Glorieus.
In de eerste van dertien nieuwe songs levert singer/songwriter Marijn Wijnands zich uit aan een nieuwe geliefde, maar niet zonder voorzichtigheid: op de vrolijk swingende melodie roept ze hem op haar zijn gebruiksaanwijzing te geven, dan krijgt haar de hare. Niemand heeft tenslotte behoefte aan nóg een Wrecking Yard.
Ook in andere songs liggen de grote emoties op de loer. In het voortschuivelende Sisters rekent ze af met een vriendin, terwijl ze in het nog verstilder klinkende Gather At The Creek met bevreemding de toeristenindustrie in een bedevaartsoord bezingt.
Nog persoonlijker zijn Old Friend, waarin Wijnands haar angst probeert te bezweren met haar song terwijl die door de jaren heen haar trouwste vriend is geworden, en het bij uitzondering groovende Proud & Fierce, waarin ze wanhopig langs de Amsterdamse grachten dwaalt.
Juist door die melancholie is opvallend dat er meer uptemposongs op deze derde plaat staan dan op Harbour en Paper Walls. Tegelijk zijn de songs muzikaal akoestischer dan op die voorgangers: zonder organist Nico Brandsen spelen vaste waarden Richard Heijerman – drums en Peter Wassenaar – basgitaar/contrabas/zang dienend en stuwend en Wouter Planteijdt – gitaren/zang/productie vooral akoestisch, net als nieuwkomers Marcel de Groot – gitaren/zang en Janos Koolen – mandoline/banjo/gitaar/zang. Als er al elektrische gitaren klinken, zijn die ijl en lyrisch.
Op dit door haar vijf mannen opgetrokken rootsbed heerst Marijn Wijnands met haar net niet brekende stem in tijdloze, emotionele teksten. Of ze nu zingt over verdriet en nieuw geluk in de liefde, illegaal downloaden of eerwraak, ze roept als vanzelf de werelden op die ze bezingt.
****