5051083184618
eredienst
Hoewel Sarah McCoy’s tweede album al uitkwam in januari van dit jaar, werd het blijkbaar alleen in Frankrijk opgepikt, terwijl haar debuut ‘Blood Siren’ in 2019 internationaal goede recensies kreeg.
Toch zijn de tien songs en het gedicht die McCoy op haar tweede album zette een logisch vervolg op dat debuut, al zijn er accentverschillen tussen de twee.
In meeste de songs op ‘Blood Siren’ bestond de begeleiding
Continue readingHans Kusters Music HKM72053
op het slappe koord
Dat Flip Noorman naast Leonard Cohen ook Tom Waits tot zijn helden rekent, bleek bijvoorbeeld op zijn album ‘De Big One’, dat zowel qua muziek als teksten door Waits beïnvloed was.
Noorman kreeg toestemming van Waits voor zijn ambitieuze plan een Nederlandstalige voorstelling van diens songs te maken, maar zijn wens die door hem hertaalde nummers ook als dubbelalbum uit te brengen leverde hem een weigering op.
Noorman liet zich daardoor niet van de wijs brengen, nam in de Amsterdamse Kleine Komedie een show op en liet die horen aan Waits’ Europese agent. Die bleek geïmponeerd, deed een goed woordje voor Noorman en Waits liet zich onverwacht overtuigen met dit dubbelalbum als gevolg.
Waits zal vermoedelijk
Continue readingJullian Records JR-32CD
sterk isolement.
De in Engeland geboren, maar in de VS opgegroeide singer-songwriter Ben de la Cour zette tien songs op zijn vijfde album. Hij haalde met moeite country noir-icoon Jim White over om die produceren, want diens debuut ‘(The Mysterious Tale of How I Shouted) Wrong-Eyed Jesus’ hielp De la Cour ooit door een moeilijke periode.
White speelde ook banjo, percussie en toetsen en zong, maar zijn kenmerkende geluid is alleen duidelijk hoorbaar in opener ‘Appelachian Book of the Dead’ en ‘Birdcage’ met zijn hoekige, van veel diepte voorziene ritme, de klaaglijke koortjes en De la Cour’s vervormde stem.
In de andere songs stelde White zich dienend op en staat
Continue readingBMG 538888812
forever young
Op zijn zesde (!) soloalbum sinds 1971 zette Graham Nash twaalf songs en een instrumentaal intro. Hij produceerde ze met Todd Caldwell, zijn vaste toetsenist en nam ze op met vaste gitaristen Shane Fontayne en Thad DeBrock, die ook harmonium speelt, en de nieuwe bassist en drummer Adam Minkoff.
Nash en de zijnen gaan overtuigend van start in de opener van de opvolger van ‘This Path Tonight’ uit 2016: ‘Right Now’ blijkt vanaf Minkoff’s eerste roffel een even ruimtelijke als krachtige medio-temposong waarin Fontayne en Debrock met hun gitaren dreigen, terwijl Nash emotioneel zingt over zijn onverwachte nieuwe liefde en zijn voornemen zijn best te doen de man te zijn die hij is. Dat doet hij in de songs erna zeker, al
Continue readingstralend middelpunt
Op zijn solodebuut zette zanger-gitarist Harry Hendriks in 2019 twaalf eigen songs. De vooral van Gerard van Maasakkers én The Simple Life en Tip Jar van zanger-toetsenist Bart de Win bekende gitarist nam ze op met drummer Arthur Lijten, bassist Guus Bakker en toetsenist Mike Roelofs. In vier nummers zette hij blazers Jan Peels, Roy Hoffmans en Ton Hazenberg in en in vier andere strijkers Yvonne van de Pol en David Peijnenborgh (viool), Norman Jansen (altviool) en Marie-José Didderen (cello).
Opener ‘Cliffs of Moher’ kent Ierse invloeden door Joost van Esch’ viool, al zijn die beroemde kliffen voor Hendriks aanleiding voor een vergelijking met zijn liefde voor een even grillige als aantrekkelijke vrouw op een stuwend ritme. Ook in het daarop volgende ‘Birds’ zijn nog folksporen te horen, maar tegelijk al de jazzinvloeden die veel van de songs kenmerken:
Continue readingBig Pink Music 472/8809270024769
als twee druppels….
Toen in 1973 het naamloze, tien nummers tellende debuut van Lyndsey Buckingham en Stevie Nicks verscheen, flopte het album vrijwel direct en werd het duo door Polydor gedropt, hoewel het goed in de folkrocktrend van dat moment paste. Misschien dat de twee daardoor altijd een rerelease hebben tegengehouden, zodat alleen de originele lp van destijds sporadisch verkrijgbaar leek.
Desondanks is de cd-versie moeiteloos te koop via de site van het Nederlandse Shiny Beast. Die werd namelijk in 2017 goed verzorgd uitgebracht op een Koreaans label compleet met meespelende muzikanten, teksten én met maar liefst elf extra nummers: zes outtakes, twee singleversies van nummers van het originele album en drie livesongs van een optreden in het Australische Adelaide, waaronder een rockender versie van ‘Rhiannon’ dan die van Fleetwood Mac’s naamloze album elfde uit 1975.
Van die groep werd het tweetal immers lid nadat gitarist Bob Welch die verliet in december 1974. Hoewel Mick Fleetwood naar verluidt na het horen van ‘Frozen Love’ alleen Buckingham als gitarist wilde inlijven, stond de laatste erop dat ook zijn vriendin deel zou uitmaken van de jaren daarvoor weinig succesvolle, van oorsprong Engelse bluesgroep met een groots verleden.
Fleetwood was op Buckingham attent gemaakt door producer Keith Olsen, die de twee ontdekt had in de groep Fritz (1968-1971) en ze daaruit vervolgens had losgeweekt: hij vond niet alleen hun stemmen mooi kleuren, maar zag ook brood in hun schrijftalent.
Hij huurde voor dit debuut dan ook sessiegrootheden in als drummers Jim Keltner en Ronnie Tutt, bassist Jerry Scheff, gitarist Waddy Wachtel en percussionist Jorge Calderon, hoewel Buckingham behalve gitaar ook bas en percussie speelde.
Natuurlijk springen de stemmen van Nicks en Buckingham er vanaf het allereerste begin van opener ‘Crying in the Night’ uit, zowel individueel als in hun kenmerkende samenzang, en is ook Buckinghams gitaarstijl al gevormd.
Veel van deze songs werpen echter bovendien hun schaduwen qua klankkleur en opbouw opvallend vooruit naar Fleetwood Mac-albums als die naamloze elfde, maar ook naar opvolgers ‘Rumours’ en ‘Tusk’:
Continue readingin de spotlights
Harry Hendriks is al decennia de gitarist in Tip Jar, de groep van Bart de Win en Arianne Knegt, en daarvoor in De Win’s Simple Life en bij Gerard Maasakkers en in al die groepen een steunpilaar.
In hun nummers speelt hij dienend en dienstig, maar hij debuteerde onder eigen naam als singer-songwriter in 2019 met het Engelstalige album ‘About Time’, waarop hij twaalf eigen songs zette. Daarin combineerde hij swingende uptemposongs met ingehouden ballads die regelmatig folk- of jazzinvloeden hadden.
Die songs, gespeeld met drummer Arthur Lijten, bassist Guus Bakker en toetsenist Mike Roelofs en incidentele blazers Jan Peels, Roy Hoffmans en Ton Hazenberg plus een aantal keren strijkers, vormden een intrigerend en veelzijdig geheel waarin Hendriks de sfeer bepaalde met zijn gitaar en zang.
Datzelfde geldt nog sterker voor de zestien songs op zijn recent uitgekomen Nederlandstalige opvolger ‘Zondagskind’. Daarvan zijn er acht nieuw en drie zijn interessante Nederlandse versies van songs van ‘About Time’: ‘Ik ben weg’ (‘I Am Gone’), ‘Van de wijs’ (‘Slow Down’) en ‘Slaap vannacht’ (‘Sleep Tonight’). Ook voegde Hendriks het titelnummer van de ep ‘Alle Tijd’ uit 2019 toe, plus als bonusnummers ook de drie andere ervan: ‘Handen’, ‘Niet Oké’ en ‘Weten hoe het was’.
Opnieuw
Continue readingExcelsior
Dagboek.
Singer-songwriter Philip Kroonenberg bezingt in deze dertien songs de periode waarin zijn vrouw vocht tegen kanker. De door hem in het ziekenhuis geschreven teksten vormen een dagboek waarin psychotherapeut van professie Kroonenberg in een mix van invloeden uit folk, blues, country en de Cariben zijn emoties en zijn liefde voor zijn vrouw bezingt.
De door hem, drummer Jeroen Kleijn, bassist-gitarist Reyer Zwart en zijn dochters ingetogen gespeelde songs dwingen tot goed luisteren, net als de onderkoelde teksten.
***1/2
gepubliceerd in Heaven 123, november-december 2019 en hier alsnog gepubliceerd vanwege het overlijden van Jellie Brouwer op 18 juni.
De recensies van Kroonenbergs albums ‘The Therapist’ en ‘Wherever You Are’ vind je eveneens in de categorie recensies roots.
best of both worlds.
Op zijn derde soloalbum zette de in Nederland wonende, Australische singer-songwriter Dan Tuffy negen songs.
Hij nam die op met drummer-percussionist Mischa Porte, bassiste-toetseniste Madelief van Vlijmen, gitarist Stefan Wolfs en toetsenist-producer Zlaya Loud, terwijl hij zelf akoestische en elektrische gitaar speelde.
Opener ‘Don’t Smoke in Bed’ is een lome, intrigerende ballad die live in de Amsterdamse Studio 150 werd opgenomen en die wordt gedragen door een repeterende riff onder Tuffy’s laconieke, ironisch gekauwde adviezen, al wordt die cadans onderbroken door een onverwacht, door hem met falset gezongen tussenstuk.
Ook ‘Firetails’ en ‘Home Sweet Sunshine’ ademen die introspectieve sfeer door zijn
Continue readingOngekend.
Door het succes van Crosby, Stills & Nash’ naamloze eerste wilde Stephen Stills een extra bandlid om ook live elektrisch te kunnen spelen: hij vroeg John Sebastian en daarna Steve Winwood, die zich opsloot in zijn badkamer na Stills’ verzoek. Neil Young werd pas later voorgesteld door Ahmet Ertegun, voorman van Atlantic Records.
Stills was enthousiast door hun soms zinderende gitaarduels in Buffalo Springfield, maar David Crosby en Graham Nash wantrouwden Young en raakten pas overtuigd door diens krachtige songs.
Met zijn vieren veroverden ze met het nu geremasterde en gedetailleerder dan ooit klinkende ‘Déjà Vu’ nogmaals de VS en dus de popwereld, maar die tien songs verwerden ironisch genoeg tot hun molensteen: ze kwamen zelfs nooit meer in de buurt van dit onevenwichtige meesterwerk.
De chemie tussen Crosby, Stills en Nash was aanvankelijk dan ook opnieuw enorm en hun creativiteit ook. Die werd ingegeven door de verbroken relaties van Stills en Nash, de dood van Crosby’s geliefde en de animositeit tussen Stills en Young:
Continue reading© 2024 Kippenvel – Ruud Heijjer
Theme by Anders Noren — Up ↑