Category: Dossier Ook al dood….. (Page 3 of 22)

Op zaterdag 6 juli jl. is Joe Egan overleden, een van de twee kernleden van de Schotse folkformatie Stealers Wheel. Egan was 77 jaar oud.

Hoewel Gerry Rafferty tijdens zijn solocarrière met terugwerkende kracht uitgroeide tot Stealers Wheel’s boegbeeld, waren hij en Egan in feite even belangrijk in die groep. Zo schreven ze samen ‘Stuck in the Middle with You’, de grootste hit van de band. Die bereikte de zesde plaats in de Amerikaanse BillBoard Hot 100 en was ook in het Verenigd Koninkrijk een grote hit. Daar bereikte het de achtste plaats.

De twee richtten de groep op in hun woonplaats Paisley in 1972 met Rab Noakes, Iain Campbell en de Amerikaan Roger Brown.  Toch waren er vanaf het begin allerlei onalledaagse verwikkelingen: zo was Rafferty al uit de groep gestapt op het moment dat hun debuutalbum uitkwam en kwam hij op die beslissing terug door het succes van ‘Stuck in the Middle with You’. Ook de bezetting wisselde vaak: in feite waren Egan en Rafferty de enige vaste leden. Zo werden de andere drie al vervangen toen de groep een platencontract kreeg.

Daarna wilde het niet echt vlotten met de verkoop van hun tweede en derde album, ‘Ferguslie Park’ (1973) en ‘Right and Wrong’(1975).

Eagan en Rafferty waren na het uiteenvallen van Stealers Wheel door een bepaling uit hun platencontract als gedwongen enkele jaren geen nieuw materiaal uit te brengen.

Rafferty kwam in 1978 al terug met het zeer succesvolle soloalbum ‘Baker Street’ en Egan bracht nog twee soloalbums uit: ‘Out of Nowhere’ (1979) en ‘Map’ (1981), maar trok zich bij gebrek aan respons uiteindelijk terug uit de muziekindustrie.

‘Stuck in the Middle with You’werd in 1993 opnieuw een hit doordat regisseur Quentin Tarantino het gebruikte tijdens een martelscène in zijn ‘Reservoir Dogs’:

Continue reading

Drummer Johnny Barbata is op 8 mei overleden. Hij was 79 jaar oud. Een doodsoorzaak is niet bekend gemaakt.

Barbata werd even bekend bij een groot publiek toen hij drummer werd bij Crosby, Stills, Nash & Young ten tijde van de tournee die werd vastgelegd op de dubbelaar ‘4 Way Street’.

Daarna speelde hij ook onder meer op Neil Young’s ‘Time Fades Away’, Graham Nash’ ‘Songs for Beginners’ en Stephen Stills’ solodebuut.

Toch had Barbata toen al een illustere historie, want hij was de drummer van The Turtles vanaf 1965, toen hij drummer Don Murray verving. Hij drumde dus ook op Turtles-hits ‘So Happy Together’ en ‘She’d Rather Be With Me’.

Hij speelde namelijk mee op de albums ‘Happy Together’(1967) , ‘The Turtles Present the Battle of the Bands’(1968) en ‘Turtle Soup’(1969). Barbata schreef ook mee aan ‘Elenore’, een nummer op ‘The Turtles Present the Battle of the Bands’.

Na zijn tijd bij C, S, N & Y werd hij op voorspraak van David Crosby de laatste drummer van Jefferson Airplane op zowel hun laatste studioalbum ‘Long Live John Silver’, maar ook op hun livealbum ‘Thirty Seconds Over Winterland’ en daarna ook de eerste drummer van de reïncarnatie van die groep: Jefferson Starship.

Hij speelde op ‘Dragon Fly’(1974), ‘Red Octopus’(1975), ‘Spitfire’ (1976) en ‘Earth’ (1978).

Door een auto-ongeluk moest hij de groep verlaten, want zijn herstel kostte hem een jaar.

Daarna verliet hij de muziekindustrie en publiceerde in 2005 zijn memoires ‘The Legendary Life of a Rock Star Drummer’.

Barbata zou trouwens tijdens zijn tijd bij C, S, N & Y gevraagd zijn om bij de Eagles te gaan spelen door David Geffen.

In 2014 vertelde hij aan de Phoenix New Times hoe dat ging:’ Geffen walked over to me and said, ‘There is a new group forming, and they want you to be part of it. They are called the Eagles.’ I said, ‘Who the hell are the Eagles? I never heard of them,’

Hoe dat zich verhoudt tot het feit dat gitaristen Glenn Frey en Bernie Leadon, bassist Randy Meisner en drummer Don Henley alle vier in de begeleidingsgroep van Linda Ronstadt speelden en de vleugels wilden uitslaan, blijft overigens de vraag….

Deze link leidt naar een interview met Barbata uit 2011 ter promotie van zijn autobiografie:

https://www.nj.com/hobokennow/2011/05/classic_rock_drummer_johny_bar.html

Op zondag 12 mei is saxofonist David Sanborn overleden aan prostaatkanker. Hij was 79 jaar.

Sanborn was een saxofonist die moeiteloos in verschillende spijlen kon spelen: hij speelde als veertienjarige al met bluesicoon Albert King en was lid van de Paul Butterfield Blues Band toen die in 1969 Woodstock optrad, maar  was in de jaren zeventig een van de gezichtsbepalende sessiesaxofonisten bij de popgroten van die tijd en definieerde daarmee dus ook hun geluid.

Hij speelde mee op nummers van een onafzienbare rij beroemdheden: onder anderen Stevie Wonder, Paul Simon, Cat Stevens, Michael Franks, Bruce Springsteen,

Continue reading

Bassist Nick Daniels III is op vrijdag 26 april overleden aan een vorm van beenmergkanker. Die ziekte werd twee maanden geleden bij hem vastgesteld. Hij was 68 jaar.

Net als veel andere bassisten was Daniels niet erg bekend bij de meeste fans van de artiesten die hij begeleidde en de groepen waarin hij zat, maar hij  speelde met velen uit de hoofdstad van de funk: Allen Toussaint, Leo Nocentelli, the Wild Magnolias, Dr. John en de Neville Brothers.

Ook begeleidde hij Etta James en Boz Scaggs.

Daniels, die altijd een vijfsnarige bas speelde, en Tony Hall waren vanaf de oprichting in 2003 de bassisten van Dumpstaphunk, de groep die wordt geleid door zanger-toetsenist Ivan Neville, met wie Daniels opgroeide.

In 2022 bracht hij een soloalbum uit: ‘Run To Daylight’ verscheen als onder de naam The Groove Krewe featuring Nick Daniels III.

Niet toevallig maakte Dumpstaphunk Daniels’ overlijden bekend tijdens het optreden in de Fillmore in New Orleans op zaterdag 27 april, vlak voor hun op 2 mei geplande optreden op het New Orleans Jazz and Heritage Festival.

Her en der zijn necrologieën te vinden, maar misschien geeft dit interview met Daniels III wel het beste beeld van hem, al heeft interviewer Richard L’hommedieu zelf uitgesproken theorieën en heeft hij bovendien wel erg veel woorden nodig om tot een vraag te komen, al vraagt hij net weer iet waarom Daniels III de coronaepidemie tot twee keer toe de ‘plandemic’ noemt, daarmee op zijn minst zonder enig bewijs een wereldwijd complot suggererend:

Continue reading

De Belgische gitarist en producer Jean-Marie Aerts is overleden op 21 april. Hij was 72 jaar.

Aerts stierf ‘na een lange en moedige strijd’, maakte zijn echtgenote bekend. Aerts leed namelijk in ieder geval in 2022 al aan prostaatkanker.

Aerts werd bekend als gitarist van T.C. Matic, de dwarse rockband met Arno als boegbeeld en zanger, maar produceerde ook minstens tweehonderd albums, zowel van Belgische artiesten als De Kreuners, Jo LeMaire en Raymond van het Groenwoud, als van de muzikaal aan T. C. Matic verwante Urban Dance Squad, voor wie hij ‘Mental Floss for the Globe’ produceerde.

Aerts was al een aantal jaren en gitarist van naam binnen de Vlaamse wereld van singer-songwriters en aanverwante artiesten, toen hij in 1980 in Leuven een nieuwe groep zag optreden: T.C. Matic. Hij speelde tot dat moment bij Raymond van het Groenewoud en Johan Verminnen en was de producer die met groepen als Once More en De Kreuners had gewerkt.

Hij vond T.C. Matic’s muziek bij die eerste kennismaking

Continue reading

Gitarist-songschrijver en ex-Allman Brother Dickey Betts is op donderdag 18 maart overleden aan een longaandoening en kanker . Hij was tachtig jaar oud.

Betts begon op ukelele, banjo en mandoline toen hij vijf was en speelde als tiener al in allerlei groepen in Florida als sologitarist, zoals Second Coming, met daarin ook bassist Berry Oakley. Ondertussen verdiende hij de kost als schilder en postbezorger.

In 1969 werden Oakley en Betts door Duane Allman gevraagd toe te treden tot zijn groep, nadat ze hadden gejamd. Zij haalden hem vervolgens weer over toch zijn broer Gregg maar te vragen als zanger, want de broers hadden toen al ruzie.

Daarmee legden de vier met drummer Jaimoe Johanson de basis voor de Southern rock: door blues en country geïnspireerde rock met twee leadgitaristen en lange songs waarin veel ruimte was voor improvisatie.

Die kwam volop tot uiting op ‘Live at the Fillmore East’ uit 1971 en ‘Eat a Peach’ uit 1972. Dat album werd opgedragen aan leadgitarist Duane Allman, die kort daarvoor was omgekomen bij een motorongeluk. Daardoor werd Betts ook de  belangrijkste gitarist, iets waarbij hij zich slecht op zijn gemak voelde.

Ook Oakley kwam om bij een motorongeluk. Dat was voordat hun album ‘Brothers and Sisters’ in 1973 uitkwam.

Betts schreef voor de dat album grote hits als

Continue reading

Drummer Gerry Conway is overleden op 29 maart. Hij was 76 jaar oud en leed aan MND: motorneuronziekte. Bij die ziekte worden de motorische zenuwen in de hersenstam of in het ruggenmerg aangetast.

Conway was vooral bekend als drummer voor de Engelse Folkgroep Fairport Convention, de trendstetters van de Engelse folk aan het eind van de jaren zestig.

Hij zette samen met Trevor Lucas in 1967 Eclection op, maar  stond met Lucas en Sandy Denny in 1970 ook aan de wieg Fotheringay, de groep die zij oprichtten nadat zangeres Sandy Denny Fairport Convention had verlaten..

In de jaren zeventig was hij sessiedrummer voor vooral veel grote Engelse namen van toen: hij speelde op albums van Iain Matthews, John Cale, Steeleye Span, Al Stewart, Sandy Denny en Cat Stewart vanaf ‘Teaser and the Fire Cat’ (1971) totdat Stevens er eind jaren zeventig de brui aan gaf.

In de jaren tachtig speelde hij bij Richard Thompson, Jethro Tull en Pentangle. In 1998 werd weer hij lid van het heropgerichte Fairport Convention tot zijn ziekte verder spelen verhinderde in 2022.

Clarence ‘Frogman’ Henry is op zondag 7 april overleden aan een niet nader bekend gemaakte oorzaak, al was bekend dat zijn gezondheid de laatste jaren achteruit ging en hij recent een operatie had ondergaan. Hij was 87 jaar.

Henry had zijn eerste hit met ‘Ain’t Got No Home’, maar 1961 had hij zijn grootste hit met , zijn versie van ‘(I Don’t Know Why) But I Do’.

In 1964 was hij het voorprogramma van de Beatles tijdens hun Noord-Amerikaanse tournee.

Henry speelde piano en trombone en was in de vroege jaren vijftig lid van vergeten groepen als Bobby Mitchell and the Toppers en Eddie Smith and His Chiefs.

Aan het eind van een lang en uitputtend concert met die laatste groep begon Henry improviserend aan wat zou uitgroeien tot ‘Ain’t Got No Home’:  ‘I just hit a riff on the piano. I kept it. It stayed in mind.’

Het onvolprezen New Orleans-tijdschrift ‘Offbeat’ zette een lang interview met Henry over zijn carrière opnieuw online.

Het is vollediger en mooier dan welke necrologie dan ooit, maar daarin komt niet zijn kikkergeluid ter sprake: Henry creëerde dat door in te ademen terwijl hij zong. Dat deed hij al op de middelbare school om zo meisjes te plagen.

Dit is overigens geen irrelevant detail, want Henry trouwde zeven keer en dat is ook objectief gezien een indrukwekkend aantal keren.

Zijn levensloop deed hij verder zelf uit de doeken:

Continue reading

Toetsenist Jim Beard is overleden. Hij was 63 jaar oud en overleed in een New Yorks ziekenhuis aan de gevolgen van ‘de complicatie van een plotselinge ziekte’, zo staat in een nietszeggende verklaring.

Beard  was dan weliswaar geen naam die op ieders lippen lag, hij was al sinds 2008 een van de leden van Steely Dan en in feite de uitvoerend bandleider, bijvoorbeeld verantwoordelijk voor het instuderen van de nummers door de groep voorafgaand aan de tournees, maar speelde ook op Walter Becker’s solowerk. Zijn laatste concert met Steely Dan was op 29 januari tijdens de Amerikaanse tournee van Donald Fagen en zijn gezellen.

Beaard studeerde arrangeren en piano bij George Shaering en hij speelde onder anderen vanaf halverwege de jaren tachtig in een indrukwekkende rij jazzrockformaties: John McLaughlin’s Mahavishnu Orchestra, bij Wayne Shorter, en bij gitaristen Joe Schofield en Pat Metheny.

Vanaf 1990 bracht hij een reeks soloalbums uit en werkte met een heel scala aan artiesten als Bela Fleck, John Mayer, Esperanda Spalding en Steve Vai.

De website van Steely Dan meldt het overlijden van Beard weliswaar, maar doet dat uiterst minimaal:

Continue reading

De dj Jim Ladd is overleden in zijn woonplaats Los Angeles, 75 jaar oud. Zijn doodsoorzaak is niet bekend gemaakt.

Ladd maakte meer dan vijftig jaar radioprogramma’s waarin hij de ‘classic rock’ van zijn tijd draaide voor radiostations in Los Angeles en vanaf 2012 voor een van de stations van het Amerikaanse SiriusXM. Daar had hij een programma op het ‘Deep Tracks’- kanaal, zodat we rustig kunnen aannemen dat hij daar alleen werd beluisterd door fans van het genre, ver weg van de popwaan van de dag.

Hij maakte zijn eerste programma’s al in de jaren zestig en diende radiostations met de even mysterieuze als schitterende benamingen als KNAC, KLOS, KNMET en KLSX. Hij draaide daar de muziek van zijn tijd en interviewde ook allerlei grote namen uit die stroming. Zijn interviews met de leden van The Doors kwamen bijvoorbeeld later uit als ‘No One Gets Out Of Here Alive’.

Zijn programma voor KMEt werd uitgezonden door zo’n 160 amerikaanse radiostations, zodat hij uitgroeide tot een nationale figuur.

Roger Waters vroeg hem op basis van zijn reputatie als dj voor zijn album ‘Radio K.A.O.S.’ en nam Ladd ook mee op de tournee bij dat album.

Ladd speelde verder een radio-dj van een nachtprogramma in Cameron Crowe’s ‘Say Anything…’ (1989) en was als dj te horen in films als ‘Tequila Sunsrise’, ‘Rush’,  ‘She’s Out Of Countrol’ en ‘Defendor , terwijl hij al in 1991 het semi-autobiografische ‘Radio Waves: Life and Revolution On The FM Dial’publiceerde en ook nog enkele tv-programma’s presenteerde.‘.

Vakgenoten als Wolfman Jack en de Engelsman John Peel waren zeker wereldwijd beroemder, maar Ladd was wel de inspiratie achter het titelnummer van het album ‘The Last DJ’ van Tom Petty and the Heartbreakers (2002).

Ladd kreeg vanwege zijn verdiensten voor de muziek een ster op de Hollywood Walk of Fame.

Onder de reacties op X zijn grote namen uit de jaren zestig en zeventig als John Densmore, Grace Slick en Pater Frampton:

Continue reading