Category: recensies roots (Page 1 of 24)

Shadville Records

www.reesshadmusic.com

bliksemstraal

De Amerikaanse singer-songwriter Rees Shad debuteerde al in 1994 en bracht sindsdien zeventien soloalbums uit in allerlei genres, terwijl hij ook nog vier albums met elektronische muziek maakte onder de naam Fester Spunk, een operette componeerde en muziek voor toneelstukken en films.

In deze veertien songs beperkt Shad zich echter tot americana, hoewel in sommige nummers blues, gospel en Zuid-Amerikaanse invloeden om de hoek komen kijken.

Hij speelde zelf bas, dobro, akoestische en elektrische gitaren, akoestische en elektrische piano én hij zingt, maar wordt in ongeveer de helft van zijn songs begeleid door Rob ‘Bobby Kay’ Kovacs op drums en percussie en Jeff Link op bas.  

Andere relatief bepalende rollen zijn er voor Kemp Harris en Wanda Houston, die op vier nummers meezingen, en co-producer Doug Ford. Die was samen met Shad verantwoordelijk voor het transparante geluid en speelde een enkele keer gitaar, net als Rick Ruskin en Dario Acosta Teich. In twee songs spelen bovendien blazers Marcus Benoit (tenorsax), Peter Grimaldi (trompet) en John Savage (baritonsax) mee en in twee andere mondharmonicaspeler R. B. Stone.

Shad blijkt in zijn vaak alleen en soms met Lance Cowan geschreven nummers een man met een groot gevoel voor vloeiende melodieën en het vermogen om beeldende, verhalende teksten te schrijven over de dochter van een negentiende-eeuwse dagloner, een vader die afwezig is doordat hij zijn eigen dromen najaagt en een door iedereen in de steek gelaten vrouw. Sommige andere zijn polemisch, zoals opener ‘Ain’t that The Way’, waarin hij bezingt

RLR 48251

www.jodymoon.com

Op hun achtste studioalbum zetten toetsenist, percussioniste en leadzangeres Digna Janssen en bassist, percussionist, toetsenist, gitarist en achtergrondzanger Johan Smeets tien samen geschreven songs die ze voorzagen van een nieuw geluid.

Dat komt doordat Smeets een oude drummachine terugvond en daarmee ging spelen. Tijdens dat speelkwartier ontstond het titelnummer, waarin de twee het mechanische ritme gebruiken als ondergrond voor Smeets’ zoemende basgitaar en zijn ritmisch, hard aangeslagen akoestische gitaren, maar vooral voor de even ongenaakbare als emotionele zang van Janssen.

Ze bezingt daarin het thema van het album: de manier waarop we zonder het ons te realiseren steeds meer gebruik maken van algoritmes en kunstmatige intelligentie plus de daaruit voortvloeiende vraag of we die ontwikkeling eigenlijk wel willen.

Ook in de andere nummers schemeren die ontwikkeling en de consequenties ervan door zonder dat dat ontaardt in een preek of een pamflet.

De songs zijn namelijk

Blackbird Records SED183528

www.nikkioneill.com

dagboek

De Zweeds-Amerikaanse zangeres-gitariste Nikki O’Neill is met deze elf songs aan haar derde album toe, al waren de voorgangers ‘Love will Lead You Home’(2017) en ‘World Is Waiting’ (2022) ep’s met daarop respectievelijk zes en zeven songs.

Ze nam de meeste van haar nieuwe, zelfgeschreven nummers live op in een studio in Chicago met drummer en echtgenoot Rich Lackowski, bassist John Abbey, toetsenist Teddy Myers en leadgitarist Chris Corsale, terwijl ze zelf ook sologitaar speelt in  drie songs. Ze produceerde ze met Lackowski, die samen met Corsale ook de koortjes zingt.

O’Neill’s songs zijn meestal elektrisch, maar daarbinnen veelzijdig, want ze rekent rootsrock, rhythm-and-blues, soul en gospel tot haar invloeden en verwerkt die in zowel uptempo-songs als ballads.

Twee keer kiest ze met haar begeleiders voor een

www.turmoil-music.com

gestructureerde emotie

Eerder brachten drummer Thijs van der Poel, bassist Arno Keet, gitarist Jasper Schurgers en zanger-gitarist Bart de Waal twee ep’s uit, maar op hun eerste volledige albums zetten zij tien door De Waal geschreven songs, die ook op de cd zijn onderverdeeld in een a-kant en een b-kant. Ook hun songs knipogen naar de traditie van de Amerikaanse rootsrock, gecombineerd met een vleug singer-songwriter.

De vier gaan ambitieus van start in de opener, een slepende ballad met weemoedige zang en een splijtende gitaarsolo, waarachter Van der Poel en Keet sfeervol ruimte laten.

Daarna volgen veel swingende, door gitaren bepaalde uptemposongs en enkele ballads.

In al die nummers zet De Waals klagelijke zang de toon. Hij zingt emotioneel en het feit dat

871362040024

www.bjbaartmans.nl

tijdloze best of

Voor zijn nieuwe album nam gitarist, zanger, componist en producer BJ Baartmans veertien songs op die hij tussen 1998 en 2004 al eens zette op zijn eerste zeven Engelstalige soloalbums: ‘The Pawnshop Guitar Chase’, ‘No Soap’, ‘BJ’s Pawnshop At Second Hand’ ‘BJ’s Pawnshop Troublesongs’, ‘F Hole Acoustics’, ‘Red Light Tracks’ en ‘Where Lovers Go’.

Hij nam die op met drummer Sjoerd van Bommel, bassisten Gerco Aerts en Tom Baartmans plus toetsenist Mike Roelofs, terwijl zanger-gitarist Eric van Dijsseldonk ook een keer meespeelde en meezong.

Aan de rootsy en tegelijk direct en open klinkende productie is duidelijk te horen dat het nieuwe opnamen zijn, maar de nummers zouden net zo goed recent kunnen zijn in plaats van tussen de twintig en 25 jaar oud.

Baartmans had ook toen

Shine a Light Records – SLP0212025

… maar de belangrijkste is de liefde

Deze twaalf songs vormen het zevende album van zangeres Arianne Knegt, toetsenist en songschrijver Bart de Win en gitarist Harry Hendriks, die samen al jaren de kern van Tip Jar zijn.

Daarin verkennen en verdiepen ze opnieuw de genres die ze liefhebben: country, roots en jazzy songs wisselen elkaar af. Daarbij zingt Knegt vooral de lead in de countrygetinte nummers, zoals het door haar mede geschreven titelnummer, ‘Be Someone’ en ‘I’ll Be Here’. Ze heeft in haar toon een steeds op de loer liggende snik die goed combineert met haar wat nasale geluid: het zorgt ervoor dat haar emotie steeds op doorbreken lijkt te staan, maar nog net door haar in bedwang wordt gehouden.

Samen met De Win zingt ze ook de koortjes achter zijn leadzang in het wel erg vormvaste ‘Standing on the Corner’, dat muzikaal wordt bepaald door de op fiddle solerende Joost van Es, net als ‘Wish I Were a Cowboy’. Dat zijn twee wel erg