Category: recensies roots (Page 19 of 23)

Mo’!

Keb’ Mo’ ’s negende is een live-album, maar van de tien tracks zijn dat er slechts zes, terwijl de vier studiosongs nieuw zijn.

Op deze voor het eerst op zijn eigen Yolabelle uitgekomen cd combineert Kevin Moore weer blues met folk, jazz, gospel en pop. Daarmee heeft hij inmiddels bijna een genre uitgevonden dat onberispelijk rootsy spel van zijn band in mooie melodieën combineert met tekstuele bewogenheid.

Die is niet alleen hoorbaar in live gespeelde, al van hem bekende songs als More Than One Way Home en Change, Continue reading

Wereldmuziek!

Van zijn dertien nieuwe songs speelde Van de Ven er maar vijf met gitarist Harry Hardholt, saxofonist/klarinettist Arend Bouwmeester, drummer Sin Banovic en toegevoegde bassist Gerald van Beuningen,. In de andere spelen o.m. jazzbassist Jeroen Vierdag en drummer/producer Sjoerd van Bommel, die ooit met Van de Ven een duo vormde.

Deze cd van de grommende, honkvaste reiziger is dan ook veelzijdiger dan ooit. Behalve de kenmerkende, hard swingende jazz- en funkgrooves van zijn band staan er ook verrassende akoestische ballads op. Continue reading

Van/voor aficionado’s.

Sinds Little Feat in 2001 Hot Tomato Records oprichtte, komt er een constante stroom live-opnamen uit. De band toert immers vrijwel continu, al verscheen in 2003 studioplaat Kickin’ It At The Barn ook op dat label. Dat was hun beste nieuwe sinds Ain’t Had Enough Fun (1995), omdat de groep geïnspireerd invloeden uit jazz, rock, blues en funk combineerde met semi-akoestische ballads en een opvallend transparant geluid.

Veel meer dan op vorige live-platen ligt de nadruk op Barnstormin’ Live op nummers van na hun reünie in 1988(!). Uit de dagen met Lowell George dateren slechts drie songs. Continue reading

Welkome comeback.

In België is La Scott een grote dame, ondanks dat haar laatste cd in 1999 verscheen en bovendien tegenviel. Ze klampte daarop te wanhopig aan bij het peloton van breed uitwaaierende gitaarrockers, al stonden er incidenteel nummers op die haar reputatie bewezen.

Blijkbaar heeft ze genoeg van volume pur sang, want haar elf nummers tellende vijfde cd is muzikaal opvallend ingetogen. In uitstekende nummers wordt door haar live-band met veel gevoel gespeeld, waarbij ook Paul van Bruystegems gedoseerde gitaarsolo’s steeds in dienst staan van Scott’s emoties.

Haar rootsy geproduceerde pop is een mix van gospel, soul en rhythm ’n blues, soms versmolten met spaarzaam toegepaste elektronische effecten, terwijl haar gevoelige stem emoties uitdrukt op de manier waarop zij patent heeft. Continue reading

Indrukwekkend tweeluik.

Whitley roept vanaf Living With The Law uit 1991 door zijn weemoedige stem en zoekende gitaarstijl sterke, hypnotiserende beelden op. Regisseur Eoin Moore’s verzoek een filmscore te schrijven is dus geen wonder.

Van de 27 titels hebben sommige slechts ondersteunende kwaliteiten, maar Whitley c.s. roepen in de meeste instrumentale fragmenten al een unheimische sfeer op. De twaalf door Whitley gezongen nummers, ook steeds met filmmusici Kai-Uwe Kohlschmidt en Warner Poland gecomponeerd, zijn volkomen representatief voor zijn solowerk, zoals op eerdergenoemd debuut of Dirt Floor uit 1998.

Whitley speelt zijn loom uitwaaierende en zuigende melodieën op akoestische Resonator-gitaar, spaarzaam begeleid op drums, bas en percussie. Fluisterend of hoog uithalend met zijn karakteristieke onvaste stem bezingt hij de gewelddadige jeugd van twee broers en hoe die hen achtervolgt. Hij verzon dat thema weliswaar niet, maar de melancholieke stemming ervan is hem op het lijf geschreven. Zo maakt hij van deze OST, al klinkt dat misschien onwaarschijnlijk, een solo-cd.

Ook Whitley’s eigen cd werd opgenomen met Duitse muzikanten: Whitley is kort geleden naar Dresden verhuisd en heeft alweer een nieuw, ditmaal Frans platenlabel. Hoe grillig zijn carrière uit (a-)commercieel oogpunt echter ook verloopt, muzikaal ligt Whitley op koers.

Op deze cd vergroot hij zijn aantal klassiekers in een keer met 10 akoestische songs. Continue reading

Groots talent in grote traditie.

Zanger Malford Milligan is nog onbekend in Nederland, maar in Austin en omgeving niet meer. Hij zong koortjes voor o.m. Steve Bruton en maakte met de band Storyville twee cd’s. Hij treedt regelmatig op met Double Trouble, de ex-ritmesectie van wijlen Stevie Ray Vaughn, en  zit in the Boneshakers. Met deze cd, die hij met een Nederlandse groep opnam, is hij klaar voor wat hij zijn Europese avontuur noemt.

In een dertien nummers durende stomende mix van roots-ballads, blues en soul zet Milligan een keel op. In de door hem met gitarist Jack Hustinx geschreven opener Find Your Way Home etaleert Milligan zijn talent al, maar hij bewijst eveneens de klassiekers te kennen. Continue reading

Chapeau!

In opener Better Wake Up Soon deinen drums, bas en percussie achter debutant Van den Heuvel in zo’n open, hypnotiserende cadans die je de song binnen lokt. Tom van Stiphouts ijle gitaar en Steven de Bruins weemoedige mondharmonica onderstrepen het loerende onheil dat de blues vér overstijgt. Van den Heuvel bezingt intussen loom en hees hoe je de prooi kunt worden van een intrigerende vrouw. Hij woont dan wel in België, muzikaal vertoeft hij in het Amerikaanse Zuiden.

Dat blijkt ook uit de twaalf andere eigen songs en een Dylan-cover. Continue reading

Emotionele knock-out.

De Haagse John Dear Mowing Club is het voertuig van zanger/gitarist Melle de Boer, net als toen dezelfde band nog Smutfish heette. Op hun debuut Lawnmower Mind, de ep The Fish That Couldn’t Swim en Through A Slightly Open Door bepaalde De Boer immers ook alleen de toon, net als op het titelloze debuut van de John Dear Mowing Club daarna.

Dat geldt nog sterker voor Melleville. Daar krijgt De Boer in zeventien in zijn atelier opgenomen songs slechts negen keer minimaal gezelschap van andere muzikanten. Thematisch sluiten ze naadloos aan bij eerder werk: Continue reading

Tijdloos.

Op hun derde cd spelen Digna Janssen (zang, piano, Wurlitzer en percussie) en Johan Smeets (gitaren, piano, bas, percussie, trompet en zang) een ingetogen mix van folk en pop.

In twaalf gezongen nummers en een instrumental scheppen de twee met het Matangi strijkkwartet veel sfeer in verstilde miniatuurtjes. Daarin klinkt spanning door vanaf het eerste akkoord. Continue reading

Wereldband.

Toetsenist Roel Spanjers heeft zich afdoende bewezen, want bij J. W. Roy is hij medebepalend voor de sound. Dat hij ook een uitstekende frontman is, blijkt tien keer op zijn solodebuut. Daarbij koos hij zijn begeleiders uit verschillende edities van J. W. Roy’s One Night Band. Drummer JJ Goossens, drummer/gitarist Gabriël Peeters, bassist Nico Heilijgers en gitaristen Eric van Dijsseldonk en Richard van Bergen ondersteunen Spanjers’ piano en orgels steeds organisch, en stuwend waar dat kan.
Spanjers en consorten gaan tien keer op in Americana, liefst in songs die passen in de traditie van the Band. Opener Got It Good illustreert dat mooi: Continue reading