Category: aangekondigde albums (Page 1 of 4)

Van het succesalbum ‘Brothers in Arms’ van Dire Straits komt een uitgebreide versie uit op 16 mei.

Het oorspronkelijke album wordt uitgebreid met een vijftien nummers tellend concert dat de groep gaf in San Antonio op 16 augustus 1985.

Daardoor wordt het een drie cd’s tellend boxje, waarin ook nog een boekje van 28 pagina’s zit met nieuwe liner notes van Paul Sexton en nieuwe interviews met Mark Knopfler, de oorspronkelijke bassist John Illsley en de later tot de vaste kern toegetreden toetsenist Guy Fletcher.

Of dat optreden de moeite van de aanschaf waard is, kun je betwijfelen: naarmate de groep populairder werd en dus optrad in grotere zalen tot stadions aan toe, veranderde de aanvankelijk intieme muziek steeds meer in dichtgespeelde, pompeuze stadionrock.

‘Money for Nothing’ en ‘Walk of Life’ zijn daarvan kenmerkende, muzikaal bedroevende voorbeelden die ver af staan van de stijl van het naamloze debuut en opvolger ‘Communiqué’:

Continue reading

Van de New-Yorkse zanger-toetsenist Moses Patrou komt op 28 maart een derde album uit.

Patrou maakte eerder ‘Introducing Moses Patrou’ met maar liefst vijftien songs en de EP ‘Everybody Want Everything’ met daarop zeven nummers, maar beide zijn alleen nog digital verkrijgbaar via zijn website.

Die twee albums maken wel overtuigend duidelijk wat Patrou kan en dat is een heleboel.

Zijn ‘Confessions of a Fool’ telt dertien songs en de inmiddels al uitgekomen nummers ‘Look What Love Can Do’, ‘Who’s It Gonna Be’ en ‘Willing to Change’ laten opnieuw een soulvol swingende Patrou horen, die op door soul en rhythm ’n blues beïnvloede muziek met zijn licht hese, donkere stem opzwepend zijn teksten zingt.

Het persbericht noemt de stem van Bill Withers als referentie en hoewel die vergelijkingen vaak te makkelijk worden gemaakt om iemand te categoriseren, is dat in het geval van Patrou nog niet zo’n gekke vergelijking, ook door de droge productie met zijn funky toetsen en de blazers.

Op zijn EP klinken bovendien ook overeenkomsten met de stem van Robert Palmer door:

Continue reading

Van de in 2022 overleden zangeres Julee Cruise is een verzamel-cd aangekondigd.

‘Fall_Float_Love (Works 1989-1993)’ komt op 18 april as. uit.

Het wordt een dubbel-cd waarop de eerste jaren van haar loopbaan worden samengevat: er staan singles op, maar ook haar eerste twee albums uit 1989 en 1993: ‘Floating into the Night’ en ‘The Voice of Love’ en bijvoorbeeld het nummer ‘Summer Kisses, Winter Tears’ dat Cruise zong voor Wim Wenders’ film ‘Until the End of the World’.

Ze dankte haar bekendheid echter toch vooral aan de songs die ze song voor de tv-serie ‘Twin Peaks’ van regisseur David Lynch en componist Angelo Badalamenti en nummers als ‘Falling’ staan er dan ook inderdaad ook op.

Een necrologie van Julee Cruise vind je uiteraard in de categorie Dossier: Ook al dood…

De Britse blueszangeres Elles Bailey brengt op 25 april ‘Beneath the Neon Glow Reimagined’ uit.

Dat album is blijkbaar het vervolg op een digitale release van ‘Beneath the Neon Glow’ met negen extra songs: kale versies van nummers van dat album, waarop  Bailey alleen werd begeleid door pianist Jonny Henderson.

‘Beneath the Neon Glow Reimagined’ zal twaalf akoestische versies van songs van dat vierde album bevatten: de negen eerder digitaal verschenen nummers plus ‘1972’, ‘Leave The Light’ en ‘Truth Ain’t Gonna Save Us’.

Ook die nam ze live op in de studio, alleen begeleid door pianist Jonny Henderson, waardoor het geluid inderdaad een stuk opener is dan op de originelen.

Inmiddels is de akoestische versie van ‘Who Needs the Weather’ uit en kun je dus de verschillen tussen de twee versies goed horen:

Continue reading

Van de New Orleans-toetsenist Jon Cleary komt op 25 april een nieuw album uit: ‘The Bywater Sessions’.

Daarvan is al een eerste single uit: ‘So Damn Good’.

Dat is een oud nummer van Cleary, dat op ‘Moonburn’ stond, zijn tweede album uit 1998, én op ‘Jon Cleary and the Absolute Monster Gentlemen’ uit 2002.

Hij speelt het met een band met blazers nog sneller dan op die albums en ook sneller dan tijdens zijn set op het New Orleans Jazz and Heritage Festival 2023 en reduceert het zo tot feestfunk.

Die nieuwe versie heeft namelijk helaas weinig meer te maken met de kunst van weglaten, iets wat de klassieke funk toch kenmerkt en iets waarin Cleary bovendien ook heel goed in is (geweest).

Het nieuwe op zijn website over dat nieuwe album stelt ook niet echt gerust:  hij maakte een lijst van zijn meest geliefde songs en enkele nieuwe favorieten.

Het gaat gezien de tracklist om een live in de studio gespeelde combinatie van een ‘best of’- verzameling en een nieuw album.

De vaak intelligente nummers schrijvende Cleary lijkt zich daarmee toch op zijn minst enigszins te reduceren tot de leider van een feestband die bij gebrek aan inspiratie zijn eigen oeuvre plundert: er staat namelijk behalve ‘So Damn Good’ nog een nummer van ‘Moonburn’ op, ‘Unnecessarily Mercenary’, plus ‘Just Kissed My Baby’, zijn cover van het nummer van The Meters van ‘Jon Cleary and the Absolute Monster Gentlemen’, en ‘Boneyard’ van ‘Go Go Juice’. De andere zes zijn nieuwe.

Dat is des te onbegrijpelijker, doordat hij tijd te over lijkt te hebben voor het schrijven van songs: zijn laatste album met eigen songs was ‘Dyna-Mite’ uit 2018, want op ‘So Swell’ uit 2023 stonden ook maar enkele eigen nummers.

Cleary nam de songs op met een uitgebreide Absolute Monster Gentlemen-bezetting met een drummer, een bassist, een percussionist, een gitarist, een Hammond-organist en een drie man tellende blazerssectie.

Dan wordt het misschien in ieder geval nog een spetterend feestje van de man die ooit door Bonnie Raitt ‘het achtste wereldwonder’ werd genoemd:

Continue reading

Little Feat brengt op 9 mei as. een nieuw album uit.

Opvallend is, dat ‘Strike Up The Band’ in tegenstelling tot het verleden jaar uitgekomen ‘Sam Place’ gevuld is met dertien nieuwe songs. Hoewel verder nog niet veel details bekend zijn en de website van de band het album nog niet eens vermeldt, is het bericht op de facebookpagina van de groep overduidelijk.

Het is in ieder geval geproduceerd door Vance Powell, die eerder onder meer acts als Phish, Chris Stapleton en Jack White onder zijn hoede nam en er zouden nog veel meer songs zijn geweest dan de dertien die het album haalden.

Toetsenist Bill Payne schreef:  ‘From the start, we knew this album would be different than the others. There was an abundance of songs to choose from. That had never happened before. Tough decisions were made to accommodate what we would include this time. We brought it down to 13 songs. The good news is the songs left off are first in line for the next time.’

Het lijkt er dus op, dat de groep uit de creatieve impasse is.

de tracklist:

Continue reading

Countrykraaier Willie Nelson brengt op 25 april een nieuw album uit.

Op ‘O What a Beautiful World’ staan alleen songs die geschreven zijn door zanger-gitarist Rodney Crowell, al dan niet samen met anderen.

Het album komt niet alleen uit op Nelson’s 92^ste  verjaardag, het is ook zijn 154^ste album in totaal en zijn 77^ste reguliere soloalbum.

Dat alleen is al een prestatie die weinigen hem zullen nadoen, maar dat hij Crowell in het zonnetje zet, is ook op zijn minst sympathiek, want die ook zwaar door country beïnvloede zanger-gitarist en songschrijver is ondanks een zeer lange staat van dienst toch altijd te onbekend gebleven.

Zo werd Crowell in 2003 lid gemaakt van de Nashville Songwriters Hall of Fame en kreeg hij in 2006 een Lifetime Achievement Award van de Americana Music Association.

In 2007 werd hij bovendien benoemd tot lid van de Music City Walk of Fame en 2013 kreeg hij een Grammy in de categorie Best Americana Album voor ‘Old Yellow Moon’.

Nelson en Crowell hebben een lange historie van raakvlakken, want Crowell hoorde in de jaren zestig Nelson als kind al op de radio en ging als toen ook naar concerten van Nelson.

Bovendien zong Nelson vanaf de jaren tachtig al songs van Crowell op verschillende van zijn albums.  

Nelson koos voor zijn nieuwe songs uit zo ongeveer Crowell’s hele loopbaan: ‘Banks of the Old Bandera’ stamt uit 1976, ‘Shame on the Moon’ uit 1981, ‘What Kind of Love’ en ‘Stuff that Works’ stammen uit de jaren negentig, terwijl hij ook songs zingt die Crowell vrij recent uitbracht.

Op het titelnummer zingt Crowell ook mee:

Continue reading

Er komt een historisch optreden van zeven nummers van de Neville Brothers uit op Tipitina’s Records Club: ‘The Wild Tchoupitoulas featuring the Neville Brothers: New Orleans ‘77’. 

De opnamen daarvan werden teruggevonden in het geluidsarchief van een van de twee muzikanten die de keuze voor de lp’s bepalen: de inmiddels overleden mondharmonicaspeler en saxofonist Ben Ellman bleek die te hebben.

Het optreden vond plaats op het New Orleans Jazz and Heritage Festival op 17 april 1977 en was van Big Chief George ‘Jolly’ Landry, de oom van Art, Charles, Aaron en Cyril Neville. Die speelden allemaal mee, net als Ivan Neville, de zoon van Aaron.

Het was het begin van de groep die de Neville Brothers zou gaan heten, al was Landry daar niet meer bij.

Het optreden komt uit op lp en wordt alleen toegestuurd aan leden van de Tipitina’s Records Club. Dat maakte het zelfs in de VS al exclusief, maar pijnlijker voor de fans van muziek uit New Orleans is nog, dat het alleen op lp uitkomt.

Nu kan dat wel de hype van de laatste jaren zijn, er zijn ook altijd nog cd-liefhebbers…

Continue reading

Arlan Feiles’ nieuwe album ‘Diaspora’ is nog niet uit, maar zijn single ‘Ceasefire (Shalom Achshav) is dat wel.

Dat is een duidelijke oproep tot een bestand in de Gazastrook, maar ook een vergeefse, want het nummer kwam eind augustus vorig jaar al uit, voorzien van een animatievideo die over zijn bedoelingen geen twijfel laat bestaan:

Continue reading