Category: recensies singer-songwriter (Page 2 of 19)

Maiden Name Records 151049 090096

reis naar zichzelf

Op haar vijfde album zette singer-songwriter VanWyck dertien songs die ze opnam met drummer Rowin Tettero, toetsenist Hans Hulzebosch, gitarist, bassist, toetsenist en co-producer Reyer Zwart plus producer Frans Hagenaars.

Met de laatste twee creëert de als Christine Oele geboren Van Wyck daarin het even open als intieme geluid van haar beste songs. Daarin staat haar expressieve, wat omfloerste stem als vanouds centraal.

In veel van deze nummers speelt de stilte dan ook weer de belangrijke rol die ook de rest van haar werk kenmerkt, al staan op dit album meer songs met een voortrollend ritme dan tot nu toe. Dat is bijvoorbeeld zo in opener ‘Unravel’, dat dromerig start met de combinatie van een pianomelodietje en de gitaar stemmende Zwart, maar zich ontwikkelt tot een dreigend nummer met een tekst waarin het verlangen met scheurende banden anoniem in de verte te verdwijnen centraal staat.

Meer dan de helft van deze songs heeft door hun nadruk op ritme sterker rootsy invloeden dan haar eerdere albums:

Rhino R2 726672/603497823680

overdaad

Het vierde deel van Joni Mitchell’s Archives begint in 1976 en loopt tot eind 1979, dus van haar zelfs voor haarzelf onverwachte deelname aan Bob Dylan’s Rolling Thunder Revue via liveoptredens uit haar eigen tournee kort daarna via haar klassieker ‘Hejira’, de overambitieuze en daardoor deels mislukte opvolger ‘Don Juan’s Reckless Daughter’ en het met muziek van jazzgrootheid Charles Mingus en gerenommeerde jazzmuzikanten opgenomen ‘Mingus’ naar Mitchell’s Amerikaanse tournee van september 1979 als sluitstuk.

Mitchell selecteerde 98 songs uit die periode en vulde zo zes cd’s: dat is er een meer dan deel III bevatte. Daaronder zijn maar liefst 73 liveopnamen, enkele aankondigingen van bv. folkie en Dylan-vriend Bob Neuwirth inbegrepen.

De andere nummers zijn het bij Gordon Lightfoot thuis opgenomen ‘Woman of Heart and Mind’, negen solodemo’s van Mitchell en twee vroege versies van songs voor ‘Hejira’, twee elementaire versies van nummers voor ‘Don Juan’s Reckless Daughter’, negen schetsen en alternatieve versies van stukken voor ‘Mingus’ en twee songs opgenomen tijdens repetities voor een tournee.

Deze jaren waren voor Mitchell’s artistieke ontwikkeling minstens net zo cruciaal als de periode die op deel III centraal stond:

www.emilyhadenlee.com

in meer dan een opzicht klassiek

De Amerikaanse singer-songwriter Emily Haden Lee debuteert met twaalf zelfgeschreven songs die ze opnam met singer-songwriter Steve Dawson (Dolly Varden) op lap steel, mandoline, bas, percussie en toetsen. Net als zij woont en werkt Dawson in Chicago, waar Haden Lee het schrijven van nummers ontdekte en optrad op open mic-avonden.

Dat was op zijn minst een onverwachte ontwikkeling, want ooit zat ze op het conservatorium in het een-na-laatste jaar van de opera-afdeling. Daarna zong ze in koren en werkte ze als binnenhuisarchitect.

Dawson is niet alleen de belangrijkste muzikant naast Haden Lee, die zingt en akoestische gitaar speelt, hij produceerde het album ook samen met haar en haar echtgenoot Alex Lee. De laatste speelde in een aantal songs mee op drums, banjo en gitaar. Verder is alleen Bill Evans een keer te horen op harmonica en een keer op mandoline.

Dat levert een in alle nummers doorzichtig en akoestisch geluid op waarin de Lee’s en Dawson stilte net zo belangrijk vonden als de vaak fluisterzacht bespeelde instrumenten: zo zijn in slechts drie van de twaalf nummers drums te horen, maar ook in het uptempo gespeelde ‘Sugar and Dirt’ en het dreigende ‘Wraith’ overheerst de ruimte. De muziek versterkt daarin evocatief Haden Lee’s teksten vol zelfverwijt en wanhoop.

De meeste melodieën zijn een mix van trefzeker meanderende folk en singer-songwriter. Daarin staat Emily Haden Lee’s heldere, hoge stem centraal. In haar teksten zingt ze over hoe ze opgroeide in een gelovig gezin met een gitaar spelende vader die uiteindelijk aan kanker stierf en haar eveneens gitaar spelende, drinkende en depressieve broer Jonathan, die recent aan de gevolgen daarvan overleed. Of ze haar moeder nog verwijten maakt of haar vergeeft voor haar escapisme, blijft in het midden, maar dat hun relatie niet harmonieus is, blijkt wel in ‘Begin Again’.

Met haar klank drukt ze dan ook vooral

Hemifran/ Paraply Records

Paraply 057

www.gregcopelandmusic.com

intrigerend levensteken

Greg Copeland is een te goed bewaard geheim, want de inmiddels 78-jarige singer-songwriter debuteerde weliswaar in 1982 met ‘Revenge Will Come’, maar bracht daarna nog slechts twee albums uit: “Diana and James’ in 2008 en ‘The Tango Bar’ in 2020.

Na een relatief korte stilte brengt hij nu een EP uit met daarop vier songs en een maar 51 secondes lange opname van coyotes in zijn achtertuin die zo realistisch huilen dat honden ervan aanslaan.

Het is zekere zin symbolisch voor de EP, want ook in de andere nummers overheerst dreigend onheil, al zijn drie van die vier songs

EPCD02/Coast to Coast

www.ericdevries.info

muzikale thuiskomst

Singer-songwriter Eric Devries is een van de veteranen van de Nederlandse rootsmuziek en diep geworteld in de Amerikaanse traditie. Dat bleek op zijn vier vorige soloalbums, waarbij hij op ‘Song & Dance Man’ uit 2021 soms al een voorkeur voor het traditionele bluegrass-geluid had ontwikkeld.

Die is tot volle ontwikkeling gekomen in deze dertien door hem geschreven songs. Hij nam ze live in de studio op met de muzikanten met wie hij op zijn vorige album speelde én de afgelopen twee jaar toerde door Nederland, Duitsland en Oostenrijk: Lucas Beukers – contrabas, Joost van es – viool en Janos Koolen – banjo, mandoline, gitaar en coproductie.

Devries’ Amerikaanse muzikale oriëntatie blijkt in al zijn songs, maar misschien het sterkst in

JBM07

www.jaapboots.nl

vorm én vent

Op zijn vierde soloalbum zette singer-songwriter Jaap Boots twaalf songs en twee instrumentaaltjes. Die nam hij op met multi-instrumentalist en producer Marg van Eenbergen op piano, orgel, glockenspiel of mellotron, terwijl een drumcomputer af en toe een drummer speelde, Peter Asselbergs soms gitaar en/of bas en Mischa de Vos incidenteel piano.

Ondanks die muzikanten zijn de natuurlijk vloeiende melodieën meestal teruggebracht tot hun essentie en boeien ze, maar leiden niet af. Ook als Boots refereert aan Neil Young and Crazy Horse’ gruizig meanderende gitaarrock of Bruce Springsteen’s akoestische, folky ballads krijgen de teksten de nadruk. Die zingt Boots peinzend, melancholiek of vol vuur: meer nog dan op ‘Zal de hemel’, ‘Afkuil’ en ‘Terug naar zee’ is in veel nummers de stilte bepalend, ook in zijn herhaalde afrekening met The Boss.

Boots snijdt dan ook grote thema’s aan:

Black Mesa Records  BMR085

opmerkelijke herstart

R.R. Williams heeft veel muzikale ervaring, want hij speelde als tiener bas in punkbands en vanaf zijn examenjaar van highschool acht jaar in een metalcoregroep.

Tegelijkertijd had hij echter ook een sluimerende voorkeur voor singer-songwriter en popmuziek, al was zijn eerste soloalbum in 2022 een punkalbum, ‘Dystopian Thing’. Pas daarna gaf hij toe aan zijn geheime liefdes: tijdens de coronaperiode begon hij akoestische nummers te schrijven en vanaf de winter van 2022 trad hij ook solo op.

De negen songs op dit album zijn het resultaat van die verandering, al begint het met het

Berkalin Records

BRK-10049

www.jefftalmadge.com

tijdloze troubadour

Singer-songwriter Jeff Talmadge nam negen songs en een instrumental op voor dit comeback-album, dat hij maakte na een onderbreking van meer dan tien jaar.

De Texaanse zanger-gitarist blijkt ook op zijn achtste album een bedachtzame, folky singer-songwriter: zijn nieuwe songs sluiten naadloos aan bij zijn eerdere albums, waarvan ‘Gravity and the Moon’ (2003), ‘Blissville’ (2004) en ‘At Least That Much Was True’ (2007) door Bert de Ruiters toenmalige Nederlandse label Corazong werden uitgebracht.

De ooit als advocaat werkzame Talmadge zingtzegt zijn verhalen opnieuw op vloeiende melodieën, die even stemmig als dienstbaar worden gespeeld door Benny ‘Bugs’ Franklin op percussie, Bradley Kopp op gitaar en achtergrondzang en J. David Leonard op drums, percussie, bas, toetsen, cello en een keur aan gitaren.

Leonard en Kopp produceerden de songs ook samen met Talmadge, die met zijn sonore stem en zijn laconieke toon overtuigend de karakters en gebeurtenissen oproept die hij bezingt:

Excelsior

De vijftien songs die singer-songwriter Philip Kroonenberg op zijn negende soloalbum zette, zijn autobiografischer dan ooit.

Ze vormen een drieluik met zijn twee vorige albums: op ‘Some More Time’ bezong hij de kanker die zijn vrouw trof en hoe zij die na een zwaar proces overwon, op ‘The Therapist’ kon hij het zich weer veroorloven verbaasd, verontwaardigd en verdrietig te kijken naar de wereld en zijn medemensen als de psychotherapeut die hij ook is.

Hoe onwaarschijnlijk het ook moge zijn, zijn vrouw werd in november 2022 getroffen door een totaal andere vorm van kanker en in deze songcyclus bezingt hij de stadia van optimisme, ongeloof, pessimisme en verdriet die daarop volgden.

Hij nam ze op op akoestische gitaar en liet het geluid kaal op aanraden van zijn vrouw. Behalve Reyer Zwart op contrabas en harmonium zijn alleen twee van zijn drie dochters erop te horen: Patsy zingt tweede stem en Dunja speelt op twee van de songs piano. Ook schreef zij mee aan de muziek van ‘Alone’ terwijl derde dochter Lynn dat deed bij ‘Angel’, maar niet te horen is.

Patsy’s stem zorgt samen met Kroonenbergs soepele, muzikaal zeer folky melodieën voor