Category: De Rode Draad (Page 17 of 31)

Min of meer naar aanleiding van de verkiezing van Donald Trump tot president van de Verenigde Staten zetten wij vanavond de spreekwoordelijke Amerikaanse politicus uit het zuiden van de Verenigde Staten centraal.

Dat doen we met songs van Neil Young en Willy DeVille, al compenseren we die sombere nummers met een idyllische herinnering aan de nachten buiten New Orleans van Allen Toussaint. Anders zouden we met te veel pessimisme blijven zitten…….

De dood van Leonard Cohen verraste verleden week de wereld toch en die verrassing bleek terecht: Cohen bleek overleden te zijn in een coma, waarin hij terecht kwam na een val.

Zijn leukemie handicapte hem wel, maar was dus niet de doodsoorzaak.

Of Cohen nu meer een lieveling van de critici was dan een ster, is een vraag die zich moeilijk laat beantwoorden. Cohen schreef dan wel autobiografische teksten, maar stond niet graag in het centrum van de belangstelling.

De laatste jaren was hij desondanks populairder dan ooit. Enerzijds kwam dat door zijn laatste drie albums, die weer goed waren, anderzijds kwam dat door zijn regelmatige tournees, die hij noodgedwongen maakte. Zijn ex-vriendin en manager had hem namelijk het overgrote deel van zijn kapitaal afhandig gemaakt zonder dat hij daar erg in had.

Tijdens die tournees zong hij uiteraard veel oude songs, want dat waren de nummers waarop zijn reputatie als uiterst melancholieke rokkenjager was gebaseerd, al zijn Old ideas, Popular problems en het op zijn verjaardag verschenen You want it darker muzikaal veel interessanter.

Van die oude songs bestaan veel coverversies en daar draaien we er vanavond een paar van: Joe Cocker’s versie van Bird on a wire en Emmylou Harris The stranger, maar daarnaast natuurlijk So long, Marianne én Traveling light van You want it darker. In die laatste song kijkt hij terug op zijn verhouding met die Noorse in zijn Griekse dagen. Als extraatje voegden we daaraan Way down deep toe van Jennifer Warnes’ album The hunter uit 1992.

Cohen’s achtergrondzangeres schreef dat namelijk met Cohen én de ons geheel onbekende Amy La Televison…….

Zoals je weet, is De Rode Draad minstens drie nummers lang. Het kunnen er ook vier of vijf zijn en een enkele keer duurde De Rode Draad een uur: na de dood van Allen Toussaint bijvoorbeeld of om het New Orleans Jazz & Heritage Festival in de schijnwerpers te zetten.

Vanwege dat festival duurde dat thematische excuus om goede muziek te draaien een doodenkele keer al eens twee uur, maar zeldzaam is die lengte zeker.

Voor vanavond hadden we dan ook de hoop, dat we met songs over Amerika en Amerikaanse deelstaten een uur zouden kunnen vullen, maar gaandeweg dijde de rij songs hoe langer hoe verder uit.

Voor de twee uur van vanavond hebben we zelfs songs moeten schrappen, zij het met pijn in het hart.

Onder anderen Paul Simon, Janis Ian, Neil Young en Wendy Webb, Mofro, Anna Laube, Anders Osborne en Lucinda Williams konden we er niet uitgooien. In totaal draaien we twintig nummers, al komen we sommige namen meer dan een keer tegen…..

Eind september wijdden we twee keer een Rode Draad aan New York, een stad die niet alleen Frank Sinatra inspireerde.

Hoewel we inmiddels nog drie songs hebben waarin die stad centraal staat, is in De Rode Draad van vanavond de grote stad in het algemeen het onderwerp.

Dat is minstens in een geval toch weer New York, al noemt David Crosby in zijn nieuwe The City de naam niet. Of de song van Swamp Chicken ook over New York gaat, laats zich slechts raden.

Wel weten we zeker, dat de nummers van de Nederlandse VandeVen Band en van Dr. John New Orleans tot onderwerp hebben: in het eerste van deze twee wordt de stad geïdealiseerd, in het tweede beklaagt Dr. John de na Katrina door politici aan haar lot overgelaten stad met Eric Clapton en Ani DiFranco in zijn kielzog……

Vanavond besteden we maar eens uitgebreid aandacht aan John Hiatt, ook in zijn samenwerking met Ry Cooder.

Tenslotte speelde Hiatt bij gebrek aan solosucces een ruim jaar in Cooder’s band en tijdens de sessies van Borderline, zo rond 1980.

Zeven jaar later komen zij weer bijeen en nemen met Cooder’s vaste drummer Jim Keltner en Engelsman Nick Lowe Hiatt’s Bring the family op. Dat album zorgt alsnog voor Hiatt’s doorbraak, terwijl die dan toch al sinds 1974 soloalbums maakt.

Vijf jaar later doen de vier het samen nog eens dunnetjes over met Little Village, op zoek naar een herhaling van dat succes, al botsen tijdens die opnames hun ego’s regelmatig.

De vaak samen geschreven songs zijn dan ook lang niet zo autobiografisch en ook vaak lang niet zo goed. De recensenten maakten het album destijds dan ook met de grond gelijk, al zijn de eerste vier nummers veelbelovend…….

Iedereen deed er inmiddels zijn zegje over, zowel internationaal als nationaal.

Dat maakt in ieder geval duidelijk dat Bob Dylan de harten niet onberoerd laat, al verschilden de meningen nogal over de literaire kwaliteit van van teksten.

Doordat Bob Dylan zelf er echter het zwijgen toe deed, verwerd al dat gekrakeel tot schreeuwen in een fietserstunnel: het echoot uitbunbdig, maar sterft snel weg.

Doordat wij eerlijk gezegd ook geen fan zijn van de zowel muzikaal als zangtechnisch nogal beperkte Dylan, mengden wij ons maar niet in die discussie.

’s Mans vroege teksten staan dermate vol symboliek dat wij er zelfs geen heel klein touwtje aan kunnen vastknopen, terwijl wij ook b.v. ‘Time out of mind niet goed konden vinden, hoezeer wij destijds ook ons best deden, onder de indruk als wij waren van de recensies.

Het zal daarom niemand verbazen, dat wij van Dylan eigenlijk niets hebben, behalve dan ” The last waltz’, maar daarop luistert hij dan ook het afscheid van The band in zijn originele bezetting op.

In onze cd-kasten staan overigens her en der albums waarop covers staan van de man die het punt allang voor bij lijkt dat zijn iconische status hem nog interesseert.

Zo reageerde hij nog altijd niet op telefoontjes en e-mails van de secretaris van het comité dat de Nobelprijs uitreikt. Die wil dus nog altijd de relevante vraag beantwoord hebben of Dylan op 10 december a.s de prijs in ontvangst wil komen nemen….

Wij draaien vanavond alvast songs van Dylan in versies van Joe Cocker samen met Leon Russell, Emmylou Harris, een prachtige hertaling door de Schiermonnikoger bard Martin Korthuis, de te onbekende Zweedse singer-songwriter Richard Lindgren en van Dylan zelf, gesteund door The Band.

Vanavond gaan we rond half elf nog even ontbijten.

Dat is uiteraard niet de meest geschikte tijd voor de eerste maaltijd van de dag, maar we schuiven graag aan bij Supertramp, Gretchen Peters en de Belg JD Fox, die samen met zijn Velvet Street Band net een eerbetoon uitbracht aan Donnie Fritts.

We hebben het al eerder gezegd: ook De Rode Draad is niet meer dan een excuus om nog meer goede popmuziek te draaien en inderdaad, met en klassieker van Supertramp is De Rode Draad vanavond meer pop dan in lange tijd…….

Gerenommeerd gitarist Mark Knopfler heeft zijn groep Dire Straits al heel lang achter zich gelaten, al zal hij er voor altijd mee geassocieerd worden.

Door de jaren heen brengt hij wel soloalbums uit, maar hij probeert toch vooral zich als persoon zo onzichtbaar mogelijk te maken. Hij gedijt in relatieve stilte, want hij heeft een hekel aan zijn door anderen aan hyem verleende sterrenstatus.

Juist daarom besteden wij vanavond ruim aandacht aan hem in dienende rollen: hij speelde op verrassend veel albums van anderen mee, ook recent nog en produceerde er wat langer geleden ook een aantal.

Hij zetten een aantal songs op een rijtje waarin hij door zijn kenmerkende geluid ondanks zichzelf een hoofdrol spelt als gitarist. Natuurlijk konden (en wilden) we  daarbij niet om dat goede naamloze debuut van Dire Straits heen, maar we voegen daar nummers aan toe van Steely Dan,Willy DeVille, Bryan Ferry, David Crosby en Eric Clapton & friends, tot wie Knopfler ook behoort.

Dat betekent dus veel even melodieuze als zangerige solo’s.

Vanavond raaien we in Kippenvel voor de tweede keer drie songs met New York in de titel. Verleden week trapten we tenslotte al de open deur in, dat New York al lang een icoon is.

Verbazend is het daarom, dat wij bij het doorploegen van onze cd-collectie tot de conclusie moesten komen, dat relatief weinig songs over New York gaan.

Toch kunnen we precies twee Rode Draden vullen met songs over die stad. Verleden weel al draaiden we songs Bryan Ferry, de Johnny Max Band en Steely Dan, vanavond wordt de onwaarschijnlijke combinatie gevormd door Simon & Garfunkel, Tom Waits en de Crescent City Gold, het vehikel voor veteranen uit New Orleans, van wie Allen Toussaint en Dr. John de bekendste waren……

Vanavond in Kippenvel draaien we drie songs met New York in de titel. Tenslotte is die stad al lang een icoon.

Toch hebben wij relatief weinig songs die over The Big Apple gaan, al zijn het er wel genoeg om twee afleveringen van De Rode Draad te vullen.

Vanavond koppelden we Bryan Ferry aan de Johnny Max Band en Steely Dan. Volgende week volgt nog een drietal mooie songs, want De Rode raad blijft een excuus om mooie muziek te draaien….