gestructureerde emotie
Eerder brachten drummer Thijs van der Poel, bassist Arno Keet, gitarist Jasper Schurgers en zanger-gitarist Bart de Waal twee ep’s uit, maar op hun eerste volledige albums zetten zij tien door De Waal geschreven songs, die ook op de cd zijn onderverdeeld in een a-kant en een b-kant. Ook hun songs knipogen naar de traditie van de Amerikaanse rootsrock, gecombineerd met een vleug singer-songwriter.
De vier gaan ambitieus van start in de opener, een slepende ballad met weemoedige zang en een splijtende gitaarsolo, waarachter Van der Poel en Keet sfeervol ruimte laten.
Daarna volgen veel swingende, door gitaren bepaalde uptemposongs en enkele ballads.
In al die nummers zet De Waals klagelijke zang de toon. Hij zingt emotioneel en het feit dat
zijn ambitie af en toe groter is dan zijn bereik, verleent zijn teksten een grote urgentie. Vaak schuurt hij tegen zuiver zingen aan, maar in ‘Starting Over’ is de uithaal waarin dat hem helemaal niet lukt extra smartelijk.
Dat geldt ook voor zijn zang in aantal andere nummers. Daarbij sluit hij niet alleen aan bij allerlei onderscheidende acts uit de rootsrock, maar door de zeggingskracht van zijn stem voegt die rafelrand eerder iets toe dan het afbreuk doet aan zijn klank.’
De overeenkomsten of gelijkenissen met songtitels van de smartlap van John Lennon en Janis Ian intieme jazzy, ballad ‘Seventeen’ zijn dan ook toevalligheden, want stilistisch hebben de songs van Van der Poel, Keet, Schurgers en De Waal noch met het een, noch met het ander ook maar iets te maken.
Ze blijken een even hechte als gedreven band: ze spelen de goed opgebouwde nummers stuwend, maar laten vaak intelligent gaten vallen voor de anderen. Daardoor hebben ook hun snellere songs een heldere geluid.
Dat onderstreept De Waals teksten over verliefdheid en verlies, want die klinken oprecht en dus indringend. Zijn teksten en zang lenen zich dan ook hoorbaar voor de drie ballads op dit album. Dat hadden er meer mogen zijn, want de opener, ‘Down the Line’ en het afsluitende, solo op akoestische gitaar gespeelde ‘Best of Me’ zijn daarvan overtuigende voorbeelden.
***1/2