Category: Dossier Ook al dood….. (Page 1 of 22)

Huey P. Williams, de leadzanger van de gospelformatie The Jackson Southernaires, is op 24 maart overleden. Hij was tachtig jaar.

The Jackson Southernaires werden al in 1940 opgericht door producer Frank Crisler, maar braken pas door buiten het gospelcircuit in de jaren zestig met  hun single ‘The Greatest Creator’ (1963). Toen waren broer Frank en Willie Banks ook lid van het kwartet.

Na hun hit ‘Too Late’ in 1968 brachten ze hun eerste album uit. Toen bestond de groep uit vijf leden: Huey P. Williams, Roger Bryant Jr., Maurice Surrell, James Burks, en Luther Jennings.

Andere in de VS bekende radiohits zijn ‘Don’t Let Him Catch You (With Your Work Undone)’ en ‘How Long Will It Last’.

Williams was de oudere broer van Frank Williams, de oprichter van het Mississippi Mass Choir, en van  Melvin, Doug en Leonard Williams. Zij waren dan wee leden van de Williams Brothers.

Broer Doug reageerde op het overlijden van Huey P. Williams: ‘My big brother Huey, in my eyes, was in a league of his own.

He possessed a signature voice that was unmistakably his own. His music ministry touched so many lives in such a positive way over the years. He had a big personality, but such a humble spirit. Huey was the epitome of a people’s person, a man that loved everybody and never met a stranger. He would literally give you the shirt off his back. That’s why so many people from across the country gravitated to him and loved him dearly. His presence will be sorely missed, but his undeniable legacy will live on forever.’

The groep werd genomineerd voor een Grammy Award in the Best Traditional Gospel Album categorie in 1992 en bracht in totaal 28 albums uit.

“Down Home’(1975), ‘Legendary Gentlemen’(1979) en ‘Lord We Need Your Blessing’(1985) kwamen in Billboard Top Gospel Albums terecht.

Ook won de groep drie keer achtereen de Gospel Music Workshop of America Awards in de categorie Traditional Male Group of the Year en een Stellar Award in de jaren tachtig.

Verder werden ze uitverkoren voor het lidmaatschap van de Mississippi Musicians Hall of Fame, terwijl in 2010 de stad Jackson een straat omdoopte in de Jackson Southernaires Drive:

Continue reading

Badfinger-gitarist Joey Molland is op zaterdag 1 maart jl. overleden. Hij was 77 jaar.

Een directe doodsoorzaak werd niet gegeven bij het bericht op Facebook, maar Molland leed zeker de laatste maanden aan een slechte gezondheid. Zo had hij longontsteking.

Molland was het laatste levende Badfinger-lid, een groep die enkele grote hits had, maar toch vooral de muziekgeschiedenis inging als de eerste groep die door de Beatles werd gecontracteerd voor hun destijds nieuwe label Apple Records, al heette de band daarvoor The Iveys.

Molland werd pas lid nadat de groep in 1969 het debuutalbum had opgenomen. Daarop stond ook het door Paul McCartney geschreven ‘Come and Get It’.

Hij speelde mee vanaf ‘No Dice’, het tweede album. Op dat door Beatles-roadmanager Mal Evans geproduceerde album stond de hit ‘No Matter What’ en de oerversie van het door Evans en Ham geschreven ‘Without You’, dat later door Harry Nillson tot een grote hit werd gezongen.

Ook speelde hij mee op George Harrison’s ‘Concert for Bangla Desh’ en ‘All the Things Must Pass’ en met Tom Evans op John Lennon’s ‘Jealous Guy’ en ‘I Don’t Wanna Be a Soldier’ van ‘Imagine’ onder de naam Joey and Tommy Badfinger.

Drummer Mike Gibbins, bassist-zanger Tom Evans, gitarist-zanger Pete Ham en Molland maakten tot en met in totaal vijf albums tot en met 1974. Toen ging de groep uit elkaar.

Daarna richtte Molland met Humble Pie-lid Jerry Shirley Natural Gas op, een groep die een album uitbracht en alweer in 1977 uit elkaar viel.

Molland en Evans kwamen weer bij elkaar aan het eind van de jaren zeventig zonder de twee anderen en maakten toen nog twee albums ‘Airwaves’ (1979) en ‘Say No More’(1981).

Daarna ging Molland verder onder de naam Molland’s Badfinger, een afsplitsing waarin hij actief bleef tot zijn dood.

Ook nam hij vijf soloalbums op tussen 1983 (‘After the Pearl’) en 2021 (‘Be True to Yourself’).

In Chicago is de soulzanger Jerry Butler overleden. Een doodsoorzaak is niet gegeven, maar Butler leed aan de ziekte van Parkinson. Hij was 85 jaar oud.

Butler begon als zanger in de lokale kerk en was lid van The Quails, Daarna zat hij met Mayfield bij de Northern Jubilee Gospel Singers en daarna bij The Roosters.

 Hij brak in 1958 door met die tot The Impressions omgedoopte groep met ‘For Your Precious Love’. Het nummer wordt door sommigen beschouwd als het eerste soulnummer in de geschiedenis:

Continue reading

De Britse zangeres Marianne Faithfull is op donderdag 30 januari thuis in Londen overleden in het bijzijn van haar familieleden. Zij was 78 jaar oud.

Hoewel geen doodsoorzaak bekend gemaakt is, is het aannemelijk dat de achternicht van ‘Venus in bont’-schrijver Leonard von Sacher-Masoch  is overleden aan de gevolgen van long covid, waarvoor zij ook langdurig werd opgenomen.

Faithfull werd in de vroege jaren zestig een begrip door haar relatie met Mick Jagger, al was zij toen al getrouwd met de kunstenaar John Dunbar en moeder van zoon Nicholas, al werd ze uit de ouderlijke macht ontzet.

Faithfull werd een ster met  de door Jagger en Keith Richards voor haar geschreven eerste single ‘As Tears Go By’ (1964) en haar naamloze debuut album een jaar later. De tekst van die single wordt gezongen vanuit een perspectief van een vrouw die terugkijkt op een mislukt leven, een feit dat in tegenspraak is met Faithfull’s leeftijd toen: zeventien.

Door haar verhouding met Jagger tussen 1966 en 1970 gingen allerlei deuren op voor Faithfull, bijvoorbeeld ie van de filmstudio’s (bijvoorbeeld ‘Made in USA”- 1966, The Girl on the Mototrcycle’- 1968’en ‘Ha,let’- 1970), maar raakte zij ook langdurig verslaafd aan dank en drugs.

Dat zij in 1969 aan ‘Sister Morphine’ meeschreef, een song die de Rolling Stones twee jaar later op ‘Sticky Fingers’ zetten, bleef lang een goed bewaard geheim, want die bijdrage werd pas erkend in 1994.

Ook zou ze de inspiratie zijn voor Stones-nummers als ‘You Can’t Always Get What You Want’, ‘She’s a Rainbow’, ‘No expectations’ en ‘Wild Horses’.

Dat ze ziektes als hepatitis B en borstkanker overwon, verslaafd raakte aan allerlei drugs en als gevolg daarvan zelfs een aantal jaren dakloos was in de jaren zeventig, droeg bij aan haar reputatie van bohemien bij haar comebackalbum ‘Broken English’(1979). Daarop zong ze met een totaal veranderde, diepe stem, die heftige jaren verried in met gitarist Barry Reynolds geschreven autobiografische songs over de jaren die achter haarlagen.

Daarna nam ze nog veel albums op, vaak met producer Hal Wilner, bijvoorbeeld ‘Strange Weather’(1987). Die kenden minder massale verkoopcijfers die ‘Broken English’, maar versterkten haar reputatie van een zangeres die haar gelijke niet kende.

Op haar laatste album declameerde ze gedichten van Britse dichters uit de Romantiek las Byron, Keats en Shelley op muziek van Warren Ellis en met medewerking van onder anderen Nick Cave en Brian Eno. Zingen kon ze als gevolg van haar langdurige coronaklachten inmiddels niet meer.

Inmiddels staan beelden online van haar laatste concert op 25 november 2016 in de Parijse concertzaak Bataclan:

Continue reading

Bluestoetsenist en songschrijver Barry Goldberg is overleden aan lymfeklierkanker. Hij was 83 jaar oud.

Goldberg is niet heel erg bekend, maar hij was decennialang actief:  zo was hij de toetsenist achter Bob Dylan op het Newport Folk Festival in 1965, toen de laatste voor het eerst elektrisch speelde, al haalde hij de Dylan-biopic ‘A Complete Unknown’ niet.

Daarvoor speelde hij als tiener al met bluesgroten Muddy Waters, Otis Rush en Howlin’ Wolf en richtte hij met Steve Miller de Goldberg-Miller Blues Band op.

Hij richtte met jeugdvriend en gitarist Mike Bloomfield Electric Flag, schreef met Gram Parsons ‘Do You Know How It Feels ‘ voor het Flying Burrito Brothers-album ‘The Gilded Palace of Sin’ en Gerry Goffin ‘I’ve Got to Use my Imagination’ voor Gladys Knight and the Pips.

Hoewel hij sporadisch een album maakte, is de titel van een ander nummer dat hij met Goffin schreef exemplarisch voor Goldberg: ‘It’s Not the Spotlight’werd een hit voor Bobby ‘Blue’ Bland.

Verder speelde hij onder meer mee op Leonard Cohen’s album ‘Death of a Ladies Man’, maar ook op ‘End of the Century’ van The Ramones en zat hij met Stephen Stills en Kenny Wayne Shepherd in de bluesformatie The Rides, die twee albums maakte: ‘Can’t Get Enough’(2023) en ‘Pierced Arrow’ (2016).

Goldberg stond wel centraal in de documentaire ‘Born in Chicago’ (2013) en was ook een prominent lid van de Chicago Blues Reunion, waarin ook andere bluesveteranen meededen, onder wie Charlie Musselwhite en Corky Siegel. 

Continue reading

Toetsenist Garth Hudson van The Band is op 21 januari overleden in een verzorgingshuis in Woodstock. Hij was 87 jaar oud.

Hoewel het tijdperk van The Band al voorbij was, is toch een symbolisch moment, want de laatste jaren in een slechte gezondheid verkerende Hudson was het laatste nog levende lid van de groep die in 1968 met hun groepsdebuut ‘Music from Big Pink’ in een gehuurd paars huis in Woodstock een eigen muziekgenre creëerde dat slecht door sommigen werd  nagevolgd en dat later met terugwerkende kracht werd herkend als het allereerste americana-album.

Hudson was evenals bassist Rick Danko, toetsenist Richard Manuel en gitarist Robbie Roberston een Canadees en net als zij en de uit de zuidelijke Amerikaanse staat Arkansas afkomstige drummer Levon Helm lid van The Hawks, de begeleidingsband van de Canadese rhythm ’n blues-zanger Ronnie Hawkins, met wie ze jarenlang toerden en optraden.

Daarna werden ze via een korte tussenstop als begeleiders van bluesman John Hammond de groep achter Bob Dylan, toen die overstapte naar de elektrische gitaar en in 1965 op wereldtournee ging.

Ze speelden op de legendarische ‘basement tapes’, terwijl Hudson tijdens die sessies ook als opnametechnicus fungeerde.

Hudson was als enige van de vijf muzikaal geschoold, als was hij na een jaar gestopt op het conservatorium.

Misschien dat zijn moeite om klassieke stukken te onthouden en de daaropvolgende ontdekking dat hij kon improviseren daarvan wel de oorzaak was en dus ook van zijn keuze voor de popmuziek.

Zijn bewondering voor Bach, Mozart en Chopin leidde niet alleen tot muzieklessen tegen betaling in de begintijd van The Hawks aan de andere bandleden, die zwaar onder de indruk waren van zijn muziekkennis, maar ook tot het zwaar klassiek aangezette intro van ‘Chest Fever’ op het groepsdebuut.

Hudson was het enige groepslid dat niet zong,

Continue reading

Regisseur en muzikiant David Lynch is overleden aan de gevolgen van longemfyseem. Dat heeft zijn familie op donderdag 16 januari bekendgemaakt. Lynch was 78 jaar.

Lynch is natuurlijk in de eerste plaats bekend geworden als baanbrekend regisseur van zowel films (‘Eraserhead’,’The Elephant Man’ ‘Blue Velvet’, ’Mulholland Drive’ en andere) als tv-series (‘Twin Peaks’), maar was daarnaast ook schilder en muzikant.

Misschien is het symbolisch, dat bij zijn overlijdensbericht op Facebook een foto staat waarop hij gitaar speelt:

Continue reading

Het tekent de relatieve onbekendheid dat het nieuws dat songschrijver Don Nix al op oudjaarsdag overleed, de pers nog niet heeft gehaald.

Nix overleed thuis in Germantown in de staat Tennessee en was 83 jaar oud. Een doodsoorzaak is niet bekend gemaakt.

Ondanks zijn onbekendheid was Nix van grote invloed op Engelse muzikanten aan het eind van de jaren zestig en het begin van de jaren zeventig met zijn in soul, rhythm ‘n blues en zwarte rock ‘n roll gedrenkte stijl waarin het Amerikaanse zuiden duidelijk doorklonk: hij werkte met John Mayall, Jeff Beck en George Harrison tijdens zijn Concert for Bangla Desh, terwijl bv. ‘Goin’Down’ ook werd opgenomen door de Rolling Stones en J.J. Cale.

Ook produceerde hij albums voor Freddie King en Albert King en nam hij in de jaren zeventig vijf niet bijster goed verkopende soloalbums op. Vanaf 1994 tot 2008 kwamen nog vijf albums van hem uit, terwijl hij ook drie boeken schreef.

Toch zijn er wel necrologieën te vinden:

Continue reading

Bruce Springsteen heeft gereageerd op het overleden van Sam Moore, de Sam van Sam and Dave: ‘Over on E Street, we are heartbroken to hear of the death of Sam Moore, one of America’s greatest soul voices. There simply isn’t another sound like Sam’s soulful tenor in American music.

Having had the honor to work with Sam on several occasions, he was a sweet and funny man. He was filled with stores of the halcyon days of soul music, and to the end had the edge of deep authenticity in his voice I could only wonder at. We offer our prayers to his wife Joyce and thanks for the immortal recordings Sam Leftus. God bless’:

Continue reading

Sam Moore is op vrijdag 10 januari overleden. De Sam van Sam and Dave was 89 jaar.

Vermoedelijk is Moore overleden aan de gevolgen van een operatie die hij eerder deze week onderging, al is een precieze doodsoorzaak niet bekend gemaakt.

Sam and Dave (Prater) hadden grote hits met songs als ‘Soul Man’. ‘Hold On! I’m Comin’ ’ en ‘When Something Is Wrong With My Baby’.

Moore werd in 1935 geboren in Miami en was de zoon van een predikant die in zijn jonge jaren een tijdlang souteneur was.

Hij en Prater ontmoetten elkaar in 1961 in een club in Miami en namen een paar singles op die niet veel deden.

Bij label Atlantic vond producer Jerry Wexler dat ze goed zouden passen bij Het vanuit Mem[his opererende label Stax.

Vanaf ‘You Don’t Know Like I Know’begon bij dat label in 1965 hun succes, mede door songschrijvers Isaac Hayes en David Porter en vaak met Booker T. and the MG’s als hun begeleiders.

Ze wonnen in 1968 een Grammy Grammy in de categorie Best Rhythm & Blues Group Performance met ‘Soul Man’, maar hun verstandhouding verslechterde nadat Prater zijn vrouw had neergeschoten, al bleven de twee wel samen zingen.

In 1970 gingen de twee ook uit elkaar, maar toen de plannen voor Moore’s eerste soloalbum niet doorgingen kwamen ze weer bij elkaar na de moord op zijn producer King Curtis op de stoep voor zijn huis terwijl Moore kwam aanlopen.

Hij was toen al een aantal jaren verslaafd en vluchtte, want hij had drugs bij zich.

Dat album kam overigens alsnog uit in 2002 als ‘Pretty Good Lovin – the Lost Album’.

Na het succes van de film ‘The Blues Brothers’ met daarin de ‘Soul Man’zingende John Besluhi en Dan Akroyd kwamen Moore en Prater weer bij elkaar tot 1981.

Daarna trad Prater nog tot zijn dood in 1988 op met een andere zanger als ‘Sam and Dave’, maar in reactie daarop richtte zijn vrouw Joyce McRae Artists & Others Against Imposters op.

De man die  naar eigen zeggen veertien of vijftien kinderen had van verschillende vrouwen trouwde na een aantal wilde jaren met haar in 1981, kickte af en trad op in ‘soul revues’, zang koortjes op Bruce Springsteen’s ‘Human Touch’ (1992) en ‘Only The Song Survive’ (2022).

 Dat was een eerbetoon van Springsteen aan de zanger die hij een van zijn grootste invloeden noemde. Springsteen deed ook mee op Moore’s ‘Overnight Sensation’(2006), net als een bonte stoet beroemdheden als Sting, Jon Bon Jovi, Wynonna Judd, Mariah Carey, Steve Winwood en Eric Clapton.

Door de jaren heen kwam Moore af en toe in de bekendheid als aanhanger van Republikeinse presidentskandidaten: zo zong hij in 1988 ‘Dole Man’, uiteraard een variatie op zijn grootste hit, om Bob Dole te steunen, maar de rechthebbenden dwongen hem daarmee te stoppen, net zo goed als hij Barack Obama dwong op the houden met het gebruiken van ‘Hold On! I’m Coming’ in zijn campagne in 2012.

Moore zong ‘America the Beautiful’ tijdens de inauguratie van Donald Trump in 2017.

Toch kan niemand Sam Moore uitleggen zoals hij dat zelf deed in een interview met de Engelse krant ‘The Independent’ in 2002:

Continue reading