Category: recensies roots (Page 6 of 23)

BMG538640290

sterk staaltje.

Singer-songwriter David Crosby begon in 2014 zijn zoveelste jeugd met zijn soloalbum ‘Croz’ en bracht daarna nog vier albums uit, waarvan twee met Snarky Puppy-gitarist Michael League, gitariste Bekka Stevens en toetseniste Michelle Willis: ‘Lighthouse’ (2016) en ‘Here if You Listen’ (2018).

Crosby roemde hun samenwerking en hun gelijkwaardige inbreng en toerde in 2018 dus graag met ze door Amerika. Deze combinatie van cd en dvd legt het slotoptreden ervan vast: de zestien nummers tellen 72 minuten.

Acht songs daarvan komen van hun twee albums en vijf zijn oude nummers van Crosby, terwijl ze afsluiten met Joni Mitchell’s ‘Woodstock’. Willis en Stevens mogen ieder een song inbrengen, die ondanks hun leadzang redelijk passen bij de andere nieuwe.

Het is een intrigerend concert om verschillende redenen:

Continental Song City CSCCD 1189

gooi naar de sterren

‘Falling Down’, de opener van Jim Keller’s tweede album sinds zijn comebackalbum ‘By No Means’ in 2021, is misleidend met zijn uptempo wegtikkende ritme en zijn romige sound, gedragen door een terugkerende resonerende gitaarrif en gelaagde poppy koortjes achter zijn diepe stem.

Daarna tapt hij in het met zijn dreigende orgel rootsy klinkende ‘Tower of Love’ namelijk uit een heel ander vaatje, ook door het lome ritme en de halverwege dwars inzettende blazers.

In het erop volgende titelnummer schakelt Keller over naar parelende gitaarpop die direct refereert aan de laten jaren zestig, maar dat door de jubelende, meerstemmige koortjes ook onwillekeurig Tom Petty and the Heartbreakers in herinnering roept.

Het is een verbrokkeld begin van een album dat vanaf de lome ballad ‘Magic’ toch zijn definitieve vorm vindt

Shining Light Records SLR0192022

tijdloze idealisten

Toetsenist-zanger Bart de Win, zangeres Arianne Knegt en gitarist Harry Hendriks namen de twaalf songs voor het zesde Tip Jar-album weer op in hun twee thuisstudio’s: in Eindhoven waren dat er acht met drummer en producer Eric van de Lest en in Austin vier met gitarist-producer Walt Wilkins.

In Nederland en de VS lieten ze zich bovendien begeleiden door muzikale vrienden die bijvoorbeeld ook op voorganger ‘One Lifetime’ meededen: violist Joost van Es, bassisten Bill Small en Tonnie Ector en drummer Pat Manske.

Daarbij putten De Win en Knegt vooral uit

Ugly Cat Music UMC07

www.giuliamillanta.com

ster

Rootsy singer-songwriter Giullia Millanta zette twaalf songs op haar achtste album. Ze vroeg Gabriel Rhodes opnieuw die te produceren, net als voorgangers ‘Tomorrow is a Bird’ (2020) en ‘Conversation with a Ghost’ (2018). Ook speelde Rhodes gitaren, bas, piano en zong hij achtergrondvocalen, terwijl hij bovendien twee songs met Millanta schreef. Negen anderen schreef zij alleen, terwijl ze verder Eliza Gilkyson’s niet uitgebrachte ‘The Way That You Are’ opnam.

Millanta en Rhodes werden alleen dienend begeleid door drummers John Chipman of Rick Richards, want Millanta nam alleen

ballads en mid-temposongs op. Dat geeft het album een sterke samenhang, die alleen wordt doorbroken in ‘You Don’t Wanna Know’ en ‘Vola Via’. Die eerste song zingt de aan de universiteit van Florence tot arts opgeleide Millanta gedeeltelijk in het Italiaans, de taal van haar jeugd, terwijl het tweede de Italiaanse versie van  het ook op dit album staande ‘Run Away’. Ook ‘The World is your Heart’ deed ze twee keer: een keer ingetogen en weemoedig, de tweede keer al even weemoedig, maar rootsy rockend.

Highwind Howl Records

www.theosieben.com

tijdloze bluesman

Met de titelsong van zijn vijfde soloalbum trekt de veelzijdige zanger-gitarist Theo Sieben je direct trefzeker zijn muziek binnen: hij zingt met zijn kenmerkend hese, emotionele stem over een pulserende, met veel gevoel gespeelde melodie.

Die nam hij solo op, net als de negen andere, even intrigerende nummers, maar hij dubde wel slidesolo’s in of zijn eigen traporgeltje (‘The Slave’s Lamentation’). Dat opnemen deed hij in zijn huiskamer op vintage apparatuur, maar met moderne plugins.

Net als op voorganger ‘Market Meat’ speelt hij rootsy nummers die passen in

Django Music LZ412-2

www.ajplug.nl

Zangeres AJ Plug is doordrenkt door de blues, terwijl het leven haar daarvan nog een extra portie serveerde. Zij herstelde echter van slokdarmkanker en nam daarna de negen songs voor haar vierde album op met drummer Machiel Verhaar, bassist-toetsenist-gitarist Guy Smeets, bassist-gitarist Klaas Kuijt én toetsenist Roel Spanjers.

Haar zang en composities zijn bluesy, maar muzikaal voegt zij er elementen aan toe die haar songs verbreden:

ZIP250

www.planteijdt.nl

zachte schreeuw

De veelzijdige gitarist-zanger Wouter Planteijdt nam de dertien songs voor zijn nieuwe album opnieuw op met de veelzijdige ritmetandem van voorganger ‘Bullhorn’. Deze keer spelen echter behalve drummer Mischa Porte en bassist Gerco Aerts op zes songs ook trombonist Bert Boeren en tenorsaxofonist Jan Kooper mee, terwijl percussionist Rudi de Graaf eveneens op de helft van de songs te horen is.

Dat levert een muzikaal uitbundiger geluid op dan op dat vorige album, ook door

www.kbbayley.com

intieme introspectie.

Op de opvolger van het goed ontvangen ‘Little Thunderstorms’ (2021) zette zanger-gitarist KB Bayley tien songs: zes daarvan schreef hij zelf en vier zijn nummers van zijn favoriete songschrijvers: Jean Richie’s ‘The L&N Don’t Stop Here Anymore’, bekend van Johnny Cash, Tom Waits’ ‘Johnsburg, Illinois’, Kelly Joe Phelps’ ‘The Black Crow Keeps On Flying’ en Jason Isbell’s ‘Maybe It’s Time’, in de speelfilm ‘A Star Is Born’ gezongen door Lady Gaga.

Hij nam ze solo op, zichzelf begeleidend op zijn Weisenborn en een keer op omfloerste toetsen. In slechts twee songs is er nog een ander te horen: in ‘Driftwood Avenue’ en ‘Year Zero’ soleert harmonicaspeler Gavin Thomas om Bayley’s stem en zangerige lap steel heen.

Bayley

www.dietervanderwesten.com

verbeten idealisten

De eerste song van het tweede album van de Dieter van der Westen Band is het statig deinende, dreigende ‘Gave My Soul’. Daarin combineren Van der Westen – zang en akoestische gitaar, Gijs Anders van Straalen – drums, Eric van der Westen – bas, Aron Raams – elektrische gitaar, Joost Abbel – dobro, banjo en achtergrondzang en Mirte de Graaf – viool succesvol americana met De Graafs folkviool.

Het is het eerste van twaalf songs waarin Dieter van der Westen zijn favoriete twee genres uitdiept, hoewel ze niet in alle nummers versmelten:

Zwerver op weg naar huis.

De negen songs van dit album vormen het debuut van Kaai man én de tweede jeugd van Fred Verhaegen. Hij was al voorman van Mambo Chillum en Durango, groepen die onder meer de blues tot hun invloeden rekenden. De eerste bandnaam is een songtitel van John Lee Hooker, terwijl de tweede verwijst naar Dylan’s ‘Romance in Durango’.

In het tot de essentie teruggebrachte geluid bezingt Verhaegen zijn

onrust en verlangen voor het eerst in het Nederlands. Zijn dobro en huilende mondharmonica ondersteunen daarbij zijn teksten beeldend in een kaal geluidsbeeld, waarin soms een drummachine de maat tikt.

De akoestische blues blijkt zo nog altijd een inspiratie, maar in ‘Middernachtstrein’ combineert hij die op natuurlijke manier met het chanson.

In zijn melancholieke songs lijkt Verhaegen nog altijd zijn bestemming niet te hebben gevonden, maar in het even intieme als huiselijke slotnummer blijkt dat toch het geval.

***1/2

gepubliceerd in Heaven 140, spetember-oktober 2022