Category: Dossier Ook al dood….. (Page 12 of 22)

Op 27 maart j.l. is Joe Flannery overleden, 87 jaar oud.

Flannery was de boeker van de Beatles van 1962 tot 1963 en hoewel dat een korte periode was, is hij belangrijk geweest voor de band die toen nog net geen supergroep was.

Vanaf 1959 werd Flannery’s flat een ontmoetingsplaats voor de Beatles en andere bands uit Liverpool.

Het verhaal luidt dat Ringo Starr, Paul McCartney, George Harrison en John Lennon daar niet alleen veel tijd doorbrachten, maar ook bleven slapen. Verder zou Flannery Harrison hebben leren autorijden.

Flannery werd vanwege dit alles ook wel de ‘secret Beatle’ genoemd.

Dat Brian Epstein na hem de manager van de Beatles werd, is niet zo gek: Flannery en Epstein waren jeugdvrienden.

Flannery schreef ‘Standing in the wings: the Beatles, Brian Epstein and me’ over die periode.

Dat de vrij onbekende Flannery inderdaad belangrijk is geweest, blijkt wel uit het feit dat de Cavern Club en de burgemeester van Liverpool hem inmiddels herdachten in rouwboodschappen. Dat deden ze dan weer heel eigentijds via Twitter.

De legendarische sessiedrummer Hal Blaine is op 11 maart overleden op negentigjarige leeftijd.

Blaine was een belangrijke drummer in de jaren zestig en zeventig, hoewel sessiemuzikanten in die tijd nauwelijks uit de anonimiteit kwamen.

De als Harold Simon Belsky geboren Blaine was de drummer van The wrecking crew, de groep sessiemuzikanten die Phil Spector gebruikte in de jaren zestig om zijn ‘wall of sound’ te creëren, het geluid dat voor het eerst te horen was in 1963 op ‘Be my baby’, de hit van de Ronettes.

Blaine speelde op tientallen hits in de jaren zestig en zeventig, zoals ‘Mr. tambourine man’ van The Byrds, ‘Aquarius/Let the sunshine in’ van 5^th Dimension, ‘Good vibrations’, ‘God only knows’ en van the Beach Boys en veel songs van Simon & Garfunkel, waaronder hun megahits ‘Mrs. Robinson’ en ‘Bridge over troubled water’, maar ook op Frank Sinatra’s ‘Strangers in the night’, Neil Diamond’s ‘Cracklin’ Rosie’, en veel later ook nog op Barbra Streisand’s ‘The way we Were’.

De publieke erkenning voor Blaine en zijn collega’s kwam pas veel later met als hoogtepunt Blaine’s verkiezing in de Rock and Roll Hall of Fame in het jaar 2000.

In 2017 had ‘Modern drummer’ een interview met Blaine: Continue reading

Het bericht is inmiddels bevestigd, maar is onvoorstelbaar: Talk Talk-voorman Mark Hollis is overleden na een korte, niet nader genoemde ziekte waarvan hij nooit herstelde, 64 jaar oud.

Hollis’ voormalige bandlid Paul Webb, de regisseur van Talk Talk-video’s Tim Pope en Hollis’ neef Anthony Costello hebben allen al via de sociale media hun respect aan hem betuigd, zodat we moeten aannemen dat het waar is.

Zo schreef Talk Talk’s bassist Webb, die nog af en toe een album maakt onder het pseudoniem Rustin Man, op Facebook: ‘I am very shocked and saddened to hear the news of the passing of Mark Hollis. Musically he was a genius and it was a honour and a privilege to have been in a band with him.

I have not seen Mark for many years, but like many musicians of our generation I have been profoundly influenced by his trailblazing musical ideas. He knew how to create a depth of feeling with sound and space like no other. He was one of the greats, if not the greatest.’

Pope schreef daarvoor al op Twitter: ‘Goodbye to Mark Hollis of Talk Talk. Condolences to his lovely family. We had many, many laughs together…’ en Costello tweette: ‘RIP Mark Hollis. Cousin-in-law. Wonderful husband and father. Fascinating and principled man. Retired from the music business 20 years ago but an indefinable musical icon.’

Hoe onverwacht ook, het zou passen bij de publiciteitsschuwe levenswijze van Hollis, die zeven jaar nadat Talk Talk in 1991 uiteen ging nog eenmaal een al even verstild en stijlvast naamloos soloalbum uitbracht, maar er daarna bewust voor koos de muziek te laten voor wat ze was en te kiezen voor zijn gezin, doordat hij ‘niet tegelijkertijd op tournee kon zijn en een goede vader’.

Hollis had ook daarvoor al een verklaarde hekel aan veel aspecten van het muzikantenleven en koos met bandleden Paul Webb, drummer Lee Harris en producer/toetsenist Tim Friese – Greene na door sythersizerloopjes bepaalde hits als ‘Dum dum girl’ en ‘It’s a shame’ , via het al veel vrijer elementen bevattende  hitalbum ‘The colour of spring’ uit 1988 voor een radicale koers op ‘The spirit of eden’ (1989) en ‘Laughing stock’ (1991), die hen ver verwijderde van de hitparades van die tijd.

Belangrijkste invloeden daarop waren volgens Hollis Béla Bartók en Claude Debussy.

In 2012 was er opeens het nieuws dat Hollis een nummer zou hebben geschreven voor de Amerikaanse tv-serie Boss.

Aan het eind van de aflevering die in de VS werd uitgezonden op 21 september 2012 zou tijdens de laatste scène en de aftiteling ARB Section 1 hebben geklonken.

Ook zou Hollis nog muziek schrijven voor een film van Francis Ford Coppola, The bling ring, en Gus Van Sant’s Promised Land.

Van alle in memoriams op het internet is die van Pitchfork de beste, al vermeldt dat blad dan gek genoeg weer niet Hollis’ naamloze soloalbum uit 1998: Continue reading

Monkees-bassist Peter Tork is overleden in Connecticut. Tork was 77 jaar oud.

In 2009 werd bij Tork kanker in zijn hoofd en nek geconstateerd, waarvan hij een half jaar later genezen werd verklaard. Of hij opnieuw aan deze zeldzame vorm van kanker leed en daaraan is overleden, vermeldt de overlijdensverklaring van zijn zuster niet.

Tork was voordat hij lid werd van het Amerikaanse tv-antwoord op de Beatles een folkzanger en –gitarist, die ook songs voor de Monkees schrref als ‘Can you di git?’ en ‘For Pete’s sake’.

De als Peter Torkelson geboren Tork kende als folkie de toen nog evenmin bekende Stephen Stills, die hem overhaalde auditie te doen voor de Monkees. Stills zou zelf ook auditie hebben gedaan, maar op grond van zijn uiterlijk zijn afgewezen.

Tork verliet de band na hun derde lp, ‘Headquarters’, waarop zij ironisch genoeg zelf eindelijk zo ongeveer alle instrumenten bespeelden, al had Tork ook op eerdere opnamen al gitaar en bas gespeeld.

Tork was bevriend met Jimi Hendrix, David Crosby, Mama Cass Elliott, Judy Collins en David Crosby, maar raakte enigszins de weg kwijt tot hij in 1976 leraar werd op een middelbare school in Californië.

Vanaf 1986 tot 2011 was hij weer lid van de Monkees en daarna opnieuw vanaf 2011.

Popfotograaf Guy Webster is op 5 februari j.l. overleden aan leverkanker. Ook had hij diabetes. Hij was 79 jaar oud.

Webster was de man van talloze lp-hoezen en foto’s van beroemdheden van 1964 tot 1971, toen hij de VS verliet uit protest tegen het beleid van president Richard Nixon.

Webster maakte de foto’s voor het debuut van The Doors met daarop prominent Jim Morrison, die Robbie Krieger, Jim Densmore en Ray Manzarek in ieder geval letterlijk in de schaduw stelt, maar ook voor opvolger ‘Waiting for the sun’, voor ‘Turn, turn, turn!’ en ‘The notorious Byrds brothers’ van The Byrds, Simon & Garfunkel’s ‘Sounds of silence’ , ‘Big hits (High tide and green grass)’ van de Rolling Stones, Tim Buckley’s ‘Goodbye and hello’, Captain Beefheart’s ‘Safe as milk’ en Nico’s ‘The marble index’.

Ook fotografeerde hij beroemdheden als Jack Nicholson, Dennis Hopper, Jane Fonda en Barbra Steisand, Raquel Welch, Jimi Hendrix, Mick Jagger, Keith Richards en Brian Jones.

Webster was een van de bepalende popfotografen van de jaren zestig, doordat hij een eigen, steeds losser wordende invulling gaf aan de voorheen stijve publiciteitsfoto’s die werden gemaakt volgens de strikte instructies van de platenmaatschappijen: Continue reading

Pegi Young, de ex-vrouw van Neil Young, is overleden aan kanker.

Pegi Young, van wie Neil scheidde in 2014, overleed op Nieuwjaarsdag. Zij was 66 jaar oud.

Op haar facebookpagina staat de volgende verklaring: ‘With great sadness, we confirm that on January 1st, after a yearlong battle with cancer, Pegi Young – mother, grandmother, sister, auntie, musician, activist and co-founder of the Bridge School – passed away surrounded by her friends and family in her native California. We request that the families’ privacy be respected at this time.’

De even bluesy als swampy zanger-gitarist Tony Joe White is in de namiddag van woensdag 24 oktober overleden in zijn huis in Leiper’s Fork. Hij was 75 jaar oud.

Zijn overlijden kwam onverwacht, want ziek was White niet. Zijn zoon Jody maakte bekend dat Tony Joe White overleed aan een hartaanval.

White bouwde een enorme reputatie op met de zo ongeveer door hem uitgevonden swamp rock, een combinatie van rock ‘n’ roll, country en rhythm and blues, gecombineerd met een diep, rommelend stemgeluid.

White brak in 1970 door in Europa na een optreden op het Isle of Whight festival, maar had daarvoor al enkele van zijn bekendste nummers geschreven: ‘Rainy night in Georgia’ in1967 en ‘Polk salad Annie’ in 1969.

Die werden trouwens vooral bekend in versies van onder anderen Elvis Presley, Gladys Knight and the Pips en Ray Charles. Dat was in zekere zin ook zijn tragiek, want hoewel sommige van zijn songs meer dan honderd keer werden gecoverd, brak hij zelf nooit op grote schaal door. Gedurende de jaren tachtig bracht hij dan ook nauwelijks albums uit.

Door Tina Turner’s cover van ‘Steamy windows’ werd Tony Joe White in 1989 opnieuw populair, ook doordat hij op de vier nummers die hij voor dat album schreef gitaar en mondharmonica speelde. Toch duurde het tot na het jaar 2000 tot hij zelf weer met regelmaat albums uitbracht.

Kortgeleden verscheen het kale coveralbum ‘Bad mouthin’ ‘, waarop White bluescovers deed, maar ook drie van zijn eigen songs opnieuw deed: ‘Stockholm blues’ stond op ‘Tony Joe’ uit 1970, ‘Cool town woman’ komt van ‘Closer to the truth’ uit 1991 en ‘Rich Woman Blues’ stond op ‘The heroines’ uit 2004. Daarnaast staan er nog twee curiositieten op: het titelnummer en ‘Sundown blues’ dateren van 1966. Ze werden onlangs teruggevonden en door Tony Joe White opnieuw opgenomen.

Wil je horen hoe dat klinkt?

Continue reading

Geoff Emerick, hoofd-opnametechnicus van de Beatles, is overleden. Hij was 72 jaar oud.

Emerick was pas zestien  toen hij in 1962 af en toe opnametechnicus was bij de eerste hits van de groep als ‘Love me do’, ‘I want to hold your hand’ en ‘She loves you’.

Zijn werk maakte indruk en langzaam groeide hij onder producer George Martin uit tot het hoofd van de opnametechnici van de Beatles. In 1966 werd hij door Martin gevraagd de vaste opnametechnicus van de groep te worden. Het eerste nummer waarvoor hij de opnames deed was ‘Tomorrow never knows’ van ‘Revolver’.

Hij was betrokken bij de opname van alle Beatles-albums, al nam hij ontslag tijdens de opnamesessies voor ‘The Beatles’ uit 1968 omdat hij niet tegen de onderlinge spanningen kon. Bij de sessies voor de single ‘The ballad of John and Yoko’ was hij er echter weer bij.

Na het uiteenvallen van de groep was hij betrokken ook bij onder meer ‘Band on the run’ van Paul McCartney’s Wings, ‘Imperial bedroom’ van Elvis Costello, ‘Quartet’ van Ultrafox en albums van the Zombies, Supertramp, Jeff Beck, Cheap Trick en Kate Bush.

Blijkbaar kreeg Emerick een hartaanval toen hij zijn manager aan de telefoon had. Diens telefoontje naar het alarmnummer kwam echter al te laat: Emerick had een hartprobleem en had een pacemaker.

Emerick zou lezingen geven rond de tijd dat de DeLuxe-editie van ‘de dubbele witte’ zou uitkomen.

In 2006 schreef Emerick zijn autobiografie ‘Here, there and everywhere: my life recording the music of The Beatles’.

In 2017 gaf hij een veel te kort interview aan het Amerikaanse Variety: Continue reading