Category: recensies roots (Page 8 of 23)

duffhues.com

voorgeborgte.

Op zijn negende reguliere album zette de Nederlandse singer-songwriter Duffhues tien songs die thematisch samenhangen. Ze hebben zowel muzikaal als tekstueel sterke verbanden met de acht albums die hij opnam sinds zijn solodebuut ‘Pianesi’s Rome’ (2001), want hij verkent opnieuw de donkere kant van de menselijke geest door de ogen van moordenaars, verslaafden, een door moorden geobsedeerde rechercheur, aan drank of drugs verslaafden, waanzinnigen en mensen die hun ziel aan de duivel verkochten.

Die bestaat in Dufhuess teksten wel degelijk, want het universum dat hij oproept is claustrofobisch:

SongSense 2022

lichtpunt.

Op zijn 22^e (?) album zette singer-songwriter Ad Vanderveen tien songs. Dat verschijnt iets langer dan een halfjaar na ‘Release’, terwijl hij ook in 2020 en eerder jaarlijks steeds minstens een album uitbracht. Het tekent de gedrevenheid van deze Canadese Nederlander, die naar eigen zeggen heeft geleerd zijn inspiratie te vertrouwen en te volgen.

Dat is terecht, want de kwaliteit van zijn nieuwe composities is hoog als altijd. Ze zijn geworteld in de traditie van Bob Dylan en Neil Young, mannen die hij eert in het titelnummer. Hij stelt zich daarin niet op hun hoogte, maar bij hem brandt wel hetzelfde vuur als bij hen.

Deze songs zijn dan ook een combinatie van folk en country met soepele en afgeronde melodieën, waardoor ze direct aanspreken. Dylan’s

Rounder 888072299559

Is het genoeg, een stuk of wat goede songs?

Keb’ Mo’s dertien songs van zijn twaalfde reguliere studioalbum leveren een stilistisch uiteenlopender geheel op dan om het even welk van zijn eerdere albums.

In het titelnummer is de van hem bekende mix van roots en blues in een hifi-productie te horen met daarin al country-accenten van de door Paul Franklin bespeelde steelgitaar. De invloeden van zijn relatief nieuwe thuis Nashville waren al in een enkel nummer van voorganger ‘Oklahoma’ te horen, maar komen op dit album sterker naar voren: in ‘Good Strong Woman’ voegt de zang van Darius Rucker weinig tot niets toe, in ‘The Medicine Man’ voegt de Old Crow Medicine Show zich lekker swingend naar Keb’ Mo’s song, al is Ketch Secor’s fiddle wel erg bepalend, en in het afsluitende ‘Quiet Moments’ zingt actrice en zangeres Kristin Chenoweth samen met Mo’ op.

Hoewel hij ooit maar heel even een puristische bluesman was, verbreedt Mo’ zijn palet nog door in vier songs strijkers te gebruiken, iets wat hij alleen deed in John Lennon’s ‘Imagine’:

HCR006

bescheiden meester.

Multi-instrumentalist Jan van Bijnen maakte met Joost Verbraak al twee afwisselende, rootsy albums. Zijn eerste soloalbum bevat tien autobiografische songs, waarbij hij inspiratie putte inspiratie uit folk, country en americana.

In zeven van de tien songs speelde Van Bijnen alle instrumenten zelf, terwijl Verbraak hem soms bijstond en ze ook alle mixte.

In zijn verstilde ballads spelen zijn dobro en resonator-gitaar een grote, sfeerbepalende rol. Zij ondersteunen zijn bijna aarzelende zang, waarin hij de grote thema’s vangt in rake anekdotes.

***1/2

Geschreven voor Heaven no.6, november-december 2021

Howlin Chicken Records HCR012

inslaande bliksemflits

Op haar solodebuut zette Nienke Dingemans zes eigen songs. Als zangeres van de groep Mindblow is ze duidelijk beïnvloed door de blues, maar op deze ep zijn ook sterke invloeden te horen van singer-songwriters en New Orleans-jazz.

Toch vertonen vijf van de nummers een duidelijke samenhang door haar indrukwekkende stem in de met veel ruimte opgeroepen sfeer. Dingemans heeft een volle, diepe stem en haalt bovendien hard en lang uit. Dat geeft haar zang een onheilspellende, metalige lading: ze heeft een uitzonderlijk doorleefd geluid voor een zeventienjarige.

Producers Joost Verbraak en Jan van Bijnen creëerden

een rootsy, spookachtige stemming om haar heen door de drums en blaasinstrumenten van de eerste en de snaren en toetsen van de tweede. Ook Dingemans speelde overigens elektrische gitaar en piano.