band The Easy: Alan McLachlan –  gitaar, Bartel Bartels –  bas en Stephan van der Meijden – drums.

Met hen nam hij twaalf Americana-songs op met sterke eigen noten: een zomers geluksgevoel in de huppelende opener Lose Myself, maar ook introspectieve songs waarin hij de balans opmaakt van zijn muzikale zwerversleven en de maatschappelijk betrokken, uiterst sombere titelsong. Continue reading

Geworteld.

Deze vier singer-songwriters debuteerden al in 2004 op de Nederlandse podia en brachten een jaar later hun debuut uit. Op die dvd speelden ze zowel op het podium als erachter uit de losse pols een handvol songs. BJ Baartmans, Eric Devries, Louis van Empel en Eric van Dijsseldonk zijn immers allen getalenteerde schrijvers én muzikanten die vanuit ons eigen zuiden solocarrières en sessies combineren.

Van elk lid spelen de vier twee nummers, sommige nieuw, sommige bekend van hun eigen cd’s. Continue reading

In de roos.

Rick Treffers is lid van Mist, een groep die ook op het pas verschenen Period ingetogen en melancholieke Engelstalige muziek maakt, en organisator van de intieme huiskamerconcerten Live In the Living.

Daarom komt zijn eerste solo-cd hard aan: niet alleen zijn zijn twaalf songs Nederlandstalig, ze zitten ook vol verlangen, verdriet en venijn. Treffers rekent er onomwonden in af met een ex-geliefde die hem in de steek heeft gelaten. Continue reading

Persoonlijke traditie.

White twee vorige cd’s kwamen hier niet uit, maar waren net als deze derde het gevolg van zijn late roeping. De New Yorker schreef voorheen vooral muziek voor commercials en speelde sessies voor onder meer Shawn Colvin en Peter Wolf, wiens Fool’s Parade en Sleepless hij ook produceerde.

Muzikale kennissen uit de kringen rond Paule Cole, Joe Henry, Norah Jones en  Bob Dylan speelden mee, onder wie drummer Shawn Pelton en de hier gitaar spelende Larry Campbell.

Toetsenist/gitarist White schrijft net als de in één nummer tweede stem zingende collega-New Yorker Marc Cohn soms swingende rootsy nummers met een soepele melodie, af en toe voorzien van stemmige blazers. Continue reading