Category: recensies roots (Page 5 of 23)

New West 6552

slechte tijden, goede tijden

Buddy en Julie Miller maakten sinds 2001 al drie duo-albums, terwijl ze al sinds 1991 ook voortdurend op elkaar soloalbums meespelen.

Op hun vierde gezamenlijke zetten ze elf door Julie geschreven songs en een song die achtergrondzangeres Regina McCrary begon en uitwerkte met Bob Dylan, maar die Julie afmaakte, terwijl Buddy er de muziek voor schreef.

Buddy componeerde ook de muziek voor de andere en speelde die met een kleine groep getrouwen: drummer Fred Eltringham, bassisten Viktor Krauss en Byron House, toetsenist Tim Lauer en achtergrondzangers als Emmylou Harris, Larry Campbell, Teresa Williams, McCrary en Gurf Morlix.

Het resulteerde in een album vol

www.claudiarobbens.com

klassieke roots.

Het titelnummer van ‘Make a Difference’ gaat loom en onafwendbaar groovend van start, waardoor zangeres Claudia Robbens veel ruimte krijgt voor haar geïnspireerde zang: tegen de sfeerbepalende gitaar en Hammond in zingt ze soepel, haar woorden rekkend en buigend, terwijl haar drummer en bassist de song voortstuwen.

Dat geldt in nog sterker mate voor ‘Be the Change’, waarin Robbens nog vrijer fraseert en haar toonhoogte even expressief als emotioneel varieert, terwijl haar ritmesectie haar opnieuw draagt en gitaar en Hammond weer puntig tegenspel bieden. Haar zang komt zo optimaal tot zijn recht, maar ook in uptempo-songs als ‘She Grooves’ en ‘Dante’s Blues’ bewijst Robbens haar kunnen.

Haar twaalf nieuwe nummers zijn

www.alicehowe.com

twee kapiteins

Op haar tweede volledige album werkt zangeres-gitariste Alice Howe weer samen met Freebo, de man die in 2000 veranderde van gerenommeerd sessiebassist in singer-songwriter.

Slechts twee songs zijn van haar alleen, terwijl Dayna Kurtz’ ‘It’s How You Hold Me’  een gedurfd slotnummer is. Van de overige zeven songs schreven Howe en Freebo samen de muziek, terwijl ze ook vier keer de teksten gezamenlijk schreven.

Het tekent Freebo’s invloed op zijn protegé, die hij onder zijn vleugels nam na haar debuut-ep ‘You’ve Been Away So Long’ (2017): daarop stonden vijf songs van haarzelf.  Op ‘Visions’ (2019) stonden echter maar vier songs die ze samen schreven plus zes covers van onder anderen Taj Mahal, Sam Cooke en Bob Dylan.

Hoewel Howe’s eigen inbreng op deze opvolger veel groter is dan op dat debuut, is het

Songsense Music

www.advanderveen.com

Long May You Run.

Ad Vanderveen heeft de gewoonte zo snel achter elkaar albums uit te brengen, dat je geneigd bent te vergeten hoe bijzonder dat is: sinds 2008(!) brengt hij niet alleen jaarlijks een of twee albums met nieuwe songs uit, elke keer opnieuw klinkt hij daarin geïnspireerd en diept hij het genre dat hij tot het zijne heeft gemaakt dieper uit.

Dat geldt in het bijzonder voor de tien nummers die hij in twee verschillende versies op dit dubbelalbum zette: op ‘Church’ staan ze in semi-akoestische uitvoeringen, op ‘Pub’ in elektrische. Die twee instituten verbindt Vanderveen naar eigen zeggen op dit album, doordat het eerste een middelpunt in een dorp of stad was en het tweede dat nog steeds is.

Dat in de semi-akoestische versie van bijvoorbeeld ‘Heart of Every Town’, ‘Horizon Line’ en ‘Never Growing Old’ dan onder meer een kerkorgel te horen is, hoeft niet te verbazen, ook doordat Vanderveens moeder dat bespeelde.

Toch wordt die song net als de andere negen eerder bepaald door zijn wat nasale, melancholieke zang en zijn evocatieve, meanderende sologitaar, kenmerken die hij gemeen heeft met een van zijn helden, Neil Young.

Vanderveen blijkt echter in tegenstelling tot de steeds rafeliger wordende Young opnieuw een songsmid van de eerste orde:

omzien én vooruitkijken.Say Zuzu was een Amerikaanse rootsrockband die anachronistisch genoeg bestond tussen 1995 en 2002. Ondanks intensief toeren kende de groep geen succes in hun vaderland, maar wél in Italië.

Dit retrospectief telt twaalf songs van de vijf studioalbums. Die combineren roots, rock en koortjes tot soepele songs en zijn even stijlvast als prettig. Dat vonden de zes leden ook tijdens reünieoptredens: ze gaan een nieuw album opnemen, de lovende woorden van Slobberbone’s Brent Best in gedachten.

***1/2

Geschreven voor Heaven 139, no. 4 juli-augustus 2022 en gedeeltelijk gepubliceerd in de rubriek ‘Ook verschenen’

majestueuze meester.

In de tien songs van David Crosby’s vijfde (!) soloalbum sinds 2014 werkte hij net als op drie van die voorgangers symbiotisch samen met zijn toetsenist en zoon James Raymond.

De tekstueel optimistische opener ‘River Rise’ is met zijn relatief simpele, tegenvallende melodie én Michael McDonald’s achtergrondzang een kennelijke knieval voor veronderstelde radio play. Het album opent zich echter vanaf het tweede nummer alsnog:

www.semjansen.com

SJ001

indrukwekkend egodocument

Op zijn solodebuut zette Sem Jansen de twaalf songs die hij de afgelopen jaren opnam. De helft ervan legde hij in een vorig leven vast, toen hij nog als zangeres Britt Jansen door het leven ging. Ook toen was hij lid van de Leif de Leeuw Band, de groep die hem op die oude én nieuwe songs begeleidt.

Drummer Tim Koning, percussionist Joram Bemelmans, bassist Boris Oud, toetsenist Willem ’t Hart en gitarist Leif de Leeuw spelen daarin geen bluesrock, maar americana met veel ruimte, al wordt die ook door De Leeuws gitaar en steelgitaar gedomineerd.

Jansen schreef de muziek voor zijn nummers dan ook met De Leeuw en Koning, maar hij schreef van alle songs de autobiografische teksten. Daarin schetst hij het proces van zijn transitie van vrouw tot man in een combinatie van objectieve observaties en onthutsende ontboezemingen.

In de eerste song bezingt hij zijn afwijzing door