maximale minimalist
De zeventigjarige zanger-gitarist Jim Keller heeft blijkbaar tijd in te halen, want dit is al zijn derde album in drie jaar tijd: zijn comebackalbum ‘By All Means’ verscheen in 2021 na zeven jaar stilte, en opvolger ‘Spark and Flame’ in 2022.
Deze twaalf songs vormen het tweede deel van een drieluik waarvan ‘By All Means’ het eerste was: zowel muzikaal als tekstueel houden ze verband.
Keller nam ze dan ook met de muzikanten van dat comebackalbum: drummer Michael Urbano, bassist Bob Glaub en gitarist David Hidalgo, terwijl Mitchell Froom weer de producer was.
Keller en hij kozen opnieuw voor een open productie en minimale begeleiding tijdens de vijf dagen durende opnames:
de muzikanten speelden hun tot het essentiële gereduceerde partijen live in en swingden juist daardoor onweerstaanbaar. Daarbij klinkt weer regelmatig de lome JJ Cale als invloed door (‘Closer To Nowhere’ en ‘Bungalow Road’) en zijn country (‘Daylight’) en blues hoorbaar inspiratiebronnen (‘I Like It Like That’ en ‘Oh Yeah’). Boven ‘Trouble High, Trouble Low’ zweeft bovendien de geest van Bobby Gentry’s ‘Ode to Billy Joe – Tallahatchie Bridge’.
Door het ingehouden spel van Urbano en Glaub verrassen de even korte als felle solo’s van Hidalgo des te meer: de Los Lobos-gitarist beende ze uit tot alleen de noten overbleven die ertoe doen. Zo ontstaat vaak een even dreigende als hypnotiserende sfeer.
Dat laat veel ruimte voor Keller’s parlando gezongen teksten: zijn zangstijl en laconieke toon leveren een mooi contrast op met zijn emotionele teksten over verlangen, verlies, liefde en lust.
Deze intrigerende tweede schakel van ‘Tres Caminos’ maakt meer dan nieuwsgierig naar het voor volgend jaar geplande derde deel.
****
Eerdere berichten over Jim Keller vind je in de categorieën concerttips en nieuws.
Mijn recensie van zijn album ‘Spark & Flame’ vind je uiteraard in recensies roots.