Category: Dossier Ook al dood….. (Page 7 of 22)

Michael Lang is op zaterdag 9 januari overleden in een ziekenhuis in New York. Hij stierf aan lymfklierkanker en werd 77 jaar oud.

Michael Lang organiseerde in 1969 samen met drie anderen het drie dagen durende Woodstock-festival bij het dorp van die naam in de staat New York.

Naar bands en artiesten als Jimi Hendrix, The Who, Santana, Creedence Clearwater Revival en Crosby, Stills, Nash & Young kwamen ruim 400.000 mensen kijken, iets waarop Lang en zijn collega’s totaal niet hadden gerekend.

Velen van hen verschaften zich gratis toegang door de hekken rond het terrein op Yasgur’s Farm te forceren.

Hoewel Lang een jaar eerder al het Miami Pop festival organiseerde, was het een organisatorische chaos en waren de omstandigheden waarin de bezoekers verbleven weinig verheffend, bijvoorbeeld vanwege de overvloedige regenval en de tekortschietende sanitaire voorzieningen.

Desondanks groeiden de ‘Three Days of Peace and Music’ uit tot een ijkpunt in de hippiecultuur, ook door de film die erover werd gemaakt. Die in splitscreen gemaakte concertfilm legde uiteraard de nadruk op de positieve punten.

Lang werkte aan dat mythologiseren enthousiast aan mee, onder meer door in 1994 en 1999 nieuwe versies van het festival te organiseren. Ook deed hij verwoede pogingen een nieuwe editie van de grond te krijgen in 2019, uiteraard ter gelegenheid van het feit dat de eerste editie toen vijftig jaar geleden plaatsvond.

De editie van 1999 ging ten onder aan agressie onder het publiek en die van 2018 sneuvelde voortijdig in een kluwen processen, waarbij Lang en diverse investeerders elkaar voor de rechter sleepten.

In een interview met Pollstar keek Lang terug op zijn poging Woodstock 50 te organiseren:

Continue reading

In zijn huis in Californië is Michael Nesmith overleden, in de jaren zestig een van de vier leden van The Monkees. Hij stierf aan de gevolgen van een hartkwaal die hij al langer had en was 78 jaar.

Eigenlijk is het tragisch voor Nesmith dat hij nog altijd vooral bekend staat als ex-Monkee, want de zanger-gitarist had na het uiteenvallen van die groep nog een lange carrière als muzikant. Ook was hij  bij de audities voor de formatie van de band de enige muzikant die werd geselecteerd door producenten die een tv-programma in gedachten hebben over een op de Beatles lijkende popgroep.

Nesmith en Micky Dolenz, Peter Tork en Davey Jones beleefden daarin allerlei even dwaze als grappige avonturen vol misverstanden en zongen in elke aflevering een paar nummers.

Die zongen ze wel, maar speelden ze niet zelf, want daarvoor vonden de producenten ze niet goed genoeg; tenslotte waren Dolenz, Tork en Jones acteurs en geen musici. Nesmith sprak dat overigens later tegen: hij zei dat ze allen goed genoeg waren om de nummers te spelen die door ander anderen Carole King en Neil Diamond voor hen werden geschreven.

Diens ‘I’m a Believer’ werd bijvoorbeeld een gigantische hit voor de band.

Paradoxaal genoeg was ook de muziek de reden dat de show werd geschrapt: de leden van de Monkees wilden steeds meer invloed, gesteund door het succes waarvan zij de uithangborden waren en keerden zich tegen het playbacken in de serie. Nesmith wilde bijvoorbeeld dat songs die hij schreef, ook zouden worden opgenomen.

Dat gebeurde pas vanaf hun derde van in totaal negen album album die The Monkees maakten in ver jaar tijd. Nesmith schreef onder meer ‘Mary, Mary’, ‘You Just May Be the One’ en ‘The Girl I Knew Somewher’.

Na het stoppen van de serie maakten The Monkees nog een album en een wereldtournee, maar ze bleken zonder de steun van de tv niet langer het succes van daarvoor te zijn.

Nesmith verliet de groep ging verder als muzikant en richtte de First National Band op, een van de eerste groepen die een mix maakte van country en rock. Door zijn vele nooit opgenomen songs bracht die groep in zijn eerste jaar maar liefst drie albums uit.

“Joanne’ en ‘Silver Moon’ haalden de Billboard Hot 100.

In totaal bracht hij nog vijftien albums uit.

Ook was Nesmith nog incidenteel te zien als acteur en schreef hij twee romans.

Verder maakte hij deel uit van diverse reünietournees van de Monkees, maar niet van alle.

In de jaren tachtig verlegde hij zijn koers: zo won hij als regisseur een Grammy Award voor ‘Elephant Parts’ in 1982, een programma van een uur dat sketches en muziekvideo’s combineerde. Daarin zat ook het nummer ‘Rio’ dat ook nog weleens op de radio te horen is.

In november eindigde een tournee die Nesmith onder de naam The Monkees Farewell Tour maakte met het enige nog andere levende lid, Mickey Dolenz.

Eerdere berichten over de Monkees vind je in de categorie Nieuws.

Drummer Ronnie Tutt is thuis overleden. Hij was 83 jaar oud. Een doodsoorzaak is niet bekend gemaakt door de familie.

Tutt was sinds 1968 de drummer van Elvis Presley, toen die zijn comeback maakte. Daarna was hij lid van Presley’s TBC-band tot Presley’s dood in 1977.

Tutt was echter ook de drummer van de Jerry Garcia Band en een veelgevraagd sessiedrummer en lid van veel livebands, bijvoorbeeld van Gram Parsons, Johnny Cash, Glen Campbell, Kenny Roger, Michael McDonald, Elvis Costello en Neil Diamond.

Ook was hij de drummer op Buckingham Nicks, de duoplaat van Lindsay Buckingham en Stevie Nicks van voor hun toetreden tot Fleetwood Mac.

Op YouTube staat een interview met Tutt waarin hij vertelt over zijn carrière: Continue reading

Op 24 september is saxofonist Pee Wee Ellis overleden. Ellis was tachtig jaar oud en stierf aan hartproblemen.

Als tiener begon hij als jazzmuzikant in bands waarin ook bassist Ron Carter en trompettist Chuck Mangione speelden. Daarna zat hij op de Manhattan School of Music, waar hij onder anderen les kreeg van saxofonist Sonny Rollins.

Ellis werd in 1965 lid van de band van soullegende James Brown en werd daarvan al snel de bandleider, terwijl hij ook meeschreef aan een aantal van diens songs. Zo werkte hij mee aan ‘Cold Sweat’ en ‘Say It Loud – I’m Black and I’m Proud’, ‘Mother Popcorn’, ‘Lickin’ Stick’ en ‘The Chicken’.

Ook verwerkte hij invloeden uit de jazz aan de rhythm ‘n’ blues van Brown.

In 1969 stapte hij uit de  Brown’s band en vanaf het eind van de jaren zeventig verleende hij zijn diensten langdurig aan Van Morrison.

Verder trad hij onder anderen op met Fred Wesley en Maceo Parker, al even fameuze namen uit de band van Brown en maakte hij aan groot aantal soloalbums. Ook werkte hij samen met drummer Ginger Baker en met Afrikaanse muzikanten als Ali Farka Touré.

Sarah Dash, lid van Labelle, is op 20 september overleden. Ze was 76 jaar oud. Een oorzaak voor haar dood is niet bekend gemaakt, al lijkt haar overlijden onverwacht, want op zaterdag 18 september had ze nog meegezongen tijdens Pati Lablle’s concert in New Jersey.

Dash was een van de leden van Labelle die er vanaf het begin bij waren:Dash zat al in 1961 met Patti Labelle en Nona Hendryx in The Ordettes. Kort daarna kwam Cindy Birdsong erbij en veranderde de naam van de groep in Patti Labelle and The Bluebells.

Toen Birdsong aan het eind van de jaren zestig een Supreme werd, veranderden Dash, Hendryx en Labelle de naam van hun groep in Labelle en introduceerden ze ook hun sexy science-fictionkleding.

Labelle ging in 1977 uiteen, maar toch namen ze tot en met 2008 gezamenlijk acht albums op, al was ‘Lady Marmalade (Voulez-vous coucher avec moi?)’ in 1974 hun grootste hit. Dat nummer stond op hun vierde album, ‘Nightbirds’, dat werd geproduceerd door Allen Toussaint en werd opgenomen in New Orleans, doordat de groep er ondanks drie eerdere albums niet in was geslaagd een hit te scoren.

Dash bracht tussen 1978 en 1988 ook nog vier solo-albums uit en zong zowel in de studio als op het podium mee met de Rolling Stones en met Keith Richards X-Pensive Winos.

In 2016 werd haar een Life Time Achievement toegekend door de Amerikaanse National R&B Music Society: Continue reading

Toetsenist Mike Finnegan is op woensdag 11 augustus in een ziekenhuis in Los Angeles overleden aan de gevolgen van nierkanker. Hij was 76 jaar oud.

Hoewel Finnigan twee soloalbums uitbracht en ook twee albums maakte met Les Dudek en Jim Krueger als DFK, speelde hij zijn leven lang in dienst van anderen, zowel in de studio als tijdens tournees. Dat deed hij vooral op de Hammond B-3.

Zo stond hij op de loonlijst bij een indrukwekkende én afwisselende lijst artiesten als Janis Joplin, Joe Cocker, Etta James, Dave Mason, Crosby, Stills & Nash en soms Young, Buddy Guy, Cher, Leonard Cohen, Kara Grainger, The Manhattan Transfer, Keb’ Mo’, David Coverdale en Bonnie Raitt. Van de laatste was hij jarenlang de vaste toetsenist, net als van Etta James.

Ook zat hij in Taj Mahal’s Phantom Blues Band. Voor zijn spel daarin werd hij twee keer onderscheiden met de Blue Music Award, die daarvoor de W.C. Handy Award heette.

Daarnaast speelde hij filmmuziek en muziek voor commercials.

Ook was Finnegan een actief blogger voor Crooks And Liars, een progressieve nieuwsblog.

Bonnie Raitt eert hem in een in memoriam behalve voor zijn muzikale bijdragen ook voor de essentiële bijdrage die hij en zijn vrouw Candy leverden in haar strijd om de drank af te zweren: Continue reading

Naar nu bekend is geworden, is op woensdag 21 juli Chuck E. Weiss overleden. Hij was 76 jaar oud en stierf vermoedelijk aan de gevolgen van kanker.

De zanger en bandleider werd wereldberoemd door Rickie Lee Jones’ hit ‘Chuck E.’s in Love’ en was vooral een vaste waarde in de muziekscene in Los Angeles, maar maakte zelf door de decennia heen ook vijf albums.

Weiss groeide op in Denver als kind van ouders die een platenzaak runden en begon als drummer. Hij toerde op jonge leeftijd al in de band van Lightnin’ Hopkins.

Na een optreden van Tom Waits in de ook door de door opgenomen bootlegs fameuze club Ebbetts Field ontmoetten de twee elkaar en begon hun vriendschap, mede door Weiss’ excentrieke uiterlijk .

Zo schreef Weiss mee aan ‘Spare Parts I (A Nocturnal Emission),’ op Waits’ album ‘Nighthawks at the Diner’ en verwees Waits naar hem in zijn songs ‘I Wish I Was in New Orleans (In the Ninth Ward)’  en ‘Jitterbug Boy (Sharing a Curbstone with Chuck E. Weiss, Robert Marchese, Paul Body and The Mug and Artie)’op ‘Small Change’ (1976).

Samen trokken ze naar Los Angeles, waar ze woonden in het Tropicana Motel in West Hollywood.

Daar werden Waits en Rickie Lee Jones verliefd op elkaar en Jones schreef ‘Chuck E.’s In Love’ voor haar naamloze debuut in 1979. Het werd een wereldhit.

In 1981 kwam tegen Weiss’ zin zijn eerste eigen album uit. ‘The Other Side of Town’ bestond namelijk uit demo’s, opgenomen met muzikanten uit New Orleans, onder wie Dr. John, gitarist Alvin ‘Shine’ Robinson en drummer Freddie Stahle.

Weiss vormde een band, The G-d Damn Liars en trad elf jaar lang wekelijks op in The Central op de Sunset Strip.

Toen die club gesloten dreigde te worden, kocht Weiss hem samen met zijn vriend Johnny Depp om er te kunnen blijven optreden en doopte hem The Viper Room.

Pas in 1999 verscheen zijn eerste officiële album: ‘Extremely Cool’.

Net als opvolgers ‘Old Souls & Wolf Tickets’ (2001), ‘23rd & Stout’(2007) en ‘Red Beans and Weiss’ (2014) was dat een nogal bonte verzameling songs: rhythm ‘n’ blues, rock ‘n’roll, jazz, rockabilly, New Orleans-treurmarsen en mariachi wisselden elkaar af, zoals mijn recensie voor Heaven 91 van juli/augustus 2014 onderaan dit bericht bewijst.

Op veel van deze albums fungeerden Tom Waits en/of Johnny Depp als ‘executive producers’, hoewel ze hem vermoedelijk geen strobreed in de weg legden.

Weiss overleed in het gezelschap van bandlid JJ Holiday. Hij had geen relatie of kinderen, alleen een oudere broer.

 

Chuck E. Weiss

Red Beans And Weiss

ANTI 7340-2

 

Constante cultheld.

 

Tussen de cd’s van Chuck E. Weiss zit vaak een periode van een jaar of zes, waarin hij overigens wel optreedt in en rond Los Angeles.

Dat doet hij steevast met zijn Goddamn Liars: drummers Don Heffinton en Nick Vincent, bassist Will McGregor, gitaristen Tony Gilkyson en J.J. Holiday, pianist Michael Murphy plus saxofonisten CC Worall Rubin en Jimmy Roberts.

Met hen nam hij ook deze dertien door hemzelf geproduceerde nieuwe songs op. Daarin doet hij op een andere manier precies hetzelfde als op Extemely cool, Old souls & wolf tickets en 23rd & stout: Continue reading

De Amerikaanse trompettist en componist John Hassell is op zaterdag 26 juni overleden op. Hij was 84 jaar.

Hassell was een belangrijk avantgardecomponist en trompettist die regelmatig de oversteek maakte naar popmuziek. Zo werkte hij samen met David Sylvian, Talking Heads, Eno, Peter Gabriel, Tears For Fears en verrassend genoeg ook met Ry Cooder.

Hij studeerde in de vroege jaren zestig bij Karlheinz Stockhausen en debuteerde in 1968 als trompettist in Terry Riley’s minimalistische stuk ‘In C’. die liet hem kennis maken met etnische muziek.

Vanaf zijn eigen eerste album ‘Vernal Equinox’(1978) werkte hij aan zijn ‘Fourth World-muziek, die hij zelf omschreef als een tegelijk primitief als futuristisch geluid dat kenmerken van etnische muziek combineert met experimentele elektronische technieken.

Hij gebruikte bij zijn trompetspel dus allerlei elektronica om het geluid in de door hem gewenste richting te vervormen.

Hassel is overleden na een ziekbed van een jaar, maar de precieze doodsoorzaak hebben de nabestaanden niet bekend gemaakt.

Op 10 juni werd bekend, dat bassist Juan Nelson is overleden. Nelson was 62 jaar.

Dat nieuws zette Ben Harper op zijn instagramaccount, want Nelson was tenslotte al sinds 1994 de bassist van diens band The Innocent Criminals: Continue reading

Op donderdag 20 mei jl. is in zijn woonplaats Sheffield, Alabama, drummer Roger Hawkins overleden. Hij was 75 jaar oud en kampte al een aantal jaren met gezondheidsproblemen, waaronder COPD.

Hawkins was aanvankelijk drummer in de Fame-studio van producer Rick Hall in Muscle Shoals, waar hij samen met bassist David Hood, toetsenist Berry Beckett en gitarist Jimmy Johnson de studioband vormde. Ze speelden onder meer op klassiek geworden popnummers als‘Respect Yourself’ en ‘I’ll Take You There’ van de Staple Singers, ‘When a Man Loves a Woman’ van Percy Sledge en ‘Respect’ en ‘I Never Loves a Man (the Way I Love You)’van Aretha Franklin.

De vier vertrokken daar in 1969 en richtten de Muscle Shoals Sound-studio op.

Vanaf dat moment waren The Swampers de huisband in hun eigen studio en werden ze snel bekender, wat ervoor zorgde dat een keur aan sterren naar hun studio afreisde om er op te nemen, onder wie Paul Simon, Eric Clapton, Joe Cocker, Ry Cooder, Linda Ronstadt, Johnny Taylor, Rod Stewart, Cat Stevens, Jimmy Buffett, Willie Nelson, Merle Haggard, Glenn Frey, Boz Scaggs, Candi Staton, Jimmy Cliff, Levon Helm, Delbert McClinton, Steve Cropper, Alicia Keys en Julian Lennon.

Een uitgebreide necrologie vind je hier: Continue reading