Category: recensies singer-songwriter (Page 17 of 19)

Sterk spul.

Jeroen Zijlstra en zijn metgezellen steken op deze live-cd in het intro compromisloos jazzy van wal en ook in de veertien daaropvolgende nummers speelt jazz een grote rol. Dat hoeft niet te verbazen, want Zijlstra’s muzikanten zijn bijna alle afgestudeerd aan het  conservatorium, geven daar soms inmiddels zelf les en zijn verder ook actief in diverse jazzbands. Zijlstra zelf is behalve zanger/componist bovendien ook trompettist in deze vijfmansband, maar deze ex-visserman is vooral bekend als tekstdichter.
Hij kreeg al eens de Annie M.G.Schmidt-prijs voor het beste Nederlandstalige chanson voor zijn Durgerdam Slaapt en bewijst na drie cd’s misschien ten overvloede live ook nog maar eens een sterke singer-songwriter te zijn. Continue reading

Op eigen benen.

Hoewel Jude Johnstone al vier cd’s lang onbekend is, kennen velen songs van haar. Trisha Yearwood bereikte nummer een met The Women Before Me, Johnny Cash zong haar Unchained, Bonnie Raitt maakte zich Wounded Heart eigen en op Emmylou Harris’ nieuwste staat Hold On.
Haar elf nieuwe zijn ballads en songs in mediumtempo, jazzy gespeeld en open geproduceerd. Johnstone’s zang en piano staan erin centraal en daardoor haar vloeiende, breekbare melodieën. Continue reading

Passie en schuld.

Alex Roeka’s zevende cd is een thematische. Achttien keer staat zijn nieuwe liefde centraal. Die viert hij, maar hij legt ook rekenschap af over hoe het zo ver heeft kunnen komen.
Muzikaal zijn zijn invloeden nog altijd divers: chanson, soul, Satie, musette, rock ‘n’ roll en scheuten Zuid-Amerika. Continue reading

Klassieke klasse.

Krista Detor’s derde bevat twaalf songs in een mix van folk, jazz en gospel. Toch is zij vooral een singer-songwriter die al aan een kleine aanleiding genoeg heeft voor melancholieke, maar gelaagde teksten. Traditionele folky onderwerpen wisselt ze af met een mislukt romantisch bezoek aan Parijs en een niet-voorkomen zelfmoord.
Producer/gitarist/koortjeszanger David Weber zorgt daarbij voor meer muzikale weerhaakjes dan op voorganger Mudshow. Continue reading

Persoonlijke traditie.

Bart Oostindie speelde o.m. gitaar bij Mo’ Jones en Arno Adams. Net als op zijn eigen EP Grandson was dat met toetsenist Mike Roelofs, met wie hij ook Down South had.
In elf songs plus een cover versmelten ze met drummer Sjoerd Rutten en bassist Jo Didderen opnieuw tot een hechte band. Roelofs’ toetsen bepalen daarin het geluid even vaak als Oostindies gitaar.
De zanger/gitarist houdt van de jaren zestig en zeventig. Continue reading

Jenee Halstead’s The River Grace is niet helemaal nieuw meer, maar zo’n Amerikaanse debuut in eigen beheer verdwijnt makkelijk in het enorme aanbod. Toch besprak b.v. popmagazine Heaven de plaat al lovend besproken in no. 58 – januari-februari 2009/no. 1. Dat was terecht, want wat Halstead in tien soms met anderen geschreven songs laat horen is indrukwekkend.
In een mix waarin country en folk om voorrang strijden, maar waarin ook duidelijke invloeden van singer-songwriter en gospel te horen zijn, roept ze met eenvoudige middelen vaak beklemmende sferen op. Matt Weiner’s zoemende contrabas, Steve Moore’s altijd sfeervolle, vaak fluisterzacht dreigende toetsen, Zak Borden’s mandoline en mandola en Mike Grigoni’s vaak bepalende dobro en pedal steel creëren een broeierig decor zonder een noot te veel te spelen.
Halstead heeft een kristalheldere stem die emotionaliteit koppelt aan een soms metalen klank.
Haar teksten ademen vaak een grote verlatenheid. In het kale Nick Drake heerst de sfeer van de late songs van die folky Engelse singer-songwriter, maar wordt zijn naam nooit genoemd, terwijl in Darkest Day  een verliefd stel vlucht voor de politie met fatale gevolgen.
Toch doet het noemen van slechts deze twee songs de andere eigenlijk onrecht, want ook in de andere songs maken haar woorden indruk door het contrast tussen de schijnbare terloopsheid waarmee ze zingt en haar onderwerpen. Halstead’s songs blijken alle tien van een hoge kwaliteit én intensiteit.

***1/2

Amerikaans-Franse liefde.

Met deze cd voltooit JP den Tex een drieluik, verder bestaand uit Emotional Nomads (1998) en Hotel Yankee Tango (2000): op de eerste stond het verlies van een grote liefde centraal en op de tweede zijn verwerking daarvan.
In tien nummers waarin Den Tex opnieuw zijn grote gevoel voor natuurlijk vloeiende songs etaleert, staat de zanger/gitarist duidelijk open voor wat komen gaat. Weliswaar staat rechterhand Jac Bico (Powderblue) nu ook als componist vermeld, maar ze komen melodisch uit dezelfde pen die ook die twee vorige bepaalde. Continue reading

Bij een nieuwe cd van Lyle Lovett zijn de verwachtingen altijd hoog gespannen, al is dat nog steeds bij te weinigen het geval.

De man met het uiterlijk van een Jan Klaassen op leeftijd heeft al heel wat prachtnummers geschreven, variërend van prachtige, desolate ballads tot door jazz en gospel beïnvloede songs met blazers. Daarnaast is de Texaan ook nog weg van vrij straighte country en Western swing, waar ik dan weer een heel ander soort kippenvel van krijg. Continue reading

Op haar in totaal vijftiende cd bakent Rickie Lee Jones in een intieme bui haar terrein opnieuw af, maar verkent daarnaast ook nieuwe grond, zoals in de straighte countrysong Remember Me en het dromerige, door gospel beïnvloede His Jeweled Floor. Continue reading