Category: nieuws (Page 28 of 657)

Roxy Music-gitarist wordt Officer of the British Empire. Dat heeft Charles II behaagd, zoals dat officieel heet(te).

Hij staat namelijk op de inmiddels gepubliceerd King’s Birthday Honours List en krijgt de onderscheiding uiteraard voor zijn verdiensten in de muziek.

Manzanera speelde namelijk op de zeven albums die de groep maakte tussen 1971 en 1982 en daarna nog met de groep Quiet Sun, hoewel dat eens soort hobbyproject was en de band geen grote bekendheid verwierf ondanks de grote namen van de leden. Verder leende hij zijn diensten lange tijd aan Pink Floyd-gitarist David Gilmour vanaf 2006 en maakte hij al vanaf 1975 enkele soloalbums

Manzanera was verrast, zoals dat hoort, maar niet alleen voor zichzelf: ‘I’m surprised and honoured to receive this Award.  This has a poignancy for me and my family because in 1966 my dad, Duncan Targett-Adams was also awarded the OBE but sadly he died before his investiture.’

Hij is een figuur met een kleurrijke geschiedenis, die hij uit de doeken deed in zijn eind maart van dit jaar verschenen autobiografie ‘Revolución To Roxy’.

Daarin gaat hij terug tot 1492, toen de Sefardische joden uit Spanje werden verbannen en komt hij via zijn jeugd in Londen en daarna Cuba, Hawaii en Venezuela uit bij zijn muzikantenbestaan.

In het persbericht repte Manzanera over een piraat, een spion en een operamuzikant onder zijn voorvaderen:

Eind maart waren er al geruchten dat de Eagles hun Long Goodbye Tour nog maar eens zouden gaan verlengen.

De groep zou van september tot en met december in de Sphere in Las Vegas gaan optreden en inmiddels is dat gerucht bewaarheid geworden: van 20 september tot en met 19 oktober treedt de groep daar elk weekeinde tweemaal op.

Doordat de goedkoopste kaartjes 175 dollar (zo’n slordige 165 euro) kosten, levert dat alweer meer dan een aardige duit op voor Don Henley, Timothy Schmidt, Joe Walsh, Vince Gill en Deacon Frey.

Daarmee is het optreden in Arnhem van 15 jl. dus toch weer niet het allerlaatste optreden van de groep geweest, hoewel er inderdaad alle reden was daaraan te twijfelen: er is geen groep die zo vaak afscheid heeft genomen als de Eagles, juist ook doordat het het management van de groep bekend maakte dat de Eagles ‘will perform as many shows in each market as their audience demands.’

Voorlopig zijn we dus blijkbaar nog niet van ze af, maar de twee concerten in Arnhem waren volgens de recensenten zeer de moeite waard.

Waarom zouden de Eagles hun songs niet tot in alle eeuwigheid voor hun naar vroeger hunkerende fans mogen spelen, terwijl allerlei coverbands dat ook doen?

Veel eerdere berichten over de commerciële activiteiten van Eagles vind je in de categorie nieuws.

De Talking Heads zijn weer helemaal in de mode, of misschien is deze formulering beter: heimwee is nog altijd in de mode.

Chris Frantz, Tina Weymouth, Jerry Harrison en David Byrne werden namelijk geïnterviewd over hun ‘Stop Making Sense’ in de Tonight Show Starring Jimmy Fallon op 13 juni jl.

Dat was natuurlijk net als vorige vraaggesprekken ook al naar aanleiding van het feit dat het gelijknamige livealbum veertig jaar geleden uitkwam, maar net zo goed vanwege de rerelease van een speciale versie ervan en de geremasterde versie van de erbij horende concertfilm.

Over die film ging het dan ook onder meer en dan met name over de vraag of ze er zorgen over hadden gehad hoe ze in beeld gebracht zouden worden door regisseur Jonathan Demme.

Weymouth is daarover in het vraaggesprek zeer duidelijk: ze wilden van alles niet en maakten dat regisseur van onder meer ‘The Last Waltz’ ook duidelijk: ze gebruikte daarbij de beeldspraak die in de klassieke ‘mockumentary’ ‘This Spinal Tap’ werd gebruikt.

Byrne vertelde trouwens ook hoe hij tot zijn overdonderend houterige dansjes was gekomen, terwijl het ’tribute album’ van ‘Stop Amking Sense’ ook nog uiterst oppervlakkig ter sprake komt en Fallon met zijn voortdurende interrupties en gehinnik zijn faam meer dan waar maakt:

Op 20 september as. verschijnt dan eindelijk toch ‘Birdcatcher II’, het tweede soloalbum van toetsenist Roel Spanjers.

Vermoedelijk verwachtten niet veel mensen dat hij dat tweede album nog eens zou maken, maar ik heb er in ieder geval jaren op gehoopt: ‘Birdcatcher’ maakte in 2006 indruk op me en ik besprak het dan ook met veel enthousiasme voor muziekmagazine Heaven, terwijl ik er sinds het begin van Kippenvel in mei 2007 songs van draaide én draai: de eerste keer was dat in de zesde aflevering van Kippenvel op 12 juni 2007.

Spanjers speelde ondertussen bij veel rootsartiesten uit binnen- en buitenland mee, zowel in de studio als op het podium: Terry Evans, JW Roy, Dayna Kurtz, Ricky Koole en in de Southern Aces, de door songschrijver en gitarist Jack Hustinx samengestelde begeleidingsband van Malford Milligan, op wiens ‘I Was a Witness’ hij een grote rol had in het geluid.

In 2017 maakte hij met Frédérique Spigt samen de EP ‘The Road’, waarop hij twee nummers zong, maar dat was de laatste keer dat hij uit zijn dienende rol kroop, hoewel zijn toetsen ook op dat album bepalend zijn.

Net als op ‘Birdcatcher’ bleek daarin nog maar eens dat, Spanjers een hoge, weemoedige stem heeft én een enorme voorliefde voor muziek uit het Amerikaanse zuiden: The Band, Allen Toussaint en Bobby Charles bijvoorbeeld.

De laatste maanden nam hij hij met drummer en producer Gabriël Peeters, gitarist Eric van Dijsseldonk en een aantal gastmuzikanten tien nieuwe songs op.

Onder die gasten is bijvoorbeeld Malford Milligan.

Inmiddels is een eerste single uit: ‘Hand over Fist (Halcyon Days)’. Die maakt met zijn tekstuele weemoed nieuwsgierig naar de het album:

Bassist en singer-songwriter Nick Lowe brengt op 13 september voor het eerst in dertien jaar een regulier album uit.

Daarop komen twaalf songs te staan: eigen composities, covers van bijna vergeten nummers en nieuwe versies van eerder door Lowe uitgebrachte singles.

Lowe wordt begeleid door Los Straighjackets: drummer Chris Sprague, bassist Pete Curry en gitaristen Eddie Angel en Greg Townson.

De eerste single is ‘Went to a Party’, dat wordt aangekondigd als een nooit eerder uitgebrachte live-favoriet.

Het blijkt een mediumtempo-rocksong met bepalende drums, heldere gitaren, lijzige koortjes en een tekst die even onzinnig als melig is. Muzikaal grijpt het met zijn twanggitaren terug op de vroege rock ‘n’ roll, ook door de solo.

Lowe neemt in het nummer feestjes, de muziekindustrie en zichzelf op de hak:

Alan Edwards doet in zijn memoires een boekje open over David Bowie en andere sterren met wie hij werkte.

Edwards was namelijk niet alleen de pr-man voor Bowie, maar ook voor de Rolling Stones, Prince, Britney Spears, Amy Winehouse en anderen. Hij richtte The Outside Organisation op, een pr-firma die groot werd onder zijn leiding.

In zijn ‘I Was There: Dispatches from a Life in Rock and Roll’ schrijft hij over de hoogtepunten in zijn pr-bestaan, of de dieptepunten natuurlijk: ook zijn kantoor werd op vakkundige wijze gesloopt door Keith Moon, de drummer van The Who, al arriveerde die met een hoge hoed op, een monocle in en een wandelstok.

Ook vertelt hij over het bizarre selectieproces waaraan Mick Jagger en daarna Keith Richards hem onderwierpen voor hij in de jaren tachtig hun pr mocht behartigen: het zou de twee Stones tegenwoordig op een hele reeks rechtszaken komen te staan wegens vergaande willekeur en wreedheid, terwijl hij er bovendien een fooi voor ontving…

Voor Bowie werkte hij vanaf 1983 bijna veertig jaar. Over hem vertelt hij enkele liefdevolle anekdotes, zoals hoe Bowie zich vermomde als hij over straat ging: hij droeg een pet en onder zijn arm een Griekse krant. Volgen Bowie werkte dat laatste perfect: wie een Griekse krant bij zich had, kon immers onmogelijk die beroemde Engelse popzanger zijn…

Ook vergelijkt hij Nick Cave met Bowie en komt Cave daar niet slecht uit:

Hoewel drummer Bill Berry, bassist Mike Mills, gitarist Peter Buck en zanger Michael Stipe bij verschillende gelegenheden beweerden dat ze nooit meer gezamenlijk als R.E.M. zouden optreden, kwam dat er toch van.

Tijdens de ceremonie waarbij ze officieel lid gemaakt werden van de Songwriters Hall of Fame sprak Stipe namens de vier. Hij zei onder meer het volgende:

‘Writing songs and having a catalog of work that we’re all proud of that is out there for the rest of the world for all time is hands-down the most important aspect of what we did. Second to that is that we managed to do so all those decades and remain friends. And not just friends, dear friends.’

Daarna speelden ze tot ieders verrassing ‘Losing My Religion’, zonder enige twijfel hun grootste hit.

Dat deden ze op akoestische instrumenten die ze na de inhuldiging tevoorschijn haalden, maar wie goed luistert, hoort hoe Stipe een voor de gelegenheid aangepaste tekst zong.

Hoewel er alle reden is om het gebruik van mobiele telefoons tijdens optredens te vervloeken, zijn deze beelden toch meegenomen:

Van The Deslondes is een eerste single verschenen van hun album ‘Roll It Out’.

‘Take Me Back’ is een feestelijk swingend nummer met rock ‘n’ roll-invloeden én meeslepende meerstemmige zang, een van de karakteristieken van de vijfmansgroep uit New Orleans.

De clip ervan bevat ook beelden uit het begin van de groep, zo’n twintig jaar geleden:

Filmregisseur David Lynch dankt zijn faam in belangrijke mate aan de serie en de film ‘Twin Peaks’, al regisseerde hij in een verder verleden ook een hele reeks indrukwekkende speelfilms: ‘Eraserhead’ (1977), ‘The Elephant Man’ (1980),  ‘Blue Velvet’ (1986) en ‘Mulholland Drive’ (2001). Daarna maakte hij ook onder eigen naam eerder al twee soloalbums waarop zangeres Chrystabell ook al meedeed.

Die albums lagen in het verlengde van de door Angelo Badalamenti gecomponeerde filmmuziek van die tv-serie, maar misten de beelden. Daardoor werden ze niet het succes dat Lynch voor ogen moet hebben gehad.

Chrystabell speelde ook al de rol van geheim agent Tammy Preston in ‘Twin Peaks: The Return’.

Nu heeft hij opnieuw een album met haar gemaakt. Ze blijkt dus wel zo ongeveer zijn muze te zijn.

 Dat album heet ‘The Cellophane Memories’ en komt op 2 augustus uit.

Afgaand op ‘Sublime Eternal Love’, het eerste vrijgegeven nummer, heeft zij hoorbaar opnieuw naar Cruise geluisterd, net zoals Lynch de twee albums met filmmuziek uit ‘Twin Peaks’ nog maar eens opzette:

Deze herfst komen de postume memoires uit van Lisa Marie Presley, de enige dochter van Elvis en Priscilla Presley.

Daarbij trad haar dochter Riley Keough op als coauteur. Lisa Marie Presley schreef haar herinneringen namelijk niet op, maar sprak ze in.

De door Keough uitgeschreven banden gaan als boek ‘From Here to the Great Unknown: A Memoir’ heten en dat komt op 15 oktober uit bij Random House.

In het persbericht van die Amerikaanse uitgever staat onder meer: ‘Born to an American myth and raised in the wilds of Graceland, Lisa Marie Presley was never truly understood . . . until now. Before her death in 2023, she’d been working on a raw, riveting, one-of-a-kind memoir for years, recording countless hours of breathtakingly vulnerable tape, which has finally been put on the page by her daughter, Riley Keough.’

Zoals gebruikelijk worden de memoires aangeprezen als onthullend en veelbelovend’. Inderdaad was Lisa Marie Presley’s leven op zijn minst tragisch: