Wij zijn grote fans van de oude Paul Simon.
Om het nog verwarrender te maken: dat is dus de jonge Paul Simon, muzikaal gesproken.
Wij houden dus van de muziek die hij maakte tot ongeveer 1983, want daarna begon de grote en uiterst consequente vernieuwing waarmee Paul Simon zichzelf onherstelbaar verbeterde, om Nescio maar eens te parafraseren.
Dat betekent dus ook dat wij inmiddels dus al bijna dertig jaar op zijn volgende goede plaat wachten, maar ook dat wij de moed in de praktijk eerlijk gezegd al lang hebben opgegeven.
Soms is daar echter opeens een teken dat het allemaal misschien opeens toch nog goed komt, al is dat vermoedelijk hoop tegen beter weten in.
Doet het feit dat Simon het podium deelde met trompettist Wynton Marsalis and the Jazz, zijn veertien man sterke jazzband, er dan toe?
Misschien toch wel, want Simon schijnt het zelf ook heel verrassend te hebben gevonden:www.rollingstone.com/music/news/paul-simon-gets-a-jazz-infusion-from-wynton-marsalis-at-lincoln-center-20120420