Ontroerend.
Canadees Gerry Griffin is professioneel muzikant sinds 1963, maar stond als harmonicaspeler altijd in de schaduw, zij het onder anderen van Long John Baldry en Willy Dixon.
In 1996 nam hij zijn debuut op, Hour Glass. In tien live met band in de studio opgenomen nummers zong hij en speelde hij naast mondharmonica vooral akoestische gitaar en mandoline. De inspiratie voor die semi-elektrische, vaak al folky songs deed hij op tijdens een onterechte gevangenisstraf in Noord-Afrika en Spanje.
Hoewel hij daarna regelmatig met levenspartner Heather Houston optrad, stond zijn werk als opnametechnicus, producer en componist van soundtracks een tweede eigen plaat in de weg.
Dat gaf zijn nummers tijd om te rijpen, want de tien op deze tweede cd speelt Griffin in een open stijl die folk en singer-songwriter mengt met een jazzy timing. Zijn nieuwe songs klinken daardoor even zelfverzekerd als ontspannen, net als het opnieuw opgenomen Chasing The Dragon.
Dat komt ook door de sfeervolle maar minimale begeleiding door Corey Macfadyen of Michael Turenne op bas en Houston op tweede stem, dulcimer en duimpiano. Griffin’s hese, expressieve en vrij zwevende zang zorgt voor een tweede melodie bovenop zijn toch al vaak even prachtig als doelbewust meanderende muziek.
In zijn teksten bezingt de gelouterde Griffin zijn gevoelens voor Houston door dik en dun en verwoordt hij zonder reserve wat hij van heden en toekomst verwacht. Zijn songs zijn doordrenkt van zijn gedeukte, maar ongeschonden geloof in de liefde en daardoor raakt dit onsentimentele meesterwerk je hard.
****