Category: Dossier Ook al dood….. (Page 4 of 22)

Zanger-gitarist Denny Laine is op 5 december overleden in zijn woonplaats Naples in de Amerikaanse staat Florida aan de gevolgen van een longziekte. Hij was 79 jaar.

Laine was in 1964 een van de oprichters van de Engelse groep The Moody Blues en de zanger van hun hit ‘Go Now’. Dat was hun eerste en misschien ook wel grootste hit.

Laine stapte echter in 1966 al uit de groep door de nadruk op het intensieve toerschema in plaats van op een opvolger van die hit.

Daarna was hij lid van groepen als de Electric String Band, Ginger Baker’s Airforce en van Balls, een groep met een van lef getuigende naam die desondanks totaal onbekend bleef.

Hij kwam pas weer teug in de schijnwerpers, toen hij een van de leden was van de door Paul McCartney opgerichte groep Wings.

Hij was naast McCartney en diens vrouw Linda het derde vaste lid van die groep totdat de groep in 1981 uiteen ging.

Ook daarna speelde hij incidenteel nog mee op soloalbums van McCartney als ‘Tug of War’ en ‘Pipes of Peace’, terwijl hij zelf tot 2008 ook nog een stel soloalbums uitbracht.

Denny Laine heette eigenlijk Brian Frederick Arthur Hines en had al gitaar leren spelen toen hij vijf was, weg als hij was van de Belgische gitarist Django Reinhardt, die een stijl uitvond die bekend werd als gypsyjazz.

Laine veranderde zijn naam al op zijn twaalfde als eerbetoon aan popzanger Frankie Laine, toen hij voor het eerst een betaald optreden had als Denny Laine and the Diplomats.

Laine schreef samen met McCartney in 1977 het overigens afschuwelijk sentimentele, uiterst goed verkopende kerstlied ‘Mul of Kintyre’.

Laine’s overlijden komt ironisch genoeg precies na de aankondiging over de jubileumrelease van Wings’ ‘Band on the Run’ in februari 2024. In feite was hij toen naast Paul en Linda McCartney het enige vaste lid van die door dat album uiterst succesvol wordende groep.

Dat Laine erg van kerstliedjes hield, blijkt wel uit deze post van zijn vrouw Elizabeth Hines op zijn facebookpagina:

Continue reading

Rudolph Isley, een van de originele Isley Brothers, is thuis in zijn slaap overleden op woensdag 11 oktober. Hij was 84 jaar. Een doodsoorzaak is niet bekend gemaakt.

Onlangs kwam hij nog in het nieuws doordat hij een proces aanspande tegen zijn broer Ronald, doordat die de naam van de band in augustus 2022 als zijn eigendom had geregistreerd, terwijl de naam en de inkomsten van hen beiden waten en op voet van gelijkwaardigheid moesten worden verdeeld:

Continue reading

In zijn woonplaats LaPlace is drummer Russell Batiste, Jr. overleden op 30 september. Hij was 57 jaar oud en overleed aan een hartaanval.

Bartiste jr. speelde drums in de Meters na het vertrek van Joseph ‘Ziggaboo’ Modeliste en in de opvolger daarvan, The Funky Meters, met bassist George Porter jr. , maar ook in de groep van de laatste, de Running Pardners en het het trio van organist Joe Krown en Papa Gros Funk, maar ook bij Walter Wolfman Washington, Dumpstaphunk, Bonerama, the Wild Magnolias, Harry Connick jr., Robbie Robertson en PHISH.

Batiste jr. begon met drummen toen hij vier jaar was, maar leerde ook toetsen, sax, bas en gitaar spelen.

Hij heette eigenlijk David Russell Batiste Jr. , maar was bang verward te worden met zijn vader, naar wie hij vernoemd was. Die was aanvankelijk lid van The Gladiators en later van de Batiste Brothers Band. Daarvan werd Russell op zijn beurt ook lid toen hij zeven was.

Hij was een tijd in trek bij grote acts, maar vond optreden in New Orleans het leukst en speelde het liefst met verschillende bands op dezelfde dag.

Ook had hij een tijdlang een eigen groep waarmee hij twee albums maakte, Russell Batiste Jr. and the Orkestra from ‘Da Hood, en later nog Russell Batiste and Friends, waarmee hij tot zijn dood optrad.

https://www.latimes.com/entertainment-arts/business/story/2023-10-08/drummer-russell-batiste-jr-dies-heart-attack-new-orleans

Jazzbassist Richard Davis is overleden. Hij was 93 jaar oud.

Davis was voor alles een jazzbassist, maar speelde ook mee op Van Morrison’s  baanbrekende ‘Astral Weeks’ uit 1968.

Daarvoor had hij al een lange staat van dienst opgebouwd bij pianist Ahmad Jamal en Sarah Vaughn en als bassist bij musici die de free jazz vormgaven als Eric Dolphy (‘Iron Man’ en ‘Out to Lunch!’) en Pharoah Sanders’ (‘The Creator Has a Master Plan’).

Davis’ spel op ‘Astral Weeks’ leidde tot sessies met veel groten uit de jaren zeventig. Onder anderen Bruce Springsteen ( The Angel’ op ‘Greetings From Asbury Park, N.J.’ en ‘Meeting Across the River’ op ‘Born to Run’), Janis Ian (‘At Seventeen’ en ‘The Man You Are in Me’ op ‘Stars’), Paul Simon (‘Something So Right’ op ‘There Goes Rhymin’ Simon’), Carly Simon (‘Mind on My Man’), Bonnie Raitt ( ‘Got You On My Mind’ en ‘You Go to be Ready for Love (If You wanna Be Mine)’ op ‘Streetlights’), Laura Nyro en Judy Collins maakten gebruik van zijn diensten.

In de jaren erna speelde hij nog op albums van veel jazzgroten en was hij professor op de University of Wisconsin tot 2016.

Jerry Moss, een van de oprichters van A&M Records, is overleden. Hij was 88 jaar. Een doodsoorzaak is niet bekend gemaakt.

Moss richtte samen met trompettist Herb Alpert A&M Records op in 1962. Al noemden ze hun label aanvankelijk Carnival records. De twee begonnen vanuit Alpert’s garage met de release van Alpert’s ‘Tell it to the Birds’ en Charlie Robinson’s ‘Love Is Back in Style’. Daarvoor leenden ze tweeduizend dollar, maar de singles verkochten goed: een paar duizend exemplaren.

Ze veranderden de naam echter in die met hun initialen, toen er al een bedrijf bleek te bestaan dat Carnival heette en op A&M verschenen daarna onder meer  Carole King’s succesalbum ‘Tapestry’, Peter Frampton’s  al even succesvolle ‘Frampton Comes Alive!’, terwijl Herb Alpert er ook zijn eigen albums op uitbracht.

Sheryl Crow was de laatste artiest die ze onder contract namen, voordat ze het 1989 verkochten aan Polygram voor 500 miljoen dollar, al bleven ze er toen nog tot 1993 in dienst.

De catalogus van A&M was breed: die varieerde van de Carpenters tot Janet Jackson en van Soundgarden via de Go-Gos tot The Police. Ook Sergio Mendes & Brasil 66, Joan Baez, de Flying Burrito Brothers en Joe Jackson stonden er onder contract.

Woensdag 9 augustus was een ongekend droeve dag voor de popmuziek. Er bleken maar liefst drie popmusici overleden: Robbie Robertson, Sixto ‘Sugarman’ Rodriguez en Tom Pintens.

Ze waren onvergelijkbaar qua stijl én bekendheid, maar toch ieder een grootheid op hun eigen terrein: de op woensdag 9 augustus op tachtigjarige leeftijd in Los Angeles overleden Robertson bleef ook nadat hij in 1976 het uiteengaan van The Band had geforceerd tot zijn dood nog bijna vijftig jaar vooral een van de ex-leden van de eclectische vijfmansgroep die in 1968 met hun in afzondering gemaakte debuut ‘Music form Big Pink’ de americana uitvond zonder zichzelf daarvan bewust te zijn.

Bovendien groeide de groep vooral op basis van hun naamloze tweede album uit 1969 uit tot symbool van het Amerikaanse zuiden van de negentiende eeuw, hoewel zanger, gitarist en componist Robertson net als bassist Rick Danko, pianist Richard Manuel en toetsenist-saxofonist Garth Hudson uit Canada kwam. Alleen drummer Levon Helm kwam ook inderdaad uit Arkansas, een van de zuidelijke Amerikaanse staten.

Robertson was duidelijk een van de belangrijkste schrijvers van de groep, met ‘The Night They Drove Old Dixie Down’ en ‘The Weight’ als zijn grootste klassiekers, en beïnvloedde het beeld dat hij het belangrijkste lid was ook met graagte nadat The Band door het overvloedige drank- en drugsgebruik en het veelvuldige toeren uiteengedreven was. Dat leidde tot een decennia durende vete met Levon Helm, die Robertson’s beweringen met klem ontkende.

Op zijn soloalbums zette Robertson een heel andere koers in. Zijn naamloze eerste bezorgde hem zijn grootste hits, maar dat was ook te danken aan producer Daniel Lanois, die hem in sommige songs het open geluid van Peter Gabriel meegaf, terwijl andere dan weer klonken als jachtige uittakes van U2.

Het niveau van zijn songs bij The Band haalde hij niet meer, ook niet in soundtracks voor films van zijn vriend Martin Scorcese, die afscheidsconcert ‘The Last Waltz’ had geregisseerd. Het kon Robertson niet schelen: hij wist dat hij zichzelf allang bewezen had.

Eerdere berichten over Robbie Robertson vind je in de categorieën Nieuws, Rootsmuziek op radio, tv en internet, Dossier ook al dood… en Muziekboeken.

Sixto ‘Sugarman’ Rodriguez

Sixto ‘Sugarman’ Rodriguez werd pas bekend toen hij al lang weer vergeten was, hoe paradoxaal dat ook klinkt: in 2012, toen hij zeventig jaar was, werd hij de hoofdpersoon in de documentaire ‘Searching for Sugarman’ en kreeg hij de aandacht die hij nooit gekregen had na het uitkomen van zijn debuut ‘Cold Fact’ in 1970 en ‘Coming from Reality’ in 1971.

‘Cold Fact’ sloeg echter wel aan in zuid-Afrika en de op het Australische label Blue Goose in 1977 uitgebrachte verzamelaar ‘At his Best’ werd er een cultklassieker, onder meer doordat Rodriguez in zijn nummers zong over discriminatie en achterstelling, en werd daar in 1991 op cd uitgebracht.

Pas in 1997 kwam een van Rodriguez’ dochters daar achter en dat leidde in dat land tot zijn herontdekking: de man die al decennia als sloper in de bouw werkte en alleen nog af en toe optrad in een café in zijn woonplaats, trad er op en werd er een ster.

Dat leidde weer tot die documentaire, die in 2012 uitkwam en in 2013 een Oscar kreeg. Het maakte Rodriguez even wereldberoemd en hij toerde internationaal en trad onder meer op op het Engelse Glastonbury-festival en in het Amsterdamse Muziekgebouw aan het IJ.

Rodriguez overleed op dinsdag 8 augustus. Hij was 81 jaar oud.

Eerdere berichten over Sixto ‘Sugarman’ Rodriguez vind je in de categorieën Nieuws en Rootsmuziek op radio, tv en het internet.

Tom Pintens

Kun je van Robertson en Rodriguez zeggen dat zij een compleet leven hebben geleefd, hoe verschillend dan ook, dan geldt niet voor de Belgische gitarist, toetsenist en klarinettist Tom Pintens.

Hij overleed op vrijdag 4 augustus op 48-jarige leeftijd aan darmkanker.

Pintens bleef in Nederland nagenoeg onbekend, al speelde hij in Roosbeef, maar was in België een bekende naam onder muzikanten: hij maakte met Thomas De Smet, Aarich Jespers en Stef Kamil Carlens deel uit van A Beatband, de voorloper van Moondog Jr. en na de dreiging van een rechtszaak over die naam ook van de tot Zita Swoon omgedoopte band, richtte Flowers for Breakfast en 2000 Monkeys op, speelde in Think of One, bracht drie Nederlandstalige soloalbums uit met veel teksten van zijn toenmalige vriendin Ellen Schoenarts en was lid van Het Zesde Metaal.

Ook speelde hij veel mee op albums van anderen, produceerde en coachte hij veel acts. Verder schreef hij ook nog muziek voor films en theaterstukken. Het was kenmerkend voor Pintens, die zich in de schaduw beter leek te voelen dan als frontman en daar rustig zijn onmisbare rol vervulde.

De recensies van de albums ‘Tom Pintens’ en ‘Winter maakt ons vrolijk’ vind je in de categorie Recensies popmuziek.

Gisteravond was zij opeens weer wereldnieuws, Sinéad O’Çonnor. Deze keer was het vanwege het trieste feit dat zij overleden was, 56 jaar oud pas.

Over haar doodsoorzaak zijn geen details bekend gemaakt, maar ook haar plotselinge dood paste in het rijtje berichten over haar van de laatste jaren: het weigeren een haar toegekende Grammy in ontvangst te nemen, het verscheuren van een foto van de paus tijdens een uitzending van MTV Live en hem uitroepen tot de ‘echte vijand’ vanwege het seksueel misbruik binnen de katholieke kerk, het vermist zijn en in verwarde toestand aangetroffen worden, het opgenomen worden, het zich tot de islam bekeren, het zeggen te stoppen met het maken van muziek, het daarop vrijwel direct terugkomen, maar het daarna nogmaals aankondigen de muziek vaarwel te zeggen én de zelfmoord van een van haar vier kinderen: haar zoon Shane, zo’n anderhalf jaar geleden.

Die kwam ze niet te boven, zo bleek uit tweets die ze plaatste. Ze vergeleek haar bestaan sinds zijn dood met het vagevuur:

Continue reading

De Japanse toetsenist en componist Ryuichi Sakomoto is overleden op dinsdag 28 maart. Hij was 71 jaar oud.

Sakomoto was lid van de elektronische groep Yellow Magic Orchestra en schreef Oscar-winnende filmmuziek voor films als ‘Merry Christmas Mr. Lawrence’, ‘The Last Emperor’ en ‘The Revenant’.

Ook werkte hij vaak samen met David Sylvian op diens soloalbums. Sylvian zong dan weer ‘Forbidden Colours’ voor ‘Merry Christmas Mr. Lawrence’ en zette het op zijn ‘Secrets of the Beehive’ (1987).

Verder componeerde Sakamoto de muziek voor de openingsceremonie van de Olympische Spelen van 1992 in Barcelona.

Het is aannemelijk dat Sakamoto overleed aan de gevolgen van kanker, want hij had al zo’n tien jaar endeldarmkanker. In 2021 maakte hij zelf bekend dat die inmiddels stadium 4 had bereikt.

De vrouw van wie een foto stond op de hoes van het album van het historische Woodstock-festival is overleden.

Bobbi Kelly Ercoline en haar vriend hadden een gevonden deken omgeslagen, terwijl hij haar stevig vasthoudt. Toen de foto werd gemaakt, waren beiden twintig jaar en hadden ze pas een paar maanden verkering.

De twee trouwden en waren 54 jaar getrouwd.

Waaraan Ercoline overleed en hoe oud ze was, maakte haar echtgenoot niet bekend.

Wel blijkt uit zijn bericht op Facebook, dat ze de laatste jaren ernstig ziek was.

Drummer Jim Gorden is op 13 maart jl. overleden, Hij was 77 jaar oud.

Bijzonder is dat Gordon overleed in een gevangenisziekenhuis, de California Medical Facility in Vacaville.

Daar zat hij opgesloten wegens de moord op zijn moeder in 1983. Hij had een straf van minimaal zestien jaar en maximaal levenslang gekregen, doordat in het onderzoek na de moord bleek dat hij leed aan schizofrenie. Opeenvolgende gratieverzoeken werden afgewezen, doordat hij werd gezien als een gevaar voor zichzelf en voor de samenleving.

Grdon was in de jaren zestig en zeventig een veelgevraagd sessiedrummer die onder anderen speelde bij The Beach Boys (o.m. op ‘Pet Sounds’), The Byrds (‘The Notorious Byrds Brothers’), George Harrison (‘All The Things Must Pass’), John Lennon (‘Imagine’), Neil Diamond (‘Beautiful Noise’), Leon Russell, Traffic (‘Welcome To The Canteen’ en ‘The Low Spark of High Heeled Boys’), Tom Waits (‘The Heart of Saturday Night’) Alice Cooper (‘Goes To Hell’), Frank Zappa (o.m. op ‘Apostrophe’), Randy Newman (’12 Songs’) en Steely Dan (‘Pretzel Logic’).

Ook was hij een van de drummers in de begeleidingsgroep van Joe Cocker op diens liveklassieker ‘Mad Dogs and Englishmen’ én lid van Derek & the Dominos, de groep van Eric Clapton,

Hij schreef hij  met Clapton  de monsterhit ‘Layla’, waarin Clapton zijn verliefdheid op Harrison’s vrouw Patti Boyd bezong, en speelde ook piano in dat nummer.

Enkele eerdere berichten over de neergang van Jim Gordon vind je in de categorieën Nieuws en Dossier: Ook al dood.