De Australische zangeres-pianiste Sarah Blasko bracht recent haar zevende album uit.
‘I Only Need To Conquer This Mountain’ bleek een klassiek singer-songwritersalbum, waarop Blasko zonder reserve haar ziel blootlegde.
Ik recenseerde het album voor Heaven magazine en plaats mijn bespreking dus niet direct op mijn eigen site, maar zou het zonde vinden als je die niet las:
Continue readingVan de Amerikaanse singer-songwriter besprak ik ooit ‘Wreck Your Wheels’, terwijl ik ook haar ‘Thorn in my Heart’ en ‘Rise’ in mijn cd-kasten heb staan.
Eind verleden jaar bracht zij haar tiende album uit en ik was nieuwsgierig naar hoe het met haar en haar songs was gesteld: Richey zingt vaak autobiografische teksten over relatief kleine gebeurtenissen die grote gevolgen hebben.
‘The World is Flat’ bleek een karakteristiek Kim Richey-album waarop meer ballads staan dan up-temposongs en met teksten die spijt met hoop mengen.
Mijn recensie van haar nieuwe vind je op de site van Heaven magazine:
Continue readingShadville Records
bliksemstraal
De Amerikaanse singer-songwriter Rees Shad debuteerde al in 1994 en bracht sindsdien zeventien soloalbums uit in allerlei genres, terwijl hij ook nog vier albums met elektronische muziek maakte onder de naam Fester Spunk, een operette componeerde en muziek voor toneelstukken en films.
In deze veertien songs beperkt Shad zich echter tot americana, hoewel in sommige nummers blues, gospel en Zuid-Amerikaanse invloeden om de hoek komen kijken.
Hij speelde zelf bas, dobro, akoestische en elektrische gitaren, akoestische en elektrische piano én hij zingt, maar wordt in ongeveer de helft van zijn songs begeleid door Rob ‘Bobby Kay’ Kovacs op drums en percussie en Jeff Link op bas.
Andere relatief bepalende rollen zijn er voor Kemp Harris en Wanda Houston, die op vier nummers meezingen, en co-producer Doug Ford. Die was samen met Shad verantwoordelijk voor het transparante geluid en speelde een enkele keer gitaar, net als Rick Ruskin en Dario Acosta Teich. In twee songs spelen bovendien blazers Marcus Benoit (tenorsax), Peter Grimaldi (trompet) en John Savage (baritonsax) mee en in twee andere mondharmonicaspeler R. B. Stone.
Shad blijkt in zijn vaak alleen en soms met Lance Cowan geschreven nummers een man met een groot gevoel voor vloeiende melodieën en het vermogen om beeldende, verhalende teksten te schrijven over de dochter van een negentiende-eeuwse dagloner, een vader die afwezig is doordat hij zijn eigen dromen najaagt en een door iedereen in de steek gelaten vrouw. Sommige andere zijn polemisch, zoals opener ‘Ain’t that The Way’, waarin hij bezingt
Continue readingRLR 48251
Op hun achtste studioalbum zetten toetsenist, percussioniste en leadzangeres Digna Janssen en bassist, percussionist, toetsenist, gitarist en achtergrondzanger Johan Smeets tien samen geschreven songs die ze voorzagen van een nieuw geluid.
Dat komt doordat Smeets een oude drummachine terugvond en daarmee ging spelen. Tijdens dat speelkwartier ontstond het titelnummer, waarin de twee het mechanische ritme gebruiken als ondergrond voor Smeets’ zoemende basgitaar en zijn ritmisch, hard aangeslagen akoestische gitaren, maar vooral voor de even ongenaakbare als emotionele zang van Janssen.
Ze bezingt daarin het thema van het album: de manier waarop we zonder het ons te realiseren steeds meer gebruik maken van algoritmes en kunstmatige intelligentie plus de daaruit voortvloeiende vraag of we die ontwikkeling eigenlijk wel willen.
Ook in de andere nummers schemeren die ontwikkeling en de consequenties ervan door zonder dat dat ontaardt in een preek of een pamflet.
De songs zijn namelijk
Continue readingBlackbird Records SED183528
dagboek
De Zweeds-Amerikaanse zangeres-gitariste Nikki O’Neill is met deze elf songs aan haar derde album toe, al waren de voorgangers ‘Love will Lead You Home’(2017) en ‘World Is Waiting’ (2022) ep’s met daarop respectievelijk zes en zeven songs.
Ze nam de meeste van haar nieuwe, zelfgeschreven nummers live op in een studio in Chicago met drummer en echtgenoot Rich Lackowski, bassist John Abbey, toetsenist Teddy Myers en leadgitarist Chris Corsale, terwijl ze zelf ook sologitaar speelt in drie songs. Ze produceerde ze met Lackowski, die samen met Corsale ook de koortjes zingt.
O’Neill’s songs zijn meestal elektrisch, maar daarbinnen veelzijdig, want ze rekent rootsrock, rhythm-and-blues, soul en gospel tot haar invloeden en verwerkt die in zowel uptempo-songs als ballads.
Twee keer kiest ze met haar begeleiders voor een
Continue readingSinger-songwriter Silvie Lewis kwam al op haar veertiende in contact met Beatles-producer George Martin. Hij zou niet alleen opnamen met haar hebben gemaakt, maar haar ook hebben gewezen op het belang van goede melodieën.
Via een studie aan het Amerikaanse Berklee College of Music ontmoette ze Richard Swift, die vier albums voor haar produceerde.
Daarna woonde ze een tijd in Italië, waar ze lid was van L’Orchestra di Piazza Vittorio.
Terug in Engeland kwam bij toeval in contact met haar Amerikaanse collega Jonah Tochin en via gitaarlessen die ze bij hem nam, kam ze ook terecht op zijn net door hem gestarte label, waarop niet alleen zijn eigen prachtige album ‘Dockside’ verscheen, maar waarop bijvoorbeeld ook Helen Rose zit.
De recensie van Lewis’ ‘Lives Wisely’ schreef ik voor Heaven magazine en die staat inmiddels online.
Dat is niet alleen een reden om Lewis te ontdekken, maar ook het misschien wel mooiste muziektijdschrift van Nederland:
Continue reading‘Sapiens Unlimited’, het vijfde album van Heleen van den Hombergh, krijgt internationaal erkenning en niet alleen van jazzliefhebbers.
Zo stond er een groot interview met haar op de site van ‘Lock’, een Engels blad dat vrouwen in de muziek centraal stelt.
Daarin vraagt het blad naar Van den Homberghs invloeden en naar haar nieuwe en zo is het dus een mooie introductie voor wie haar nog altijd niet kent:
Continue readinggestructureerde emotie
Eerder brachten drummer Thijs van der Poel, bassist Arno Keet, gitarist Jasper Schurgers en zanger-gitarist Bart de Waal twee ep’s uit, maar op hun eerste volledige albums zetten zij tien door De Waal geschreven songs, die ook op de cd zijn onderverdeeld in een a-kant en een b-kant. Ook hun songs knipogen naar de traditie van de Amerikaanse rootsrock, gecombineerd met een vleug singer-songwriter.
De vier gaan ambitieus van start in de opener, een slepende ballad met weemoedige zang en een splijtende gitaarsolo, waarachter Van der Poel en Keet sfeervol ruimte laten.
Daarna volgen veel swingende, door gitaren bepaalde uptemposongs en enkele ballads.
In al die nummers zet De Waals klagelijke zang de toon. Hij zingt emotioneel en het feit dat
Continue readingKing Forward Records KFR 197
claustrofobisch dagboek
De Volendamse singer-songwriter Jack Deen debuteerde in 2023 als Jacob D. Edward met de ep ‘Threshold’ met daarop zes songs. In sommige daarvan liet hij zich begeleiden door een drummer, een bassist en een achtergrondzangeres, in andere begeleidde hij zichzelf op akoestische gitaar, terwijl slotnummer ‘American Spirits’ spoken word was.
Edwards thematiek en zijn stem hielden die zes uiteenlopende nummers bijeen door sterk weemoedige sfeer die ervanuit ging en dat geldt in nog sterker mate voor de muzikaal meer samenhangende tien songs die hij op de opvolger ervan zette.
Die scheef hij opnieuw zelf, terwijl hij ook de bepalende muzikant is. Weer speelde hij akoestische gitaar, terwijl slechts drie keer een andere muzikant te horen is: labeleigenaar en producer Frank Bond op mondharmonica in ‘Medusa’, Freek Schokker in met bepalende geluidseffecten in ‘En Route To The End’ en Noortje Schokker in ‘Sophie Take Me Dancing’.
Die opener heeft een soepele melodie, maar
Continue readingSongSense 2025
muzikale monnik
De elf songs op het vermoedelijk 35e album van Ad Vanderveen overkwamen hem eerder dan hij ze schreef. Dat gebeurde vooral in Spanje, waar hij verbleef in een huis met uitzicht op de oceaan aan de ene kant en aan de andere kant op de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella, al schreef hij eerder die zomer al ‘Music of the Spheres’ op het Griekse eiland Samos.
Het kijken naar langtrekkende pelgrims terwijl hij gitaar speelde en het voeren van gesprekken tijdens het met ze oplopen inspireerden hem tot het schrijven van het nummer ‘Old Camino Road’, dat hij daar tijdens dat verblijf ook opnam. Die demo diende als voorbeeld voor het ingetogen, folky geluid van de meeste andere songs.
Hij vroeg Willie Ahrend partijen op een gitaar met nylon snaren in te spelen in zijn eigen SongSense-studio, Pete Fisher en Dan Shergold basten, Simon Moore speelde orgel en Per Hu weer cello, terwijl Kersten de Ligny samen met Shergold percussie speelde en de koortjes zong.
Zij vullen Vanderveens zang, gitaar, mandola, banjo, harmonica en piano aan, maar
Continue reading© 2025 Kippenvel – Ruud Heijjer
Theme by Anders Noren — Up ↑