droomdebuut.
Joe Edwards’ eerste album begint met een liefdesverklaring aan Beth, de vrouw van wie hij houdt. Bijna fluisterend zingt hij over de leegte die hij ervoer en de vervulling die zij hem schenkt. De country-invloeden van pedal steel komen nog twee keer terug, maar de andere acht songs zijn door en door rootsy.
Edwards, die het Liverpool Institute for Performing Arts doorliep en drumde (!) tijdens een tournee van Australische folkrockers The Wishing Well, wist dan ook Steve Dawson voor zijn songs te interesseren.
Die produceerde en bespeelde zijn keur aan snareninstrumenten met Joe’s broer Alex op drums, toetsenist Chris Gestrin en bassist Jeremy Holmes.
Ze namen de goed gestructureerde songs van zanger-gitarist Edwards live op in de studio, een werkwijze waarbij Dawson zweert. Dat resulteerde ook deze keer in een helder en open geluid, waarin alle instrumenten even natuurlijk doorklinken achter Edwards zang. Vanzelfsprekend zorgen Dawson’s schroeiende solo’s voor een hoop sfeer, maar dat doen de andere muzikanten ook.
Edwards’ stem straalt bovendien persoonlijkheid uit: hees, suggestief en altijd ingehouden. Dat zorgt voor spanning, ook in de swingende koortjes die hij met zichzelf zingt.
Zijn teksten zijn vaak bluesy: hij bezingt niet alleen de uitbuiting van gastarbeiders, maar ook zijn grote verlangen naar vrijheid. Toch zijn ze impressionistisch genoeg om meerdere betekenissen te hebben.
Zo maakte Edwards in ideale omstandigheden een goed gebalanceerd debuut, dat even traditioneel is als tijdloos. Dat hij ook het artwork voor zijn album ontwierp en de video’s ervoor opnam met zijn vrouw, spreekt bijna vanzelf.
****