Category: recensies roots (Page 18 of 23)

Rijke oogst.

K.C. McKanzie is de Engelse artiestennaam van een Duitse folky singer-songwriter en niet zonder reden: ook in haar eigen dertien songs op deze vierde cd combineert zij folk, Americana en singer-songwriter.

Op haar cd’s en op podia in Duitsland, Denemarken, Zwitserland en Nederland zijn haar gitaar of banjo net zo belangrijk als de bas of de banjo van Joe ‘Budi’ Budinsky, die zijn contrabas ook regelmatig met trommelstokken bespeelt. Door de drummer in negen van deze songs schuift de muziek iets op in de richting van folkrock.

McKanzie’s folky melodieën blijken Continue reading

Johnny 99 Records/Inlok105

www.allezsoldaat.nl

Doeltreffend.

Björn van der Doelen stopte met voetballen toen hij pas 29 jaar was. De aanvaller van PSV, FC Twente en NEC had het wel gezien: hij speelde gitaar en wilde verder in de muziek. Zo was hij ook wel eens op tv, fel rockend in een band. Dat dat geen gimmick was, blijkt in zijn twaalf songs op dit Brabantstalige debuut.

Met de alom aanwezige Gabriël Peeters – drums/toetsen/zang, Steffen Pauws – bas, de hier expressieve Ruud van den Boogaard –leadgitaar/zang en Ellen Jeurissen – zang doorkruist Van der Doelen de rootsmuziek gedreven. In Continue reading

Klassiek werk.

Bij de uitreiking van de Popprijs 2008 grapte Huub van der Lubbe: “Het wordt steeds leuker. Na 29 jaar win je de Popprijs.” De Dijk kreeg die voor hun recente cd Brussel én voor hun plek binnen de Nederlandse popmuziek.

Toen gitarist Nico Arzbach, zanger Huub en bassist Hans van der Lubbe in 1981 Nederlandstalige popmuziek gingen spelen, was het dan ook meteen raak met hun op rhythm ‘n’ blues, rock en soul geënte muziek. Vanaf hun tweede lp aan scherpten ze die voor Nederland nieuwe mix aan tijdens ongeveer 180 optredens per jaar met drummer Antonie Broek en toetsenist Pim Kops, mede door Broeks (co-)producties.

Hoewel De Dijk ook nu in hun beste nummers nog verrassende details speelt, hadden ze in 1989 Continue reading

Swingende sociaal-democraten.

Al nam De Dijk weer een jaar vrijaf, deze zeventiende cd werd opgenomen tíjdens die onderbreking. In twaalf nummers varieert deze vaste waarde muzikaal dan ook op hun zelfgecreëerde genre, compleet met de definitief ingelijfde gitarist/co-producer J.B. Meijers en Hot Haarlemmerdijk Horns Roland Brunt – sax en Mike Booth – trompet. Voorzichtig verkennen ze nieuwe muzikale elementen in Continue reading

Levenslustige eigen wijs.

Na de lancering van hun eigen label bracht Little Feat behalve Fred Tackett’s solo-cd slechts vier dubbele live-cd’s uit. De qua repertoire en uitvoering al te gemakzuchtige laatste zaaide twijfel over hun nieuwe studio-cd. De band was immers al vrijwel drie jaar op tournee, onderwijl het live jammen herontdekkend.

Verrassend genoeg combineert de groep in elf zelfgeschreven, 71 minuten durende nummers harmonieus dwarse grooves met geïnspireerde, natuurlijk vloeiende medium-tempo songs en ballads. Het zevental verbreedt de toch al niet geringe horizon in Continue reading

Gracieus ouder worden.

Sinds Chinese Works Songs in 2000 toerde Little Feat bijna onafgebroken: door Europa, Australië en vooral door de V.S. Er kwam dan ook geen studio-cd meer uit, maar wél het met 7 nummers uitgebreide en geremixte Waiting For Columbus en de eerste twee releases op hun eigen Hot Tomato Records, waarop de band de live-geschiedenis vastlegde van de eerste viermansbezetting tot nu.

Deze dubbel-cd is de samenvatting van optredens in een club met een capaciteit van 200 toeschouwers. Daarom speelt de Feat de 22 nummers akoestisch, al geldt dat niet voor Continue reading

Raw Tomatos Vol. One 2CD             ****

Ripe Tomatos Vol. Two 2CD             ****

Hot Outtakes.

Deze eerste twee releases op Little Feats eigen label bevatten live-opnamen van 1971 tot en met 2001 in alle vier de bezettingen. Hoewel bekende klassiekers als Cold, Cold, Cold en Dixie Chicken er opnieuw op staan, zijn veel andere nummers live alleen op bootleg verschenen. Met een duur van ieder ongeveer tweeënhalf uur voegen ze dan ook heel wat toe aan de drie live-cd’s die uitkwamen, inclusief het onlangs gerereleasde  Waiting For Columbus. Zo staan er naast het oude werk veel nummers op met vorige zanger Craig Fuller en huidige zangeres Shaun Murphy.

Minder perfect geproduceerd dan WFC bewijzen juist die nieuwere nummers ook voor de fans van destijds dat de Feat wel degelijk op eigen benen kan staan: hoewel met Lowell George de geniale grilligheid verdween, bleef er een band over die originaliteit met roots vermengt en daaraan een forse hoeveelheid swing toevoegt.

Door optredens met jambands heeft de groep de lust tot improviseren teruggekregen, getuige het pulserende Voodoo Jam en alternatieve, soms half akoestische live- en studioversies. The Blues Don’t tell It All wordt zo een magnetiserende climax, maar de reggae(?!)-uitvoering van het op zich al slechte Under The Radar een gelukkig zeldzaam dieptepunt.

Ander later werk als Cadillac Hotel, Ain’t Got Enough Fun, Blue Jean Blues, I Got Happiness en That’s Her, She’s Mine laat horen dat deze opnieuw onderschatte band nog altijd funkt, al is niet langer elk nummer een klassieker. Vooral de incidentele ballads zijn meer doorsnee dan die uit de jaren zeventig.

Samenvattend: met deze cd’s eert de groep haar prachtige historie én documenteert zij haar gedreven heden.

Geplaatst op www.popmagazineheaven.nl bij Heaven no 22, januari-februari 2003/no. 1

Van alle tijden.

Het originele WFC liet 15 nummers een perfect ingespeelde, gretig swingende band horen. Live klonken hun nummers zo mogelijk nog bezwerender dan op de studioplaten, maar die oorspronkelijke uitgave deed de lengte van Little Feats concerten geen recht. De groep stond én staat erom bekend zeker twee uur te spelen, maar dat haalden de dubbel-lp en daarvan gemaakte enkele cd lang niet.

Deze dubbelaar bevat echter 27 nummers. Drie extra tracks stonden ooit op de alternatieve verzamelaar Hoy-Hoy!, maar zeven andere kwamen niet eerder uit, al waren ze wel voor WFC bedoeld. De songs zijn opnieuw gemastered, Continue reading

www.michellewhitemusic.com

Op eigen benen.

Hoe lang moet Michelle White bij het zich voorstellen nog ‘ja’ zeggen op de vraag of zij de-dochter-van is? Dit is na Memphis immers de tweede van Tony Joe’s dochter, die voorlopig alleen in Frankrijk succes heeft. Niet zulke gekke jongens, die Galliërs, want ook Belgische bluesdiva’s Beverly Jo Scott en Axelle Red zijn er al langer geliefd.

White’s twaalf nieuwe songs zullen haar populariteit daar vast vergroten, want zij combineert lui swingende rhythm ’n blues met intieme ballads. Haar band met lokale musici bezorgt ook deze White een rootsy geluid, ingeleid met een krakende naald in een groef, zo knipogend naar analoge dagen.

De cd weerspiegelt dat, Continue reading

Uitgebalanceerd emotie.

Bonnie Raitts achttiende cd bevat elf songs die bekende en nieuwe elementen combineren. Gebleven is haar hecht samenspelende band (drummer Fataar, bassist Hutchinson, gitarist  Marinelli en toetsenman Cleary), plus haar voorkeur voor weinig bekende componisten. Raitt kiest nog altijd zorvuldig, want Randall Bramblett’s statige God Was In The Water is een van zijn betere en Cleary’s twee nummers combineren funk met een duidelijke songstructuur. Al ontbreken deze keer eigen songs, Raitt maakt ook nummers van onder meer Lee Clayton tot de hare in een mix van rhythm ‘n blues, gospel en pop. Zonder concessies te doen combineert ze zo als een van de zeer weinigen rootsmuziek steeds met kenmerken uit de popcatalogus. Continue reading