Mijn begrafenis wordt nog een lange zit: om erin te komen het jankende String Quartet from Whiskey Boot Hill van Neil Young’s naamloze eerste, gearrangeerd door Jack Nitsche, dan het verstilde Inside looking out van Mark Hollis’ enige soloalbum, daarna Anders Osborne’s intieme, voor zijn overleden opa geschreven Homecoming, beginnend met een hoorbare zucht, uiteraard Bram Vermeulens Testament en dan nog wat opzwepend eindigende begrafenismuziek uit New Orleans, vlak voordat de reünie begint waarin elke uitvaart uiteindelijk verandert…..
Category: columns (Page 2 of 5)
Natuurlijk, muziek is de belangrijkste bijzaak van het leven, hoewel ik er nog wel een paar weet. Je moet het overigens niet al te serieus nemen, want waar is dan het einde? We zoeken wel de breedte en de diepte, meer dan andere bladen, maar uiteindelijk proberen we door over muziek te schríjven het blad elke keer te verkopen. We bedrijven geen kunst!
De ene recensent kan muziek beter relativeren dan de ander, maar dat is wel van belang. Anders eindigen er meer zoals hij, al verbaast het me ook. Als er iemand was die in zijn recensies zijn oordeel objectiveerde, was hij dat wel. Alle feiten stonden er altijd in: aantal songs, zelf geschreven of niet, genre, invloeden en waarom het goed was, of niet natuurlijk. Dan is er weinig ruimte voor die ongebreidelde superlatieven en poëtische beeldspraken van sommige anderen, bedoel ik maar.
Je voelde wel, dat hij altijd dezelfde meetlat gebruikte en geen compromissen sloot, al probeerde hij wel steeds het positieve te benadrukken. Je kunt je dus afvagen of popjournalistiek wel bestaat, ja.
We hebben onvoldoende gezien dat hij in zijn recensies eigenlijk zijn eigen idealen beoordeelde en vooral hoe onbereikbaar die voor hem bleken. Hij werd wel langzaam cynischer. Blijkbaar nam hij zichzelf onafgebroken de maat, maar dan indirect. Soms begreep ik, dat hij bepaalde favorieten niet meer kon draaien, maar ik snap nu pas waarom: hij schoot steeds te kort….
Of hij niet verschrikkelijk in zijn puberteit is blijven steken? Die vraag kun je nu niet stellen, nee. Tenslotte is er al commotie genoeg, al is die zelfmoordpoging mislukt. Zelfs zijn tentamen suïcide haalt hij niet in een keer… Nee, sorry: geen leuk grapje.
Nog een geluk dat alle bijdragen via internet binnenkomen en we elkaar hooguit een keer per jaar zien. Alle kans dat niet iedereen het weet. Het aan het eind even kort melden volstaat denk ik wel.
Er ontstond op donderdag 31 mei in de internationale pers een hoop verontwaardiging naar aanleiding van een documentaire van Al Jazeera, waarin de componist van liedjes voor Sesamstraat op zoek gaat naar de waarheid achter de beschuldiging dat het Amerikaanse leger gevangenen in Irak martelde met liedjes uit dat klassieke kinderprogramma.
In de blijkbaar recente documentaire Songs of War gaat Christopher Cerf op zoek naar het antwoord daarop.
Dat is natuurlijk een onbegrijpelijke paradox, hoewel wij weinig optimistische gedachten over de menselijke inventiviteit. Wat ons ook verbaast, is dat dit feit ook in 2003 en 2007 al een keer nieuws was.
Dat feit ontbreekt in de recente berichtgeving, misschien doordat het nieuws dan minder waarde heeft.
Wij schreven destijds al een column voor Heaven no. 48 van mei-juni 2007. Die is nu opeens weer verrassend actueel:
Sesamstraat Continue reading
Toegegeven: Ik vond Sade’s muziek ooit goed en als ik nog wel eens een doodenkele keer een nummertje op de radio hoor, eigenlijk nog steeds.
Dan heb ik het natuurlijk over haar eerste paar platen, want ik kocht Diamond Life, Promise en Stronger Than Pride, maar haakte daarna af.
Er zat een soort spanning tussen de buitengewoon ingehouden swing van de band en de lome zang van Sade, die bovendien aanmerkelijk werd vergroot door haar even onaanraakbare als onverschillige schoonheid.
Die lp’s heb ik later overigens dan weer nooit op cd gekocht, zelfs niet sinds ze voor minder dan tien euro in de bakken staan.
Toch was de muziek veel beter dan critici ons destijds wilden laten geloven: Sade was uit, hoorde bij de gevestigde orde en misschien was het wel een forse portie kift in een poging die mooie meid naar beneden te halen.
Ook heb ik nooit naar de cd’s geluisterd die zij daarna nog met grote tussenpozen maakte: in 2000, in 2002 en 2010.
Helemaal onverwacht werd me een hart onder de riem gestoken en misschien Sade zelf ook wel, door the Guardian’s Sophie Heawood. Zij betoogt dat Sade in de VS nog altijd groter is dan Adèle.
Dat is een prikkelende stelling, op zijn minst: Continue reading
Popmannen zijn dol op lijstjes, het is bekend. Nick Hornby schreef er zijn pijnlijk realistische High Fidelity over. Wat een kansloze sukkel, die Rob Fleming, en hoe verschrikkelijk leek hij op mij, soms.
Toch zijn jaarlijstjes leuk: om te zien of je favoriete recensent ze nog op een rijtje heeft, om te weten wat je ook had moeten beluisteren en om je aan te ergeren, natuurlijk.
Dat laatste is het leukste. Je eigen smaak is dan prettig superieur aan die van de lijstenmakers. Tevreden zijn over jezelf geeft tenslotte net zo’n prettig gevoel als chocola, maar je wordt er niet dik van.
Jammer genoeg is een jaarlijstje opstellen níet leuk: Continue reading
Leuk dat je belt! Dat is alweer een tijd geleden. Nee, ik begrijp het wel: op je site stonden veel optredens in het noorden en het westen. Fijn dat je ook in andere staten wordt geboekt, echt waar. Er zijn bij jou in de stad wel veel clubs, maar toch….. We zien je zo nog maar weinig en wij zijn natuurlijk ook niet zo mobiel meer. Bovendien zou ik bij jou ‘s avonds de straat niet op durven. Wat je daarover op t.v. ziet, is het nu allemaal echt zo erg? Jammer dat je bij ons geen fans hebt. Uit het kerkkoor gegaan, hè?
Wat? Wil je de studio weer in? Je derde cd maken? Oh kind, wat geweldig. Dan heb je eíndelijk een platencontract. Gefeliciteerd! Je verdient het, hoor: je sappelt al zo lang. Ik hoop dat je een mooi voorschot krijgt. Zo heet dat toch, een voorschot? Je hebt die schuld van je vorige inmiddels vast wel afbetaald. Fijn dat Peter je daarbij helpt. Zo vaak ben je ook weer niet bij hem.
Oh……. Continue reading
Amy Winehouse was een onmatig mens, die open deur wil ik ook nog wel eens intrappen. Ze kwam als een komeet omhoog met haar tweede plaat en wist zich daarna juist door het bizarre gedrag dat tot haar dood leidde te vestigen als wereldster.
De vraag is nu echter of zij tot al die excessen is verleid door al die aandacht ervoor, of dat zij dat helemaal uit zichzelf deed.
De media de schuld ervan geven kun je niet, want het effect is niet direct aan te tonen, maar hoe ze dag in, dag uit werd gevolgd door fotografen van Engelse tabloids en andere paperazzi stemt niet vrolijk. De beelden die daarvan bestaan en van andere vergelijkbare sterren als Kate Middleton en Lady Gaga, maken duidelijk dat zij eigendom zijn van de pers en dus in indirecte zin van ons allemaal, maar niet meer van zichzelf.
La Middelton blijft er met haar charmante glimlach voorlopig onaangedaan onder. Blijkbaar verbergt ze onder haar charme die typisch Britse ijzeren stiff upper lip, hoewel je je moet afvragen of ze zich in de allereerste dagen ooit heeft kunnen realiseren hoe erg het zou zijn als ze inderdaad iets met Edward zou beginnen.
Voorlopig buigt ze die aandacht om in haar voordeel en glimlacht zich sereen een weg naar veel Engelse en overzeese harten, terwijl haar zuster Pippa ongewild de erotischer gedachten van veel mannen kanaliseert. Ook op die manier kan Kate uitgroeien to sereen symbool van continuïteit.
Hopelijk blijven de zusters Middleton in die mediastorm overeind. Ze hebben er allebei in ieder geval hun bestaan niet aan te danken. Dat geldt wel voor Lady Gaga, die haar roem voor een groter deel bouwt op de bizarre uitspraken en kostuums dan op haar op zich niet zo spectaculaire muziek. Die is namelijk toch vooral geënt op Madonna’s eerdere hits, net als haar zelfverkozen tegendraadsheid.
Winehouse reed ook een tijd op de top van die golf, maar kon haar evenwicht niet bewaren. Nu wordt zij vergeleken met illustere voorgangers als Janis Joplin en Jim Morrison, maar die kregen tenminste de gelegenheid om in relatieve privacy te kiezen voor hun einde en werden pas na hun dood mythisch. Misschien was die last Winehouse wel te zwaar tijdens haar leven. Continue reading
Je moet er het talent voor hebben en dat heb ik door de jaren heen in ieder geval ontwikkeld. Drummers zitten toch altijd al achteraan. Ik ben er nog steeds verbaasd over dat je míj wilde spreken, en niet haar. Het is mijn eerste interview in jaren.
Het voordeel is dat je al dat gedoe niet hebt: iedereen een hand moeten geven, steeds vriendelijk reageren, de tijd nemen voor elke fan, iedere keer iets pittigs te zeggen hebben in interviews en dan ook nog in twee zinnen. Of wat dacht je van élke keer Continue reading
Wie houdt van popmuziek, heeft de eigenschap anderen te willen laten meegenieten van de schoonheid ervan. Dat kan uitmonden in eindeloos cd’s opzetten voor vrienden, gejaagd zoekend naar nèt dat nummer waarin al dat moois is samengebald – of erover schrijven, natuurlijk.
Daarachter zit de drang iedereen te willen overtuigen van het bijzondere karakter van akkoordenschema’s of metaforen. Echte liefhebbers leggen daarbij onvermijdelijk een onstuitbare bekeringsijver aan de dag: de muziek is niet alleen mooi, alle anderen moeten dat óók vinden.
Voor die aficionado’s zijn mooie tijden aangebroken: ondanks het geweeklaag van de majors dat er te weinig fast sellers uitkomen is de oogst groot, ook al komt die vaak van kleinere akkertjes. Er zijn immers meer labels dan ooit, die zich bijna alle richten op een specifiek genre. Zo kan bijna iedereen een persoonlijker selectie beluisteren dan voorheen.
Die labels zijn vaak klein en onafhankelijk, soms gedreven door een muzikant die eerst slechts de bedoeling had zijn eigen muziek uit te brengen en in het beste geval door mensen die van dromen leven.
Ze zijn weliswaar platenbazen, maar ze zijn vér verwijderd van de indrukwekkende kantoren dat de CEO’s van de conglomeraten bevolken, compleet met een antichambre en een waakzame secretaresse, die meer is aangenomen vanwege haar efficiency of uiterlijk dan vanwege haar voorliefde voor muziek. Continue reading
Nice of you to call! It’s been quite a while since the last time. No, I do understand: on your site were many shows in the North and the West. Great that they also book you in other states, really. Over in your town there are many clubs, but still….. We only see you very rarely that way and of course we do not travel that easily anymore. Besides: I wouldn’t dare to go out into the streets over with you at night. What you see about that on t.v., is it really that bad? It’s ashame that you don’t have fans over with us. Left the church choir, didn’t you?
What? You want to go back to the studio again? Record your third CD? Continue reading