Category: De Rode Draad (Page 11 of 31)

Als niemand anders waren Elliott Roberts en David Geffen bepalend voor de muziek vanaf de Amerikaanse westkust in de jaren zeventig.

Elliott Robers was niet alleen vanaf de eerste dag de manager van Neil Young toen die solo ging, maar ook Joni Mitchell, Crosby, Stills Nash & Young, de Eagles, Jackson Browne en later bovendien Talking Heads en Tom Petty and the Heartbreakers hoorden tot zijn stal, net als Tracey Chapman en eighties-helden The Cars trouwens.

Roberts was daarbij veel zichtbaarder dan Geffen, al heette hun firma de Geffen-Robers Company en stichtte Geffen bovendien platenlabel Asylum.

Roberts’ naam stond namelijk steevast op de hoezen van Young’s albums, vaak met de vermelding: ‘Direction: Elliott Roberts, Look Out Management’.

In een in memoriam prees Young Roberts ook als een vriend die hij dagelijks belde, vaak meerdere keren per dag: Continue reading

Verleden week vrijdag overleed een van onze allergrootste muzikale helden: Dr. John.

Hij was al een tijd uit beeld: hij trad niet meer op, zijn recentste album dateert alweer uit 2012 en hij werd ook niets gezien bij andere gelegenheden, dus wij hielden ons hart vast.

Dat probeerden we te verwoorden in ‘Waar ben je, Mac?’, dat we bij wijze van uitzondering drie keer plaatsten, al wisten we ook wel dat we geen antwoord zouden krijgen.

Vanavond gaan we in het tweede uur van Kippenvel proberen de man recht te doen in een uur, al is dat ook nog te kort. Daarom smokkelen we in het eerste uur ook nog wat van hem, maar ook songs over New Orleans van Dayna Kurtz, Sarah McCoy en van Irma Thomas en Rickie Lee Jones, die ook al weer lang in die stad woont.

Dat is zoals altijd twee uur muziek voor wie wil luisteren.

In De Rode Draad van vanavond draaien we vier songs met als thema de zwarte burgerrechtenbeweging in de VS met songs van de Staple Singers, Carl Carlton and the Songdogs, Pops Staples en Mavis Staples. De directe aanleiding is Mavis Staples nieuwe album ‘We get by’ en het feit dat we eindelijk begonnen zijn met het leven van haar memoires: ‘I’ll take you there – Mavis Staples, the Staples Singers and the march up Freedom’s Highway’ van Greg Kot.

Die hebben als boodschap dat er weliswaar van alles is veranderd sinds haar jeugd, maar dat er toch meer hetzelfde is gebleven dan zij wil.

Tot vanavond om negen uur dus, tot Kippenvel!

Neil Young’s ‘Cortez the killer’ op ‘Zuma’ geeft natuurlijk een zwaar geromantiseerd van de vredig samenlevende Zuid-Amerikaanse indianen voor de komst van de Spaanse veroveraars, maar het is wel een prachtig meanderende song die een zwaar romantische lading heeft.

Alle reden om die met enige regelmaat te draaien, maar te weinig voor een Rode Draad, want zo populair is dit onderwerp nu ook weer niet.

Op Iain Matthews’ ‘Like a radio’ (2018) stond zowaar een tweede song over Cortez, want daarover gaat ‘been down so long’ in ieder geval ook. Nog steeds niet genoeg voor het minimale aantal van drie nummers die een Rode Draad nu eenmaal lang moet zijn.

En toen verscheen ‘West towards South’, het tiende album van Jeffrey and the Healers. Je kunt vinden dat ‘Sea of Cortez’ er door ons met de haren is bijgesleept, maar daar geven wij dan weer niet om….

Vanavond staat Cortez in De Rode Draad dus in ieder geval centraal.

Tot vanavond, tot Kippenvel!

Recensies van Iain Mattews ‘Like a radio’ en Jeffrey Halford and the Healers’ ‘West towards South’ vind je trouwens in de categorie Recensies roots.

Na de uitzending van verleden week wisten wij het nog zeker: ook vanavond zou onze Rode Draad over de trein gaan, want we hebben nog interessante songs zat. Het zijn er zeker nog een stuk of achttien, terwijl we onze cd-verzameling nog even een keer kritisch moeten doorvlooien.

Toen kochten we het nieuwe, postume album van JJ Cale en de vijftien songs van ‘Stay around’ deden ons onmiddellijk van gedachten veranderen.

Natuurlijk hielp het wel, dat we al een lijstje hadden gemaakt met songs die de titel ‘Anyway the wind blows’ hebben, of in ieder geval een titel die daar erg op lijkt.

Dat is een interessant rijtje: Michelle White, inderdaad de dochter van Tony Joe, coverde op ‘Wandering road’ juist die JJ Cale-song, de superieure Canadese rhythm ‘n’ blues-zanger Jim Byrnes zette ‘Anywhere the wind blows’ op ‘Long hot summer days’, ‘The way the wind blows’ staat dan weer op het recente ‘Small world’ van de Ripoff Raskolnikov Band, terwijl JJ Cale en Eric Clapton ‘Anywhere the wind blows’ coverden op hun gezamenlijke ‘The road to Escondido’.

De van oorsprong Australische zangeres-gitariste Kara Grainger lijkt een vreemde eend in deze bijt, maar op haar recente ‘Living with your ghost’ staat ‘Love will get you through the door’, een song die stilistisch zeer door Cale’s riffjes is geïnspireerd en daarmee niet onderdoet voor die andere vier songs…

Tot vanavond, tot Kippenvel!

In De Rode Draad gaan we vanavond oor de derde keer met de trein, al gingen we na 26 maart en 16 april ook allerlei andere kanten op.

Nostoc, de Counting Crows en Marc Cohn reden ghost trains voor ons, terwijl de treinen van Little Feat , BJ Baartmans, Rich DePaolo, Allen Toussaint en Delouise daar niet voor onder deden.

Darom kopen wij voor vanavond vol vertrouwen kaartjes voor de treinen van de Eagles, opnieuw Little Feat, The Bridge en Beatrice van der Poel.

Dat is dus zoals altijd weer twee uur muziek voor wie wil luisteren.

Tot vanavond dus, tot Kippenvel!

In De Rode Draad zetten we zes songs op een rij met vrijheid in de titel, want Kippenvel is er tenslotte nooit op zondag.

Dat betekent dus Crosby, Stills, Nash & Young, Tom Petty, Solomon Burke, de Blind Boys of Alabama, Kara Grainger én een song van ‘Silent voices’, het spiksplinternieuwe album van de Sunshine Cleaners. Dat is zoals altijd twee uur muziek voor wie wil luisteren.

Tot vanavond negen uur, tot Kippenvel!

Verleden week vrijdag begon het 49e New Orleans Jazz and Heritage Festival op de Fairgrounds, de paardenrenbaan in New Orleans.

Twee lange weekenden treden daar van een uur of elf ’s morgens tot een uur of zeven ‘s avonds op in totaal twaalf podia honderden acts op, van wie vele uit New Orleans zelf komen of in ieder geval uit de staat waarin die stad ligt, Louisiana.

Natuurlijk, sinds 2004 komen er meer grote namen dan ooit en de meesten van hen bezoeken New Orleans ook alleen maar op tournee. Dat is de invloed van concertorganisator AEG, die het festival opstuwt in de vaart der volkeren.

Toch valt daar met gemak omheen te plannen: als je Katy Perry, Santana, Diana Ross en andere sterren wilt vermijden, kost dat nog steeds geen enkele moeite.

Van deze editie zouden wij graag zeker negentien optredens willen zien verspreid over de zeven festivaldagen en dan hebben we alleen onze eigen favorieten geteld.

We zijn er echter opnieuw niet bij en hebben daarom maar een Rode Draad van een uur samengesteld. Daarin hebben we met veel kunst- en vliegwerk twaalf songs samengebald van de acts die we zeker zouden gaan zien en horen.

Daarbij hebben we vanwege de tijdwinst soms gekozen voor songs waarin twee van hen samen te horen zijn, hoewel dat op de Fairgrounds misschien niet zo is én voor liveversies, soms zelfs van een eerdere editie van JazzFest.

Van negen tot tien draaien we ons gewone mix van blazers, gitaren, vrouwenstemmen, nieuw, recent en oud, maar van tien tot elf wordt het een uur lang heimweemuziek, want ‘Do you know what it is to miss New Orleans?’

In De Rode Draad kijken we nog even terug op Goede Vrijdag en Pasen met veel echte gospel. Tenslotte is dat feest voor veel christenen belangrijker dan de kerstkitsch: historische gospelsongs dus van The Five Blind Boys of Alabama, Key Heaven, Flowers of Joy en Sister Rosa Shaw, maar ook van de altijd eigenzinnige Rickie Lee Jones in een song van haar nogal vrije interpretatie ‘The sermon on Exposition Boulevard’. Dat is dus zoals altijd twee uur muziek voor wie wil luisteren.

Op 26 maart gingen we in De Rode Draad met de trein, met de ghost train om precies te zijn.

Machinisten van dienst waren het goedbewaarde Vlaamse geheim Nostoc, de vroege Counting Crows en de superieure singer-songwriter Marc Cohn.

De trein inspireert echter nog veel meer acts, want het voortrazen naar onbekende verten heft iets romantisch, hoewel je natuurlijk met volle vaart tegen een stootblok zou kunnen aanrijden.

Na twee uitstapjes naar Eric Clapton’s Crossroads Guitar Festival en JP den Tex’ heroïsche poging Joni Mitchell voor ons te verklaren, keren wij terug naar het spoor.

Als Ajax aan de titanenstrijd tegen Juventus begint (of andersom natuurlijk….), warmt Little Feat het begin van het eerste uur Kippenvel op met ‘Loco motives’ van het ten onrechte in de vergetelheid geraakte album ‘Under the radar’, terwijl in het tweede uur De Rode Draad van vanavond wordt bepaald door treinsongs van het multitalent BJ Baartmans, het verlate wonderkind Rich DePaolo, de meesterlijke Allen Toussaint en helaas nog altijd nauwelijks bekende singer-songwriter Delouise.

Kippenvel is er uiteraard vanaf negen uur live en duurt normaal gesproken nét iets langer dan Juventus-Ajax, maar bevat in ieder geval zoals altijd twee uur muziek voor wie wil luisteren.