Er trok nauwelijks een verontwaardigde rimpel door popland toen Mojo meldde vanaf volgend jaar de voorverkoop van concertkaartjes helemaal digitaal te maken. Toch is dat het definitieve einde van een ritueel.
De rijen voor het postkantoor werden de laatste jaren al wel minder lang, maar toch kon ik daar soms schuilen onder gelijkgestemde zielen. Dat is sowieso een zeldzaamheid geworden: mensen die óók houden van popmuziek. Nog minder vaak trof ik een muziekverslaafde bekende met wie ik vroeger uitgebreid teksten had gespeld, hoezen had geanalyseerd of akkoordenschema’s had moeten uitzoeken. Veelal bleef het bij een vage blik van herkenning vanachter een opgeslagen kraag. Dan wist ik hoe de laatste Tyrannosaurus Rex zich gevoeld moet hebben, hongerig de vlakte afschuimend naar een soortgenoot om zich mee te meten.