Category: aangekondigde albums (Page 3 of 4)

Van Morrison brengt op 27 september een nieuw album uit.

De altijd al knorrige Ierse zanger die zich bovendien liet kennen als een corona-ontkenner putte daarvoor in zijn eigen archief.

‘New Arrangements and Duets’ bevat namelijk opnamen die Morrison al in 2014 maakte met een big band en in 2018 en 2019 opgenomen songs met collega-zangers als Joss Stone, Curtis Stigers, Kurt Elling en Willie Nelson (‘Daar is-tie weer…’).

Morrison belooft indirect nog veel meer nieuw oud materiaal:

De fameuze gitarist Steve Cropper brengt binnenkort zijn tweede soloalbum uit. ‘Friendlytown’ staat gepland voor 23 augustus.

De inmiddels 81 jaar oude Cropper kan terugzien op een imposante loopbaan, want hij begeleidde vanaf het eind van de jaren zestig allerlei groten als Otis Redding, Wilson Pickett en Bill Withers. Hij was namelijk lid van Booker T. & the M. G.’s, de huisband van soullabel Stax. Hij was in die formatie de gitarist en bouwde zijn reputatie op zijn talent voor het spelen van slaggitaar.

Dat zorgde er weer voor, dat popadel als Elton John, Paul Simon en Ringo Starr ook graag gebruik maakten van zijn diensten.

Op zijn nieuwe album doen ook allerlei andere gitaristen mee zoals Queen’s Brian May en ZZ Top’s Billy Gibbons.

Zij zijn met Cropper’s slaggitaar te horen in de inderdaad door gitaren gedomineerde, swingende eerste single, ‘Too Much Stress’. Cropper laat namelijk het zingen over aan May en Roger C. Reale:

Van Manu Chao verschijnt een nieuw album. ‘Viva Tu’ verschijnt op 20 september en is zijn  eerste album met nieuw materiaal in zeventien jaar tijd.

Daarop staan twaalf songs in het Engels, Frans, Spaans en Portugees. In twee songs doen beroemde collega’s van Chao mee: de ook hier alweer opduikende country outlaw Willie Nelson kraait mee in ‘Heaven’s Bad Day’ en Laeti doet mee in het blijkbaar al eerder uitgekomen titelnummer.

Chao was even heel populair met nummers van zijn albums ‘Clandestina’ (1998) en ‘Próxima Estación: Esperanza’( 2001). Die waren een mengeling van zonnige zomerse muziekjes en geëngageerde teksten, maar daarna ebde de massale belangstelling weg, ook doordat Chao zich niet stoorde aan de wetten van de muziekindustrie.

Inmiddels is een tweede nummer uitgekomen  van ‘Viva Tu’: gaat over een motorkoerier in die Braziliaanse stad die grote risico’s moet nemen bij het snel afleveren van zijn bestellingen op straffe van ontslag.

De liever in de schaduw opererende Chao is in beide video’s ook af en toe te zien en is wel ouder geworden, maar niet merkbaar veranderd. Gelukkig heeft hij zich ook noch muzikaal noch tekstueel erg vernieuwd, zodat die lome, zomerse swing en melancholieke maatschappijkritiek nog steeds hand in hand gaan en hij nog steeds opweg lijkt naar zijn volgende bestemming, die van de hoop:

Van Randall Bramblett, de zanger-toetsenist uit Atlanta, Georgia, is een nieuwe single verschenen.

‘Throw My Cane Away’ is de voorloper van zijn album ‘Paradise Breakdown’, dat op  13 september as. verschijnt.

Het is een dwars funkend nummer, waarin Bramblett in de tekst een eerbetoon brengt aan Dr. John.

Daarover schrijft hij dat een vriend hem vertelde dat hij Dr. John in New York toevallig was tegengekomen: ‘The conversation they had was about the joy, freedm and fraglility of their recovery from drug addiction. I added the twist of Johnny being a ghost. Funny, sad and funky.’

Muzikaal is het een direct vervolg op een song als ‘Garbage Man’ van zijn album uit 2017, ‘Juke Joint at the End of the World’, of ‘Rocket to Nowhere’ en ‘Don’t Get Me Started’ van zijn vorige album, ‘Pine Needle Fire’ uit 2020: dat betekent in Bramblett’s geval een nummer dat begint met een swingende riff, waaraan steeds nieuwe, kale riffs overheen worden gelegd, terwijl Bramblett daar emotioneel overheen zingt.

Dat levert een funky song op die overigens eerder met de muziek van James Brown te maken heeft dan met die van de goede dokter:

Joan As Policewoman heeft een nieuw album aangekondigd voor 20 september. Het is de opvolger van ‘The Solution Is Restless’ uit 2021.

Inmiddels is een eerste nummer verschenen: ‘Long for Ruin’.

Het blijkt een even open als stemmige ballad met statig roffelende drums, een knerpende slaggitaar en ruisende achtergrondzang met daarvoor Joan Wasser’s introspectieve stem.

De tekst is contemplatief en somber. Daarover schrijft ze in het persbericht:

‘This song refers to the human race’s seemingly willful move away from ourselves. Away from our interest in listening, in finding commonalities and compassion, communication and love. We seem intent on destroying ourselves. We seem unwilling to share resources. We seem to have turned away from ourselves and in turn each other.’:

Laurie Anderson brengt op 30 augustus voor het eerst in vijf jaar een nieuw album uit, ‘Amelia’.

Het gaat om een conceptalbum over Amelia Earhart, de legendarische vrouwelijke piloot uit de jaren twintig en dertig van de twintigste eeuw.

Zij raakte vermist tijdens een vlucht rond de wereld in 1937 met navigator Fred Noonan. Sindsdien duiken regelmatig berichten op dat de resten van hun vliegtuig gevonden zouden zijn, maar sluitend bewijs daarvoor is er nog altijd niet. Mede daardoor groeide Earhart uit tot een icoon.

‘Amelia’ zal maar liefst 22 nummers tellen. Daarop spelen onder anderen violist en arrangeur Rob Moose en gitarist Marc Ribot mee, net als de Filharmonie Brno. Dat orkest stond onder leiding van Dennis Russel Davies.

Anderson schrijft erover in een persbericht: ‘The words used in Amelia are inspired by her pilot diaries, the telegrams she wrote to her husband, and my idea of what a woman flying around the world might think about.’

Inmiddels is ‘Road to Mandalay’ uit, een voor Anderson kenmerkend nummer met meanderende muziek en haar dromerige, ogenschijnlijk ervan losstaande parlando:

David Gilmour heeft een nummer vrijgegeven van zijn voor 6 september aangekondigde soloalbum ‘Luck and Strange’.

Het gaat om de verrassende cover van ‘Between Two Points’ van de Montgolfier Brothers uit 1999.

In die song zingt Gilmour’s dochter Romany, terwijl hij zelf uiteraard sologitaar speelt.

Hoe merkwaardig het misschien ook is, dat een grootheid als Gilmour een cover opneemt, hij is daar heel duidelijk over: ‘I’ve had that song on my playlist since it was released. More recently I mentioned it to one or two people: I assumed that it had been a hit, but no one knew it. I asked Romany to give it a go.’

De song blijkt in Gilmour’s uitvoering een even ingetogen als melancholieke ballad.

In de in zwart-wit opgenomen video heeft Romany Gilmour niet alleen de vocale hoofdrol, maar ook een visuele, terwijl Gilmour zelf ook tijdens zijn tijdens aanzwellende toetsen gespeelde solo maar even in beeld komt:

Op 20 september as. verschijnt dan eindelijk toch ‘Birdcatcher II’, het tweede soloalbum van toetsenist Roel Spanjers.

Vermoedelijk verwachtten niet veel mensen dat hij dat tweede album nog eens zou maken, maar ik heb er in ieder geval jaren op gehoopt: ‘Birdcatcher’ maakte in 2006 indruk op me en ik besprak het dan ook met veel enthousiasme voor muziekmagazine Heaven, terwijl ik er sinds het begin van Kippenvel in mei 2007 songs van draaide én draai: de eerste keer was dat in de zesde aflevering van Kippenvel op 12 juni 2007.

Spanjers speelde ondertussen bij veel rootsartiesten uit binnen- en buitenland mee, zowel in de studio als op het podium: Terry Evans, JW Roy, Dayna Kurtz, Ricky Koole en in de Southern Aces, de door songschrijver en gitarist Jack Hustinx samengestelde begeleidingsband van Malford Milligan, op wiens ‘I Was a Witness’ hij een grote rol had in het geluid.

In 2017 maakte hij met Frédérique Spigt samen de EP ‘The Road’, waarop hij twee nummers zong, maar dat was de laatste keer dat hij uit zijn dienende rol kroop, hoewel zijn toetsen ook op dat album bepalend zijn.

Net als op ‘Birdcatcher’ bleek daarin nog maar eens dat, Spanjers een hoge, weemoedige stem heeft én een enorme voorliefde voor muziek uit het Amerikaanse zuiden: The Band, Allen Toussaint en Bobby Charles bijvoorbeeld.

De laatste maanden nam hij hij met drummer en producer Gabriël Peeters, gitarist Eric van Dijsseldonk en een aantal gastmuzikanten tien nieuwe songs op.

Onder die gasten is bijvoorbeeld Malford Milligan.

Inmiddels is een eerste single uit: ‘Hand over Fist (Halcyon Days)’. Die maakt met zijn tekstuele weemoed nieuwsgierig naar de het album:

Bassist en singer-songwriter Nick Lowe brengt op 13 september voor het eerst in dertien jaar een regulier album uit.

Daarop komen twaalf songs te staan: eigen composities, covers van bijna vergeten nummers en nieuwe versies van eerder door Lowe uitgebrachte singles.

Lowe wordt begeleid door Los Straighjackets: drummer Chris Sprague, bassist Pete Curry en gitaristen Eddie Angel en Greg Townson.

De eerste single is ‘Went to a Party’, dat wordt aangekondigd als een nooit eerder uitgebrachte live-favoriet.

Het blijkt een mediumtempo-rocksong met bepalende drums, heldere gitaren, lijzige koortjes en een tekst die even onzinnig als melig is. Muzikaal grijpt het met zijn twanggitaren terug op de vroege rock ‘n’ roll, ook door de solo.

Lowe neemt in het nummer feestjes, de muziekindustrie en zichzelf op de hak:

Van The Deslondes is een eerste single verschenen van hun album ‘Roll It Out’.

‘Take Me Back’ is een feestelijk swingend nummer met rock ‘n’ roll-invloeden én meeslepende meerstemmige zang, een van de karakteristieken van de vijfmansgroep uit New Orleans.

De clip ervan bevat ook beelden uit het begin van de groep, zo’n twintig jaar geleden: