Category: recensies roots (Page 20 of 23)

www.bayoumosquitos.com

Way down South.

De tweede cd van deze Nederlandse rootsadepten bevat zestien songs, van covers van Randy Newman, Shelby Lynne en Mose Allison tot b.v. De Lange’s direct door New Orleans beïnvloede Get Down To The Mardi Gras.

Louis ter Burg – drums/mandoline, Evert Willemstijn – bas/zang, Abel de Lange gitaren/zang en nieuwkomer Marius Bos – accordeon/trekzak/Hammond/zang spelen ze enthousiast én met kennis van zaken. Funkuitstapjes voelen zich duidelijk thuis tussen texmex, cajun, zydeco en het verrassende, van Gerard van Maasakkers bekende Als Je Ooit. Continue reading

In de tien songs op A Quiet Evil spelen zo’n achttien Canadezen mee, terwijl de kern uit acht mannen en een vrouw bestaat. Dat leidt overigens niet tot veel volume, want zanger Tom Wilson (ex-Junkhouse) en gitarist/producer Michael Timmins hebben een voorkeur voor sfeervolle ballads, al zijn er drie ingehouden uptempo-songs bij. Continue reading

Stemmige doorstart.

Na tweeënhalve cd paste de naam Smutfish niet meer bij zijn nieuwe songs, vond zanger/ gitarist Melle de Boer, maar zijn muzikanten wel.

Met deze reïncarnatie maken De Vries c.s. even particuliere, rootsy country noir als voorheen. Opnieuw is de muziek in vijftien vooral mediumtempo songs en ballads vaak teruggebracht tot de hoogst noodzakelijke geluidsflarden. Drummer Sean de Vries, bassist Rob Lagendijk en sologitarist Dick Zuilhof creëren zo een vaak onheilspellende sfeer. Continue reading

Bevestiging.

Met hun debuut Lawnmower Mind wás het Haagse Smutfish er meteen ook muzikaal met  hun melancholieke, melodieuze en rootsy countryrock. Die kende weliswaar allerlei Amerikaanse invloeden, maar toch klonk de groep vooral als zichzelf. Na een ep met vijf nummers slagen ze daar nu opnieuw in op hun volwaardige tweede, die twaalf semi-akoestische nummers bevat.

Samen met nieuweling Sean de Vries achter de drumkit zorgen contrabassist Rob Lagendijk, sologitarist Dick Zuilhof en zanger/akoestische gitarist Melle de Boer voor een cd die de broeierige spanning van symbolische opener My Knee tot eind vasthoudt. Dat lukt overtuigend, ondanks dat veel contrast ontbreekt. Ditmaal zijn de tempo’s elf keer van de twaalf medium tot laag, terwijl de groep de cd ook nog live opnam zonder gastmuzikanten. Continue reading

Brooks Williams maakt op zijn zeventiende (!) cd zijn faam als akoestisch en slide-gitarist/songschrijver meer dan waar in zeven nieuwe eigen songs en vijf covers van o.m. Son House, Mississippi John Hurt en Duke Ellington’s I Got It Bad.
Hij speelt intiem en in dienst van de songs, soleert gevoelvol en zingt met een vrije timing. Baby O! blijkt zo een late ontdekking.

***1/2

Winnaar.

Bart de Win leeft voor de muziek. Hij zit minstens in zes verschillende bands, maar is in het dagelijks leven als toetsenist een van de Vaste Mannen achter Gerard van Maasakkers. Daarnaast is hij nog docent jazzzang aan het Rotterdamse conservatorium en begeleidt hij als toetsenist ook studenten zang.
In de vijftien eigen songs op zijn solodebuut is hij als zanger-toetsenist echter frontman van een band die bestaat uit de drie andere Vaste Mannen: drummer Arthur Lijten, bassist Rinus Raaijmakers en gitarist Harry Hendriks.
Met de Britse producer/blazer Gilad Atzmon en incidentele hulpkrachten als Bart-Jan Baartmans, Gerard van Maasakkers, Eric Vloeimans en Hein Offermans creëren ze  moeiteloos melancholieke Americana. Continue reading

Evenwicht.

In de veertien songs op haar tweede reguliere Nederlandstalige cd bevestigt Beatrice van der Poel niet alleen de klasse van voorganger Langzaam Los. Met drummer Jos Kroon, bassist Thijs Vermeulen, gitarist René van Barneveld, toetsenisten Rob Stoop en Sven Figee klinkt zij nog soulvoller, ook door de grotere rol van blazers Jan Kooper, Frans Cornelissen en Joe Rivera.
Over de intelligent spelende ritmesectie heen leggen Van Barneveld, Stoop en Figee sfeervolle accenten, ondersteund door de organische samples van Dionys Breukers. Ze onderstrepen Van der Poels emoties in vooral mediumtempo songs en ballads. Continue reading

In negen songs geeft Beatrice van der Poel een dwarsdoorsnede van haar theatervoorstelling Langzaam Los, genoemd naar haar gelijknamige Nederlandstalige cd.

Omdat de af en toe akoestische gitaar spelende Van der Poel slechts wordt begeleid door de zeer swingend spelende Rob Stoop op piano en accordeon en de stuwende Thijs Vermeulen op basgitaar ligt de nadruk nog meer dan anders op haar zang en teksten.

In deze niets verhullende setting blijkt eens te meer hoe expressief Van der Poel de voor het merendeel al van die Goede studio-cd Langzaam Los bekende songs zingt. Zij is het emotionele middelpunt van een helaas slechts negen nummers durende cd, waarvan ook Abba’s The Day before You Came losjes vertaald een intens deel uitmaakt als Vannacht Slaap Ik Alleen.

****

Feestje.

Canadese bluesman Harry Manx was op zijn twee solo-platen al nooit voor een gat te vangen: hij schrijft, zingt, speelt banjo, akoestische slide en National steel gitaar. Bovendien bespeelt de ex-leerling van de Indiër V. M. Bhatt ook de door de laatste uitgevonden Mohan Veena, een twintigsnarige Indiase kruising tussen sitar en steelgitaar.

Op een folkfestival jamde hij met de veelzijdige gitarist Kevin Breit, die voor o.a. Cassandra Wilson, Holly Cole en Janis Ian speelde, maar ook solo, met percussionist Cyro Baptista en met Sisters Euclid instrumentale cd’s opnam.

In deze veertien nummers hebben de twee elkaar gevonden: ze  kruisen blues en folk met jazz en country, een vleugje Indiase muziek en een forse dosis singer-songwriter. Continue reading

Weg naar erkenning.

Dit is al Manx’ zesde cd sinds 2001, de duo-cd Jubilee met gitarist Kevin Breit uit 2003 meegeteld. Op die albums combineerde de Canadees folk en akoestische blues met persoonlijke teksten en een forse dosis Indiase invloeden. Hij speelt behalve banjo, akoestische slide en National steel gitaar ook de door zijn muzikale meester V. M. Bhatt ontwikkelde Mohan Veena, een twintigsnarige kruising tussen sitar en steelgitaar.

Op zijn vorige, West East Meet, sloeg Manx een wat toegankelijker weg in. Hoewel op zich weinig revolutionair, kwam de parttime ritmesectie als een schok, net als de mondharmonica en de achtergrondzangeres. Continue reading