Category: De Rode Draad (Page 16 of 31)

Twee weken geleden hadden we al vier songs lang mededogen met Betteye LaVette, Chris Whitley, Kenny White en Lynne Hanson & the Good Intentions

Zij bezongen diverse hotelkamers en wat daar zoals te beleven valt, of niet natuurlijk.

Zij zongen vooral de treurige kanten van het bestaan in hotelkamers: eenzaamheid, verlangen, verdriet, leegheid, lust en nog andere gevoelens waren hun deel.

Vanavond hebben we nog meer mooi leed: Marc Cohn, Little Feat met Bonnie Raitt, Tori Amos, Chuck E. Weiss en Giulia Millanti weten er alles van en dan zijn we nog niet eens aan het eind van ons lijstje……

Nu valt Valentijnsdag eindelijk weer eens op een dinsdag.

De vorige keer was het in 2014 en daarom vanavond weer die vier songs waarin die dag centraal staat, zij het soms vanuit een andere invalshoek.

Sinds 2014 zijn er in onze collectie althans geen nieuwe songs over Valentijnsdag bijgekomen, terwijl drie van die vier songs ook al dateren van jaren geleden. Wat dat betekent, laten wij in het midden, maar dit bericht in het AD kan een tipje van die sluier oplichten: Continue reading

Je kunt natuurlijk zeggen dat popmuzikanten er zelf voor kiezen, maar toch zijn er veel songs die gaan over het treurige bestaan in een hotelkamer.

In die nummers wordt overtuigend gezongen over eenzaamheid, verlangen, verdriet, leegheid, lust en nog andere gevoelens.

Vanavond laten we Betteye LaVette, Chris Whitley, Kenny White en Lynne Hanson & the Good Intentions aan het woord over een nachtje weg, maar we hebben nog anderen in petto voor binnenkort……

In de eerste Rode Draad van 2017 zetten we vier songs over satellieten op een rij.

Daarvan zijn er immers veel en ze zijn onmisbaar voor ons dagelijks bestaan. Ze zijn echter zo gewoon, dat we niet eens meer nadenken over hun rol in ons leven.

Gelukkig deden Rickie Lee Jones, Jeffrey Foucault en Richard Shindell dat wel. De song van de laatste hebben we zelfs in twee iets verschillende versies, van 13 songs you may have, or may nog have heard before. Dat was en alternatieve verzamelaar met precies dat nummer als enige nieuwe song, maar versie van zijn recente album Careless is ook mooi……

[TABLE=371]

Toegegeven Kerstmis is voorbij, maar voor sommigen is het vandaag derde kerstdag.

Bovendien hebben wij  de afgelopen weken tot vervelens toe kerstpop, maar speelt Jezus daarin op zijn best een zeer kleine rol en meestal trouwens geen enkele.

Wel komen er veel cadeaus in voor, al even veel sneeuw, romantische ontmoetingen en meer van dat moois.

Het middelpunt van Kerstmis is daarmee onzichtbaar, maar Jezus speelt in het hele tweede uur van Kippenvel de hoofdrol, als pasgeboren kind, zoon van God of middelaar of extern geweten.

Waar de moderne popmuziek zich vooral richt op de kerstman, nemen wij een uur lang onze toevlucht tot een traditioneler genre: de gospel.

Hoewel de hoogtijdagen van de gospel achter ons liggen, is de zeggingskracht ervan onaangetast.

Variërend van oude opnamen tot artiesten die zich op het snijvlak van allerlei genres bevinden, schetsen zij een rijk beeld van hoe mensen zich Jezus voorstellen en wat zij van hem verwachten, kortom: hoe zij in hem geloven….

Daarvan getuigen onder anderen Algia Mae Hilton, de Kansas City Soul Revivers, de Charioteers, de James Spiritual Singers, maar ook de jeugdige Candi Staton en de al even jonge Sam Cooke, de Holmes Brothers en Marc Cohn…..

Van de Engelse zanger/gitarist Martin Harley hadden wij nog nooit gehoord, hoewel hij toch al vijf soloalbums maakte en een duoplaat met bassist Daniel Kimbro.

Dat blijkt maar weer eens jammer, want wat Harley en Kimbro op Static in the wires doen, is meer dan overtuigend: stevig geworteld in de akoestische blues en rootsmuziek speelt Harley elf eigen  songs, daarbij sfeervol begeleid door Kimbro, maar in een aantal songs ook door gitarist Jerry Douglas, drummer Derek Mixon en pianist Micah Hulscher.

Daarbij laten de muzikanten veel ruimte voor de evocatieve gitaarsolo’s van Harley en diens weemoedige zang.

Opvallend detail in dat geheel zijn bovendien zijn songtitels: Feet don’t fail me en Trouble lijken een link te leggen met songs van Little Feat, terwijl  Sweet and Low indirect verwijst naar Swing low, sweet chariot en I need a friend dan weer lijkt te knipogen naar Carole King’s klassieker.

Hoe dat ook zij, het is toch vooral de kwaliteit van Harley’s songs die hem tot een van de hoofdrolspelers in deze Rode Draad maken.

Bovendien komt hij komend voorjaar naar Nederland…….

De Subdudes is een van die goedbewaarde geheimen die wel nooit meer onthuld zal worden.

De Amerikaanse veteranen debuteerden in 1989, maar drummer/percussionist Steve Amadée, toetsenist/ accordeonist John Magnie en gitarist Tommy Malone zijn er nog altijd bij: originele bassist Johnnie Ray Allen overleed in 2014.

Roadmanager Tim Cook speelde na de eerste reünie in 2004 al een periode bas bij de band, hoewel de laatste er weer bij was tijdens optredens in 2015. Na diens plotselinge dood was Cook opnieuw zijn vervanger.

Na een slepende ruzie tussen Magnie en Malone doofde de band na Flower petals (2009) in 2011 opnieuw uit, maar verleden jaar begonnen de vier onverwacht weer met optreden en nu is er zowaar weer een nieuw album, zij het uitgebracht in eigen beheer: 4 on the floor.

Daarop spelen de vier akoestisch elf songs, waarvan ze meeste al eerder opnamen.

Dat is een mooi excuus om zo’n nieuwe versie en een oude song van de band te combineren met een van Shawn Colvin’s debuut,  solowerk van John Magnie én Tommy Malone en een track van Jack Hustinx’ Over yonder, waarop de rootsy Eindhovenaar onder anderen werd bijgestaan door Magnie en Amedée……

Van Stevie Ann hebben we door de jaren regelmatig songs gedraaid.

We hebben en hadden veel respect voor de Nederlandse singer-songwriter die Amerika zozeer als voorbeeld nam, dat ze er regelmatig maande achtereen heen trok om te schrijven, op te nemen en op te treden, al was dat soms op open mike-avonden.

Haar songs combineerden bovendien gevoel voor tradities van roots en pop, wat ze soms een ietsje licht maakte, maar veel vaker afgerond en mooi.

Vanaf 2005 maakte ze vier studioalbums, al kwam ook Live & Acoustic uit, een dubbelaar die tegen haar zin werd uitgebracht door haar ex-manager.

Vooral de onuitgebrachte demo’s en alternatieve versies daarop voegden iets toe aan haar reguliere albums, juist doordat die versies nog ingetogener waren dan op uitgebrachte.

Haar gedaanteverwisseling tot Nederlandstalige singer-songwriter kwam voor ons dan ook als een grote verrassing, al is die achteraf ook door haarzelf heel logisch verklaard: tijdens een trektocht door de VS met Daniël Lohues naar haar optreden In Minneapolis sloeg niet alleen de vonk voor het Nederlands van hem naar haar over.

Het resulteerde ook in Lohues’ eerste liefdeslied: ‘En toen kwam jij’ op zijn Aosem.

Op haar naamloze Nederlandse album van dit jaar blijft Struijk overigens die Amerikaanse muziekwortels meer dan trouw, reden waarom wij daar ook graag iets van draaien…..

Soms volgen we de actualiteit in De Rode Draad, soms is er geen directe aanleiding voor het thema van die rubriek.

Nu kunnen we natuurlijk de recente steun van Neil Young aan de Amerikaanse indianen noemen tegen de aanleg van een pijplijn om olie te transporteren, maar diens Pocahontas hebben we dan weer niet in onze cd-kast staan….

Wel hebben we songs van Joni Mitchell, Robbie Robertson, Wayne Lavalee en Anna Coogan op een rijtje gezet en dat is ook een mooi kwartet.