Category: De Rode Draad (Page 14 of 31)

In De Rode Draad van vanavond sturen we ansichtkaarten, of misschien krijgen we ze wel. Het zijn er alleen weinig, net als in het echte leven…….

Daardoor duurde het samenstellen van dee Rode Draad dan ook heel lang. Natuurlijk, we hadden al heel lang Tom Waits’ Christmas card form a hooker in Minneapolis en Dayna Kurtz’ titelsong van Postcards from downtown in ons hoofd, maar een derde song ontbrak nog altijd.

Dat is frustrerend in een tijd waarin steeds meer wordt gewhatsappt en hoe al die snelle diensten verder ook mogen heten, want daarmee werd de kans op die zo noodzakelijke derde gestaag kleiner.

Gelukkig boden Martin Harley & Daniel Kimbro uitkomst op hun in eendracht gemaakte album Static in the wires: Postcard from Hamburg biedt soelaas, hoewel wij al tijdenlang rondlopen met het aan ons knagende gevoel dat we ergens in onze cd-verzameling een song over het hoofd zien….

Jack Hustinx, Roel Spanjers en Roelof Klijn zijn drie gerenommeerde namen in de Nederlandse rootsscene.

Hustinx was immers een van de voormannen van de onvolprezen, na drie ongewoon sterke albums ter ziele gegane Shiner Twins, Spanjers maakte als Birdcatcher een soloalbum, maar verrijkte met zijn toetsen en productiekennis vooral de muziek van veel bands (Ja, inderdaad: ook die van de Shiner Twins) en Klijn was de stuwende bassist en veel bands, onder wie …. de Shiner Twins.

Zij kennen elkaar dus al jaren en hun nieuwe samenwerking is dan ook even verrassend als logisch: zij treden in ieder geval vier keer samen op in de Eindhovense kroeg De Rozenknop, maar misschien wel vaker.

Tijdens die avonden spelen zij eigen nummers, maar ook covers. Bovendien vertellen ze verhalen en anekdotes, zodat het een rijke avond wordt:

donderdag 19 oktober
dinsdag 12 december
dinsdag 23 januari 2018 (met special guest Eric van Dijsseldonk)
donderdag 8 maart 2018
theaterzaal De Rozenknop – Hoogstraat 59 – 5615 PA Eindhoven
aanvang 20.30 uur, toegang € 5,00 Continue reading

Vanavond gaan we in De Rode Draad op stedentrip, hoewel de vijf pleinen van vanavond in ieder geval niet in New Orleans liggen.

Daar bezoeken we twee keer Congo Square, het plein waar de zwarte slaven ooit op zondag muziek mochten maken van hun eigenaren in songs van de Neville Brothers, de supergroep die zijn belofte nooit inloste door broedertwisten en andere onderlinge spanningen, en de onbekend gebleven zanger-acteur Jesse Moore.

Van de twee drie andere pleinen zijn er twee in Amsterdam, al is Robert Longs melancholiek getinte Thorbeckeplein makkelijker te traceren dan het zowel muzikaal als tekstueel magistrale Allemansplein van De Dijk. Waar het Dageraadsplein van Spinvis is? Wie het weet, mag het zeggen……

Dat Joni Mitchell ooit een verhouding had met David Crosby, is inmiddels oude geschiedenis.

Dat hij haar carrière een zetje gaf door haar debuut te produceren is een aspect dat we ons wellicht nog veel minder herinneren.

Toch zorgde hij er zo in ieder geval indirect voor dat Judy Collins een grote hit had met ‘Both sides now’ (Wie herinnert zich trouwens de versie nog die Euson ervan maakte?), waardoor Mitchell de wind wat meer in de zeilen kreeg.

Toch is de directe reden voor De Rode Draad van vanavond de versie van Mitchell’s Amelia die Crosby op zijn nieuwe album Sky trails zette, een cd die wij overigens (nog) niet hebben.

Toch zijn er songs zat waarop de twee op een of andere manier samenwerkten: Laughing van Crosby’s If I could only remember my name, het door Crosby onder meer voor Mitchell geschreven Guinnevere, het door haar geschreven en door Crosby, Stills, Nash & Young opgenomen Carry on, Mitchell’s eigen versie van Amelia én een song van Crosby’s Croz om de brug alvast klaar te leggen voor zijn nieuwe.

Daarop verbindt hij Croz muzikaal met Lighthouse, wat leidt tot even vertrouwde als verrassende resultaten. Zo lijkt openere She’s got to be somewhere wel een nooit uitgebrachte outtake van Steely Dan ten tijde van Gaucho.

Dat is niet toevallig, want recent sprak hij zijn lof uit voor de songs van de onlangs overleden Walter Becker en Donald Fagen: Continue reading

Sherman Holmes is de enige overlevende van de Holmes Brothers, want zijn broer Wendell en ‘Popsy’ Dixon overleden allebei in 2015.

Hoewel Sherman ook al bejaard is, rustte hij niet op zijn lauweren, maar nam hij The Richmond sessions op met een keur van muzikanten uit Virginia.

Daarop staan veel klassiekers op die Sherman in een uiterst levendig jasje stak met invloeden uit gospel, blues en country. Daarbij zingt hij ook nog eens soulvoller dan ooit, zodat zijn album die van de Holmes Brothers naar de kroon steekt.

Daarom draaien we vanavond drie songs van die plaat en telkens een andere versie van datzelfde nummer: zo kwamen Kara Grainger, Ry Cooder en Ben Harper ook in De Rode Draad van vanavond terecht….

Ooit zat de Amerikaan Eric Kerns in de Nederlandse rootsband Swamp Chicken, die vooral in en rond Utrecht bekend werd. Dat was geheel ten onrechte, want hun enige album, Chicken Madness uit 2011, was een kei van een plaat met invloeden van onder meer Little Feat.

Zelf kwamen we er ook pas een paar jaar later achter dat dat album er was, maar toen hebben we het alsnog met veel plezier gerecenseerd en er vanaf dat moment regelmatig een nummer van gedraaid.

De groep leek echter van de aardboden verdwenen, al traden de mannen heel incidenteel nog wel eens op in het Utrechtse ’t Oude Pothuys, maar dan als tributeband voor Little Feat en the Band.

Geen slechte keus als je op zoek band naar iconen, maar het zou toch mooi zijn als ze hun eigen muziek centraal zouden stellen.

Recent kwam vrij onverwacht het eerste soloalbum van Eric Kerns uit. Hoewel daarop ook regelmatig zachtjes wordt geswingd, is het een veel introspectievere plaat met invloeden uit folk en country.

Alle reden dus om deze veteraan centraal te stellen in De Rode Draad. Dan kunnen we behalve Swamp Chicken en een nieuwe song van Kerns tenslotte ook die twee invloeden weer eens draaien……

Het nieuwe overviel ons afgelopen zondag een beetje, eerlijk gezegd: Canada vierde het honderdvijftigjarig bestaan.

Het bleek Canada Day te zijn en er was zelfs een optreden van U2 in Ottawa, waar het vuurwerk heel symbolisch twintig minuten en zeventien seconden duurde…

U2 spant zich zo langzamerhand in voor élk willekeurig goed doel of bijzondere gebeurtenis. Hoewel we veel respect hebben voor Bono’s niet-aflatende idealisme, snappen we niet wat het verband is tussen de Ierse band en de Canadese onafhankelijkheid, af het moet het ex-moederland zijn.

In 1867 vormden vier Engelse kolonies op 1 juli de Canadese Confederatie, maar daar zullen ze toch ook geen Ieren voor hebben uitgenodigd. Dat daargelaten verbaasde het ons ook dat er geen Canadese artiest of groep op het podium stond: het land heeft toch een aantal indrukwekkende pop- en rootsgrootheden voortgebracht.

Wij vullen daarom vanavond het tweede uur met artiesten van Canadese origine. Sommigen trokken er weg en werden door en door Amerikaans, anderen bleven er wonen, maar hun muziek trekt zich niets aan van de Canadees-Amerikaanse grens…..

De Verenigde Staten blijven voor ons het beloofde land, in ieder geval qua muziek.

Of we daarbij ooit in Montana terecht zouden komen? Frank Lloyd Wright heeft er geen huizen gebouwd zoals in Nevada bijvoorbeeld en er komen geen bands vandaan waarvan wij idolaat zijn.

Toch kennen we er een paar intrigerende songs over, dus wie weet, want Chris Whitley, Anders Osborne (in zijn goede tijd) en Leif Vollebekk maken bij ons wel degelijk de weemoed los die vooruitgaat aan het gemis…..

Wie geïnteresseerd is rootsmuziek in Nederland, kent uiteraard BJ Baartmans.

Zijn naam staat op talloze albums als producer en gitarist, terwijl hij ook al heel lang meespeelt op die albums en op andere, allerlei toerende buitenlandse muzikanten begeleidt op het podium én daarnaast ook muziek uitbrengt onder eigen naam. Dat deed hij ooit in het Engels, maar een aantal jaren maakte hij de overstap naar het Nederl;ands, al bleef zijn muziek door en door rootsy en dus Amerikaans.

Of hij zijn naam daarmee op ieders lippen ligt? Dat is nog maar de vraag, terwijl Baartmans prachtige melodieën schrijft, teksten die je bijblijven en bovendien ook nog eens mooie gitaarsolo’s speelt.

Daar mee is afdoende verklaard waarom we vanavond vier songs van Baartmans draaien.