intense introspectie.
Vrij snel na zijn eind 2019 verschenen tweede album ‘Broken Hearts and Cancelled Dreams’ brengt de Zeeuw Jan François zijn nieuwe uit, misschien ook tot zijn eigen verrassing. Hij had namelijk een ep met vijf nummers gepland die hij live in de studio wilde opnemen. Toen daar door die overbekende reden niets van kwam, vloeiden er nog veel meer songs uit zijn pen.
Daarbij hield hij wel vast aan zijn oorspronkelijke opzet: meer nadruk op de teksten dan op de vorige door sobere, ondersteunende arrangementen. Zo maakte hij geen gebruik van drums, maar van percussie.
François’ ingetogen, mooi vloeiende melodieën worden dus bepaald door akoestische gitaren en zijn hoge, klagende stem. Hij zingt opvallend emotioneel, iets wat extra opvalt door het klein gehouden geluidsbeeld.
Opnieuw is Peter Wessel François’ muzikale partner: hij speelde alle elektrische gitaren, akoestische gitaar en percussie, terwijl hij de nummers ook opnam en mixte. Daarnaast speelden Peter Jongepier (akoestische gitaar) en Wim Beun (bas) in alle songs mee. Zo onderbreekt François de evocatief opgeroepen melancholie vaak met een contrasterende elektrische gitaar, een flard orgel of ingedubde koortjes. Het zijn tegenstemmen die juist door hun spaarzaamheid zijn songs verdiepen. Ze stralen qua sfeer daardoor een grote eenheid uit.
In zijn meeste teksten zingt hij dan ook verhalen van verlies en verlangen, maar in andere teksten bezingt hij bescheiden maar vol spijt de condition humaine. Zo maakte François een even intiem als indringend album.
****
De recensie van JMF’s ‘Broken Hearts and Cancelled Dreams’ vind je in de categorie Recensies pop.