Gegarandeerd nieuw.
David Bromberg gaat al zo’n vijftig jaar mee, maar had nooit interesse in een muziekcarrière. Zo maakte hij tussen 1980 en 1990 en 1990 en 2007 geen enkele cd.
Hij put in de elf songs op zijn nieuwe plaat opnieuw uit folk, blues, country, bluegrass en texmex en werkt erop samen met grotere namen als Continue reading
Gedroomd duo.
Op zijn zesde solo-cd zingt singer-songwriter Jeffrey Foucault teksten van Lisa Olstein, die al twee bekroonde dichtbundels uitbracht: Radio Crackling, Radio Gone (2006) en Lost Alphabet (2009).
Zij gaf Foucault een stapel niet-uitgebrachte gedichten, waaruit hij twaalf songs combineerde. Die nam hij al in maart 2009 op met Billy Conway – drums, Jeremy Moses Curtis – bas en zang, Alex McCollough – pedal steel en David Goodrich – gitaar, piano en zang.
De cd lijkt pas te zijn uitgebracht toen Continue reading
Stijlvol gestileerd verdriet.
Randall Bramblett speelde ooit o.m. al in Chuck Leavell’s Sea Level, verrichtte allerhande sessiewerk en maakte deel uit van de bezetting van het Traffic van een paar jaar geleden. Steeds was in het werk van deze saxofonist/toetsenist de jazz daarbij niet veraf.
Op zijn in totaal vierde soloschijf is dat ook zo, maar Bramblett schreef er vooral sfeervolle combinaties van rootsy en eclectische popmuziek songs voor. De meeste, gespeeld in midtempo, zijn een combinatie van folk, rock en gospel. Bramblett voegt in de solo’s vaak een scheut jazz toe, zoals in de gedragen swingende opener God Was In The Water, waaroverheen hij op bariton-sax een free jazz-solo speelt.
Bramblett componeerde met vriend en ex-Sea Level-gitarist Davis Causey en/of Jason Slaton Continue reading
Nog eentje dan!
Met deze veertien songs neemt Lyle Lovett afscheid van label Curb, waar hij 27 jaar onder contract heeft gestaan. De dwarse Texaan doet dat op zijn eigen wijze: hij mixt drie traditionals met negen covers van groten als Chuck Berry, Michael Franks en mythische, maar onbekendere collega-songwriters als Eric Taylor, Jesse Winchester en Townes Van Zandt.
De plaat begint bovendien met twee straighte countrysongs, waarvan de eerste instrumentaal. Garfield’s Blackberry Blossom en Release Me zouden perfect passen op de country-cd’s The Road to Ensenada of My Baby don’t Tolerate, maar vanaf Franks’ White Boy lost in the Blues mixt Lovett als vanouds singer-songwriter, jazz, rhythm ‘n’ blues, Western swing en gospel.
Het is de cocktail die Lovett tot in de finesses beheerst en hoe verschillend die genres ook zijn, hij Continue reading
Derde jeugd.
Rond veterane Bonnie Raitt was het lang stil. Haar Souls Alike dateert alweer uit 2005 en in 2010 toerde ze niet eens na het overlijden van haar vader en haar broer.
Haar inspiratie hervond ze bij producer Joe Henry, met wie ze in twee dagen meer dan tien songs opnam. Toch zijn slechts vier nummers van haar debuut op haar eigen label Redwing uit die sessies afkomstig, want de andere acht nam ze op met haar eigen band, waarin sessieman Mike Finnigan toetsenist Jon Cleary vervangt.
Raitt koos een mix van Continue reading
Zangeres Eva Almagor debuteerde met deze ep al in 2011, maar haar vier met band opgenomen eigen songs zijn nog steeds goed.
Drummer Fabian Kraal, bassist Kaspar van Moll, gitarist Jurrie Spoelstra en toetsenist Muchel Berends spelen groovend. In hun spel laten zij Continue reading
Rood Rec/Rough Trade 8715143496949
Herboren.
Renee van Bavel maakte twee jaar geleden al haar licht zwalkende debuut Totdat ik Vergeet. Er blijkt intussen veel veranderd: ze heeft andere muzikanten en ze produceerde deze twaalf eigen nummers samen met haar gitarist.
Gevolg is wel dat de cd in eigen beheer uitkomt, maar dat is het waard: vergeleken met die eerste heeft Van Bavel een enorme groei doorgemaakt, zowel muzikaal als tekstueel.
Ze kiest voor een consequent rootsrockgeluid met een uitstekend spelende Belgische band achter zich: Steven Cornillie – toetsen, René van Mierlo – gitaar, Robert Mercurio – bas (allen ex-Stef Bos) en Martin de Wagter – drums.
In de ruimtelijke productie grijpen deze vier de kans veel sfeer te creëren: de open spelende ritmesectie, de gruizig scheurende gitaar en de mistige Hammond rocken in de half temposongs en ballads tegelijk statig en overtuigend. Zij nemen de ruimte die Van Bavel laat, maar de muziek slingert zich wellustig om haar zang.
Die staat terecht in het middelpunt: Continue reading
Kara Grainger maakte met debuut Grand and Green River in 2008 al veel indruk. De Australische zangeres/gitariste debuteerde toen onder eigen naam, maar zong daarvoor al in de band van haar broer Michael, Papa Lips. Ze nam met die band ook twee cd’s op die in de rest van de wereld onopgemerkt bleven.
De acht songs op haar live met band ingespeelde, slechts als download verkrijgbare tweede vertrekken vanuit de blues. De in Amerika wonende Grainger bewijst erin, dat ze de klassiekers kent, maar het genre tegelijkertijd overstijgt.
Robert Johnson’s C’mon in my Kitchen krijgt een Continue reading
Overdonderend debuut.
Op zanger-gitarist Lincoln Durham’s eerste cd staan elf songs. Het is makkelijk die te categoriseren als blues, maar dan doe je Durham te kort. Invloeden van country-blues zijn wel overduidelijk door zijn verschillende, vaak oude gitaren, maar zijn vaak hoekig swingende, logisch afgeronde melodieën mengen er een forse scheut singer-songwriter doorheen.
Dat is een heel eind verwijderd van de Texas State Youth Fiddle Championschip, die hij won toen hij tien was.
Durham laat zich slechts begeleiden door verschillende tweede gitaristen, onder wie producer Ray Wylie Hubbard, terwijl drummer Rick Richards de nummers ferm bijeen houdt.
Dat zorgt voor een intrigerende combinatie: Continue reading
Swingschaak.
Na hun singles op debuut-cd Hutspot te hebben uitgebracht, doken deze door de ook internationale respons verbaasde Amsterdammers de studio in voor die vaak zo moeilijke tweede.
Voor dat examen zijn ze met lof geslaagd. Opnieuw geven ze in hun twaalf nummers een authentieke draai aan Continue reading
© 2025 Kippenvel – Ruud Heijjer
Theme by Anders Noren — Up ↑