Category: recensies blues (Page 2 of 4)

Porcupine Records/Sonic Rendezvous PORC007

bezwerende blues.

Op hun derde album zetten de vier mannen van The Mighty Ya-Ya tien songs, die op een na door hen gezamenlijk werden geschreven.

Dat bewijst dat drummer-producer Gabriël Peeters, bassist Harmen de Bresser, mondharmonicaspeler Aart van der Wulp en zanger-gitarist Louis van Empel een hechte band vormen, maar hun sound bewijst dat ook: Peeters drumt vanuit een groove met een zware, bezwerende basdrum en contrasterende hi-hat en bekkens, terwijl De Bressers bas daar in de medium-temposongs omheen kronkelt. In de snelle songs vormen ze een twee-eenheid: samen zorgen ze dan voor een bezeten voortjagende, strak gespeelde basis. Over die jungleritmes strooit Van der Wulp zijn onheilspellende harmonicalijnen uit, terwijl Van Empel afwisselend begeleidt of dreigend soleert.

Daarbij klinkt de groep voortdurend alsof Continue reading

www.jeroenkant.nl

stoemper

Zijn nieuwe, vijf songs tellende ep maakte zanger-gitarist Jeroen Kant weer onder zijn eigen naam, al speelt Judith Renkema bas, net als in Shewawah, het trio waarmee Kant voorganger ‘Alles in kleur’ opnam.

Over een rudimentair swingende basis van de elkaar afwisselende drummers Yori Olijslagers en Jan Pohl speelt zij vaak melodieus en inventief. Zo laten drums en bas veel ruimte voor Kants vaak overstuurd klinkende gitaar en voor zijn persoonlijke teksten.

Hoewel hij met veel elan zijn bluesy gitaarpartijen speelt en zich uitleeft in snerpende solo’s, zijn zijn songs compact en is het geluid uitgebalanceerd. Daardoor staan zijn autobiografische teksten centraal, want die zijn even belangrijk als op ‘Alles in kleur’.

Kant zingt in het titelnummer ironisch over de nog altijd in hem levende droom een grote ster te worden, maar ook de andere songs gaan over de moeite van het volhouden: de felle verwijten van ‘Makkelijk’ slaan net zo goed op een ander als op hemzelf, terwijl hij in de lome blues ‘Altijd zo geweest’ zijn geliefde moed inzingt: ‘Pak mijn hand, zet je zorgen aan de kant/Het is nog ver, maar we zijn van ver gekomen/Dacht je dan dat het schip al is gestrand/er is altijd hoop, zolang we blijven dromen’.

In ’Verdeeld tot op het bot’ analyseert hij de twee tegengestelde kanten van zijn persoonlijkheid, terwijl de titel van het afsluitende ‘Ik trek het niet meer’ voor zichzelf lijkt te spreken. Hopelijk is een boottochtje genoeg voor Kant om door te gaan met schrijven en spelen.

De recensies van ‘de lafaardkapitein’ en ‘Goud of op je bek gaan’ vind je in de categorie recensies singer-songwriter.

***1/2

diepe zakken.

Dat de Canadese blueszanger en harmonicaspeler Big Dave McLean in eigen land een grote naam is, blijkt alleen al uit het feit dat hij de Order of Canada ontvangt vanwege zijn verdiensten voor de nationale cultuur. Dat producer, labeleigenaar en gitarist Steve Dawson hem al in 2014 onder zijn vleugels nam en dit hun derde gezamenlijke album is, is misschien nog een overtuigender bewijs voor zijn talent.

MacLean bewijst dat overvloedig op zijn zevende album. Dat is voor hem grensverleggend, doordat hij voor het eerst vooral Continue reading

rijk

In opener ‘Lord won’t fail me’ gaan drummer Jeroen JJ Goossens en gitarist-zanger Richard van Bergen overtuigend groovend van start: Van Bergen leidt de song na wat kwakende kikkers al even knerpend in met een statige blueslick. Daaroverheen valt Goossens in met een swingend drumpatroon. Het blijkt de opwindende, rootsy basis voor Van Bergens even getergde als emotionele zang, aangevuld door de harmonica van Gait Klein Kromhof.

In bijna alle nummers combineren Van Bergen en Goossens invloeden uit deltablues met gospel en ritmes uit New Orleans, zoals ze dat ook deden op Continue reading

Black Hen BHCD0087

levende blues.

De Canadese zangeres-gitariste Kat Danser plantte haar voeten voor haar vijfde album nog steviger in de blues dan op voorganger ‘Baptized by the mud’, een titel die overigens exemplarisch is voor haar rootsy aanpak.

Op dat album uit 2013 werkte Danser al samen met meestergitarist-producer Steve Dawson en die samenwerking zetten ze voort in deze acht door haar geschreven songs en twee covers van Sam McGee en Mississippi Fred McDowell.

Dawson produceerde niet alleen, maar speelde ook gitaar, iets wat hij ook haar vorige deed. Hij bracht drummer Gary Craig, contrabassist/mandolinespeler Jeremy Holmes, fiddelaar-mandolinespeler Matt Combs en saxofonist-harmonicaspeler Jim Hoke mee. Zij begeleiden de hees en swingend zingende Danser fel groovend, maar laten veel ruimte voor haar zang en Dawson’s emotionele sologitaar.

Danser zingt vaak en gemeend over Continue reading

Shewawah – Alles in kleur

348157 507000 6

uitbundige bedachtzaamheid.

In het eerste van de elf nummers op het debuut van Shewawah speelt Jeroen Kant de elektrische gitaar alsof hij die zojuist heeft uitgevonden. Hij herontdekte het instrument en zijn oude blueshelden in 2016 en oefende daarna uren per dag om zich de verleerde kunst van het gitaarspelen weer aan te leren.

Tijdens de met veel echo opgenomen, klassieke rock ‘n’ roll van het openings- annex titelnummer met exploderende solo schreeuwen Kant, drummer Gino Bombrini en bassiste Judith Renkema de bandnaam dan ook een aantal keren enthousiast, er zo bijna een beginselverklaring van makend.

In drie van de andere songs Continue reading

Doorschijnende blues.

Op zijn eerste solo-cd legt gitarist Richard van Bergen andere accenten dan bij de Shiner Twins. In dertien met drummer JJ Goossens en bassist Dick Wagensveld opgenomen songs belijdt hij zijn bluesliefde meer dan bij de band waarvan zijn decennialange vriend Wagensveld tot zijn ontijdige dood ook de bassist was.

Toch refereert het door gospel beïnvloede When He comes direct aan Van Bergens songs voor de Shiner Twins, net als vijf andere. Ook OD on love en de reprise OD on love (Slight return) zouden door Wagensvelds prominent zoemende contrabas passen op een album van die groep.

Daar Rootbag een trio is, speelde Van Bergen de felle ritmepartijen én de geïnspireerde solo’s, verschillende gitaren en effecten gebruikend. Dat levert een gelaagd en compleet geluid op, waarin opnieuw opvalt wat een goede en emotionele gitarist hij is, of hij nu scheurt of subtiel soleert. Jimi Hendrix’ invoed is daarbij regelmatig hoorbaar..

JJ Goossens en Wagensveld bieden hem dienend en stuwend tegenspel in het natuurlijke, maar zorgvuldig geproduceerde geluid. Ze laten hem alle ruimte, maar zwepen hem tegelijk op.

Ook als zanger kan Van Bergen met de besten mee, al bleek dat ook al op de Shiner Twins-albums All in store, Southern belles en Four souls, one heart. Hij zingt smartelijk en bezeten over eenzaamheid, liefde en bedrog, maar even overtuigend over de terugkeer van Jezus.

Zo is dit aan Dick Wagensveld opgedragen album een volwaardige soloplaat, terwijl hij paradoxaal genoeg ook doet verlangen naar een vierde Shiner Twins-album.

****

www.rootbag.nl

Groots.

Gait Klein Kromhof hoort tot de beste mondharmonicaspelers van Nederland. Voor zijn spel in de Zeeuwse rootsband Champagne Charlie kreeg hij bijvoorbeeld in 2010 de Dutch Blues Award. Niet alleen in die band is hij sfeermaker, maar ook bij vrienden in de Nederlandse rootswereld, zoals op cd’s en bij optredens van de Shiner Twins en Hans Theessink.

Zij bewijzen hem op zijn eerste solo-cd diezelfde vriendendienst. Ook Continue reading

Troubadour.

Paul Batto is een singer-songwriter die naar eigen zeggen beïnvloed is door John Lee Hooker, Mahalia Jackson en Frank Sinatra. Dat is al een onwaarschijnlijke combinatie voor iemand die op een persoonlijke manier de countryblues interpreteert, maar bovendien is deze door en door Amerikaans klinkende zanger-gitarist geboren in Ljubjana, Slovenië.

Dat hij zou uitgroeien tot een rondtrekkend bluesmuzikant, was niet zo logisch: Continue reading

Liefdevol eerbetoon.

De Belgisch-Amerikaanse zangeres Beverly Jo Scott ontdekte als meisje thuis in Mobile, Alabama, Janis Joplin. Deze veertien live opgenomen songs zijn Scotts al vijf jaar geleden bedachte eerbetoon aan de vrouw met wie ze zich sindsdien artistiek en persoonlijk verwant voelt.

Ze zingt een stel van Joplins klassiekers, maar ook songs die Joplin beïnvloedden als Cigarettes & Coffee van Otis Redding en Tell Mama van C. Carter.

De in Nederland nooit doorgebroken Scott kan nog altijd een keel opzetten én verleiden. Ze imiteert Joplin niet, maar evenaart haar qua intensiteit. Bovendien is ook haar stem bij vlagen rauw na dertig jaar zingen.

Met Yves Baibay – drums, Thierry Rombaux – bas, Slim Batteux – toetsen, Jo Mahieu – gitaar en Gaelle Mievis – achtergondzang en slide-gitarist Paul Personne en zangeres Maurane als gasten brengt zij zo een bezielde en liefdevolle hommage aan een heldin die inmiddels alweer veertig jaar geleden overleed.

***

Geschreven voor Heaven no. 70, januari-februari 2011/no. 1