Category: rootsmuziek op radio, tv en internet (Page 25 of 85)

Neil Young heeft de video van de nieuwe versie van ‘Peace trail’ online gezet.

Die speelt hij samen met zijn begeleiders van de laatste jaren, ‘Promise of the Real’, de band van Lucas Nelson en zijn broer Micah, inderdaad de zonen van de jammerende countryrebel en überhippie Willie.

Het is een uitvoering die gelukkig inderdaad vde betovering heeft van zijn betere songs, want wij willen nu eenmaal nog altijd heel graag fans zijn van Neil Young, al doet hij er met zijn radicale vernieuwingsdrift weinig aan dat makkelijk te maken.

Over de enigszins monotoon voortdreutelende melodie zingen ze namelijk hypnotiserende koortjes, terwijl er gelukkig ook een gruizige, niet door Young bespeelde sologitaar in het hele nummer zit.

Wat de betekenis is van de wellicht mysterieus bedoelde beelden uit  Darryl Hannah’s ‘Paradox’, valt uit dit fragment niet uit op te maken.

Zelf zei zij al eens dat de film ‘more pot than plot’ bevatte en dat lijkt een heel adequate samenvatting van deze zeven minuten: Continue reading

De achterstelling van de vrouw in de popmuziek, daarover was laatst bij de uitreiking van de Grammy’s weer veel te doen.

De uitspraken van Neil Portnow, de voorzitter van de Amerikaanse Recording Association, waren misschien zwart-wit, maar werden misschien ook zo opgevat, terwijl ze minder scherp bedoeld waren.

Hoe het ook zij, verleden jaar al stak een groep vrouwen werkzaam bij de NPR, de Amerikaanse publieke omroep, de hoofden bij elkaar om een lijst samen te stellen van louter albums door vrouwen gemaakt.

Het resulteerde  in een lijst van 150 albums van allerlei genres, klassiekers en recent werk, licht en zwaar. Die kwam op 24 juli vorig jaar op internet terecht en biedt een even grillig als boeiend overzicht.

Je vindt de Spice Girls namelijk naast de Slits, Shania Twain naast Astrid Gilberto en Aretha Franklin naast Britney Spears

Het belang van ieder album wordt bovendien toegelicht door een van die NPR-vrouwen en dat levert veel mooie leesmomenten op:

Continue reading

Toegegeven, de woordspelige titel hierboven is wel erg flauw, maar dat is het nieuwe nummer van Ilse DeLange eerlijk gezegd ook: een monotone, zwaar door de elektronica bepaalde, even jachtige als vluchtige beat met daaromheen fladderende toetsen en gitaren en een vakkundig kraaiende DeLange in het midden.

Dit niemendalletje is het product van schrijfsessie in Nashville met Tofer Brown en Catt Grafitt, zo zegt het persbericht. Beiden zijn in dienst van een van die talloze schrijffabriekjes: Razor and Tie.

‘Cat Grafitt’ is verkeerd gespeld, want als je pakt opzoekt, krijg je alleen hits voor kattengrafitti, maar Cat Gravitt is een songwriter die heeft meegeschreven aan nummers van Kelly Clarkson, Boyzone en Adam Lambert. Dat alleen lijkt ons al geen aanbeveling…….

Gravitt en Brown zijn misschien allebei wel ‘hot, hip and happening’, maar wij zijn op basis van dit nummer somber over de rest van DeLanges nieuwe songs.

Kort gezegd vinden dat wij zij haar talent vergooit, bijvoorbeeld doordat ‘Ok’ wanhopig probeert modern te zijn, maar daarin faalt en dan ook zou een doelgroep moeten aanspreken die niet eens in de verste verte lijkt op het publiek dat het jubilerende ‘World of hurt’ mooi vond.

Van iemand van de status van DeLange nemen we maar aan, dat ze het zelf wel een mooi nummer vindt en dat is dan weer extra jammer: Continue reading

Zoveel horen we niet meer van Little Feat dezer dagen: de heren doen het rustig aan, te rustig als je het mij vraagt.

Nu dook op 9maart een filmpje op van Paul Barrére, Fred Tackett en Kenny Gradney, die samen met de PFC Band ‘Dixie Chicken’ nog eens zo’n negen minuten lang lekker in de verf zetten.

De Playing For Change Band besond namelijk tien jaar en streeft er nog altijd naar ‘ de wereld te inspireren en te verbinden door muziek’, omdat ‘ muziek de kracht heeft grenzen te slechten en verschillen tussen mensen te overwinnen’.

Barrére en Tackett beperken zich daarbij tot na het begin grotendeels onhoorbare akoestische gitaren. Barrére laat het karakteristieke geluid van zijn slidegitaar namelijk over aan Robin Moxey, terwijl Vasti Jackson hem solerend weerwerk biedt en Kenny Gradney samen met drummer James Gadson de hele zaak swingend verbindt, terwijl Barrére er ook nog even een coupletje van ‘Brother John’ van de Wild Magnolias doorheen mengt.

Lowell George zag vast dat het goed was: Continue reading

Wij breken van tijd tot tijd graag een lans voor niet-commerciële, publieke Amerikaanse radio.

De NPR is er ‘voor wie de nuance zoekt’, om maar eens in onbruik geraakte slagzin van NRC-Handelsblad tot leven te kussen, maar levert ook verdieping en onverwachte invalshoeken op allerlei terrein.

De website is een escape room waaruit het moeilijk ontsnappen is en daardoor beperken we ons tot het signaleren van de mogelijkheid het nieuwe album van David Byrne in zijn geheel te streamen.

Over ‘American Utopia’ is uiteraard voorpubliciteit geweest en daarin benadrukte Byrne, dat zijn tien nieuwe songs geen verzonnen wereld beschrijven, maar juist een poging zijn de wereld te beschrijven waarin we nu leven. Byrne vindt, dat die wereld van ons eist dat we ons afvragen of het anders kan en of het beter kan.

De songs zijn namelijk oprecht en niet ironisch bedoeld. De titel van het album staat dan ook voor verlangen, frustratie, ambitie, angsten en hoop over wat er ook mogelijk is.

Byrne zei zich namelijk niet neer te leggen bij de verbijstering die hij voelt, al heeft hij ook geen antwoorden voorradig.

Hij zei zeker te weten dat hij niet de enige is die zich dingen afvraagt, maar ook niet de enige die een klein beetje hoop wil houden en zich dus niet helemaal wil overgeven aan wanhoop en cynisme. Dat is niet makkelijk, stelt hij, maar muziek helpt.

Dat kun je nu voor jezelf uitmaken, want ‘American utopia’ is in zijn geheel te beluisteren via de site van de NPR, terwijl je onderhand de bedachtzame, maar enthousiaste recensie van Bob Boilen kunt lezen.

Natuurlijk kun je zeggen, dat de NPR daarmee aan de leiband van de commercie loopt, want uiteraard hoopt Byrne dat je zijn album zo goed vindt, dat je het zult kopen en bovendien klinkt tussen sommige tracks een enkele keer een reclame voor een album van een andere band, maar ‘American Utopia’ wordt daarmee nog geen music for the masses.

Zo weten wij bijvoorbeeld nog helemaal niet wat we ervan moeten vinden, maar we hebben nog tot 9 maart de tijd, want dan komt het album uit: Continue reading

Van Melle de Boer’s naar eigen zeggen ‘eerste echte soloalbum’  ‘Temporary bandage’ zijn inmiddels twee songs te beluisteren.

Het titelnummer is een huppelende countrydeun, maar dan met een rafelig randje én een in tekst en beeld in het rond deinende dominee, ‘Things you cannot buy in shops and stores’ heeft De Boers hortende en stotende orgel als basis voor zo’n kenmerkend klagende mediumtemposong.

Op basis van deze twee nummers sluit ‘Temporary Bandage’ naadloos aan bij de zes albums die hij met de John Deer Mowing Club en Smutfish maakte, Het album vol vertalingen van zijn eigen songs en de twee albums samen met Hallo Venray’s Henk Koorn: Continue reading

Gisteravond draaiden we Call it what you will van Bob Bradshaw. Die song komt van zijn nieuwe album American echoes. Het is daarvan zelfs de single, al is het de vraag welke radiostations zo’n nummer nog draaien in het tot het uiterste gefragmenteerde radiolandschap, waarin doelgroepen heilig zijn verklaard.

Dat zo’n introspectief swingende song daardoor nooit kan worden gehoord, is treurig genoeg.

Nou ja …. nooit? Wél bij ons, dus.

Er is zelfs een video van gemaakt: Continue reading

De publieke radio in de VS mag dan niet zo prominent aanwezig zijn als over de Amerikaanse omroepen gaat, maar de National Public Radio bestaat nog altijd en doet mooie dingen.

Zo is er nog altijd de Tiny desk-serie: een eindeloze serie korte live-concerten in de redactievertrekken van de NPR.

Daar komen allerlei artiesten akoestisch spelen, nieuwe acts net zo goed als gerenommeerde namen, omdat ze dat leuk vinden waarschijnlijk en misschien doordat ze zo toch hun doelgroep bereiken, al zal dat een minderheid zijn.

De NPR stelt namelijk de inhoud centraal, of het nu om muziek gaat of over politiek en schreeuwt daarbij niet van de daken.

Dat Randy Newman zich ook naar de burelen van NPR begaf, verbaast ons desondanks.

Newman heeft weliswaar zijn beste jaren achter zich, maar is een zo grote dinosaurus in de popwereld van gisteren, dat hij de status van monument allang heeft bereikt.

Newman zette zich desondanks achter de naar binnen gereden piano voor vier songs, die hij traditiegetrouw in zijn eentje deed. Waar hij dat bij concerten uit kostenoverwegingen doet, is er nu gewoonweg geen plaats voor begeleiders: Continue reading

In de nacht van 23 op 24 juli werd door de WDR de eerste Rockpalast-nacht uitgezonden. Er zouden er nog vele volgen, maar die eerste werd legendarisch door het spetterende optreden van Little Feat, destijds op Europese tournee.

Hoewel Rory Gallagher destijds ook niet tot de minsten behoorde en Roger Mcguinn’s Thunderbyrd althans kon bogen op een grote reputatie, vielen zij in het niet bij het destijds door het componist/zanger/slide-gitarist Lowell George aangevoerde sextet.

Hoewel hij en de anderen achter de schermen al lang niet meer met elkaar konden opschieten door George’s onvoorspelbare, door drugs en drank bepaalde gedrag, klopte het tijdens de optredens al nooit tevoren.

De live-plaat Waiting for Columbus laat dat horen, helemaal in de uitvoering die in 2002 uitkwam: dat was een dubbel-cd, waarop minstens tien nummers meer stonden dan op de originele release uit 1978.

Zaterdagnacht 29 juli a.s. zendt de WDR opnieuw die eerste Rockpalast-nacht uit, al moet je wachte tot tien voor half vier voordat die uitzendig begint: Continue reading