Category: recensies roots (Page 12 of 23)

prijsplaatje.

Yori Swart debuteerde in 2011 met een goed ontvangen naamloze cd na de Grote Prijs van Nederland te hebben gewonnen in de categorie singer-songwriter. Dat album werd Album van de week op 3FM en leverde haar veel optredens op in binnen- en buitenland.

Eigenzinnig bracht zij in 2013  acht songs exclusief uit op vinyl (Weigh in, weigh out) en nu is er een cd-ep met maar vier songs. Die zijn echter opnieuw meer dan veelbelovend, want daarop trekt ze de lijn van die tien songs van haar debuut in rechte lijn door.

Swart blijkt opnieuw een getalenteerde componiste met een voorkeur voor Amerikaanse rootsmuziek, al kreeg ze deze keer hulp van bijvoorbeeld Lori Lieberman bij twee songs.

Lieberman is trouwens niet de enige gerenommeerde naam op het hoesje, want Bonnie Raitt’s Mike Finnigan speelde hammondorgel, bassist Chris Golden en drummer Jimmy Saxon zijn veelzijdige veteranen en producer J. J. Blair werkte met Johnny Cash, Rod Steward en The Who.

Swarts nummers zijn muzikanten van dit niveau waard, want zij co-componeerde drie stemmige, open songs waarin haar emotionele, iets nasale stem spijt en verlangen combineert, terwijl het meer uptempo, met Lieberman geschreven Jonah laat horen dat pop ook gelaagd kan zijn.

Het is te hopen dat Swarts ep meer respons krijgt dan haar debuut: dat ik dat voor vijf euro oppikte uit de bak met tweedehands-cd’s toen ik Golden ticket kocht, maakt mij wel blij, maar haar vermoedelijk niet.

Swart bewijst namelijk maar weer eens, dat zij door haar muzikale persoonlijkheid een aanwinst is voor de Nederlandse rootsscene. Zij verdient meer erkenning en opnieuw een volwaardige cd.

***1/2 Continue reading

Zeldzame klasse.

Op het debuut van zangeres Bregje Sanne Lacourt staan elf songs. Daarvan schreef zij er vijf alleen, vier met Michel Ebben, een keer leverde hij een keer muziek en tekst en ook coverde Lacourt Eric Taylor’s Walk back home.

De elf composities kennen een sterke eenheid, want vanaf opener U don’t know zingt Lacourt songs die volkomen organische americana laten horen, afgewisseld met enkele verstilde, sfeervolle ballads. Opvallend daarbij zijn de sterke melodieën, die een vanzelfsprekend zelfvertrouwen uitstralen. Dat doet Lacourts zang ook: zij heeft niet alleen een uiterst expressieve toon, ook kan zij net zo beeldend fluisteren als uithalen.

Zij en Ebben schrijven opvallend natuurlijk vloeiende melodieën die tegelijk interessant zijn door een gelaagd geluid met onverwachte weerhaken. Ze bevatten interessante ritmes, doordachte gitaren en mandolines en vaak sterke achtergrondzang in een mix die Lacourt op de voorgrond plaatst, maar elk accent laat horen.

Zij speelde af en toe piano en orgel, maar Ebben bepaalde het geluid op orgel, banjo, mandoline, elektrische, akoestische en National-gitaren, bas, accordeon en percussie. Met  bassisten Peter Jessen en Erik Versluis, drummer Arie Verhaar en de twee keer voor veel sfeer zorgende David Rockefeller op trompet en bugel creëerde hij een intens en ruimtelijk Amerikaans rootsgeluid dat daar in deze vorm overigens zelden wordt gemaakt.

Lacourt straalt van begin tot eind met een grote techniek, maar nog veel grotere emotionaliteit. Zij houdt niet alleen hoorbaar van zingen, maar blijkt ook een ongewoon goede zangeres. Alleen haar soms ronduit wonderlijke uitspraak van het Engels verdient verbetering…..

****

www.bregjesannelacourt.com

Eigen wijs.

Wies Peeters haalde bij haar debuut in 2007 de pers als de Utrechtse postbode die stevig en rootsy rockte op Delivery in a moment. Toch werd het na dat door velen positief besproken eerste album lang stil en leek ze van de aardbodem verdwenen.

Peeters duikt nu echter op in Rotterdam, waar ze niet alleen haar naam veranderde, maar ook haar muzikale identiteit. Op de meeste van de tien eigen songs en een cover van Eric Kaz is de elektrische gitaar ingeruild voor Continue reading

Pijnlijk stralend.

Op haar tweede plaat zingt Elizabeth Simonian elf songs waarvan zij sommige alleen schreef, maar de meeste met toetsenist gitarist Andreas Suntrop of Thierry Castel, die beiden uit de jazz afkomstig zijn.

Met Simonian voelen de twee zich echter ook hoorbaar thuis in haar hoogstpersoonlijke mengsel van roots, singer-songwriter en popmuziek. Samen schreven ze melodieën die zich direct in je geheugen vasthaken.

Dat komt ook door Simonians slepende, expressieve zang: Continue reading

Geloof, hoop en liefde.

Zanger, toetsenist en saxofonist Randall Bramblett brengt nu zijn negende solo-cd uit, maar debuteerde al in 1975. Toch werd hij slechts een keer bijna ontdekt, toen No more Mr Lucky 2001 even werd opgemerkt. Bonnie Raitt coverde zijn God was in the water pas in 2005 en zijn cd’s bleven dan ook in de luwte. Raitt deed overigens op haar recente Slipstream zijn helaas middelmatige rocker Used to rule the world, terwijl hij meeschreef aan haar Down to you.

De twaalf meestal ingetogen en weemoedige songs op deze negende zijn echter Continue reading

www.karagrainger.com

Hoogste tijd.

Kara Grainger’s derde cd opent met de voortrollende cadans van elektrische gitaar en akoestische slide plus het pompende ritme van drums, bas en Hammond-orgel. In die sfeer ontmaskert Grainger zowel emotioneel als zelfverzekerd haar minnaar voor ze haar venijnige, maar melodieuze solo speelt.

In de tien andere songs zijn haar soepele timing en verleidelijke klank even opvallend. Ook de lange tonen van haar vaak lyrische gitaarsolo’s bepalen de sound van de rootsy groovende band met bassist James ‘Hutch’ Hutchinson en toetsenist Mike Finnigan uit Bonnie Raitts’s groep. Zij moeten zich Continue reading

Rootsfilosoof.

Randall Bramblett combineert het spelen voor anderen met eigen muziek, maar maakte in elf jaar toch vijf eigen cd’s. De zanger/toetsenist laat de gitaren op deze zevende opnieuw aan David Causey en Mike Hines, die met bassist Michael Steele en drummer/producer Gerry Hansen al enkele jaren zijn band vormen.

Samen bouwen ze de vorm uit die ze op voorganger Rich Someday perfectioneerden. Dat is verre van een herhalingsoefening, want Continue reading

Prijsplaat.

Misschien profiteert Randall Bramblett’s zesde solo-cd van Bonnie Raitt, die zijn stemmige God Was On The Water coverde op haar Souls Alike. Hij mixt de sfeer van zijn stemmige cd No More Mr. Lucky deze keer met de dominerende gitaren van zijn vorige, Thin Places.

De vooral als sideman bekende zanger/toetsenist/gitarist/saxofonist Bramblett speelt en schrijft opnieuw met gitarist David Causey, maar vernieuwde zijn band met gitarist Mike Hines, bassist Michael Steele en vooral drummer Gerry Hansen, die ook produceerde.

De laatste zorgt voor een veel betere balans dan op Thin Places. Hoewel de dertien songs bijna allemaal op gitaar gebaseerde mid-temponummers of ballads zijn met dienende toetsen, smeedt Bramblett uit rock, soul, folk en pop een afwisselend geheel.

Zelfs in de rocksongs zorgt Hansen voor Continue reading

Stemmige kwaliteitspop.

Op zijn vijfde soloschijf kiest professionele sideman Bramblett meer dan op voorganger No More Mr Lucky voor gitaar als fundament. In zijn vaak met gitarist Jason Slatton geschreven nummers gaat dat ten koste van de toetsen, net zoals hij op zijn drie eerste soloprojecten daartussen vaak switchte.

Opener Nobody’s Problem is statig én rootsy en bevat beide elementen, maar Bramblett’s orgel is bijna onhoorbaar op de achtergrond. Deze sound kondigt drie op zich verantwoorde, doorsnee rocksongs aan met soms drie gitaristen. Die nemen met hun duidelijk naar radioplay lonkende solo’s het zicht op de melodieën weg. Deze dichtgespeelde nummers laten weinig ruimte voor melodieuze accenten en Bramblett’s hese stem. De toetsenist/saxofonist kan namelijk soepel timen en overtuigt dan met zijn expressieve, licht gruizige geluid.

Vanaf het folky Comin’ Round Soon hervindt de plaat een zeker evenwicht, hoewel Bramblett’s jazzinvloeden vrijwel geheel afwezig zijn in de elf met bassist Michael Rhodes geproduceerde nummers. Dat effectief toegepaste gitaren Continue reading

Zachte krachten.

Invite to dance is de opvolger van singer-songwriter Theo Siebens in 2011 verschenen, verstilde debuut Until grass. Na jaren als muzikant te hebben gespeeld bij onder meer Het Nationale Toneel, Orkater en Paulusma, bracht hij toen twaalf songs uit waaraan hij bij vlagen had gewerkt gedurende een periode van tien jaar.

Van de druk die een tweede cd met zich kan meebrengen, heeft Sieben geen last gehad, want zij  elf nieuwe songs trekken de lijn van die eerste moeiteloos door. Ze zijn ondanks de titel opnieuw verstild en herfstig. Een eventueel dansje zou dan ook uiterst melancholiek en statig worden, als bij een door niet nader genoemde omstandigheden afgedwongen afscheid.

Siebens songs werden weliswaar opgenomen in zijn Amsterdamse huiskamer, maar Continue reading