Category: recensies albums 2023 (Page 3 of 4)

Big Pink Music 472/8809270024769

als twee druppels….

Toen in 1973 het naamloze, tien nummers tellende debuut van Lyndsey Buckingham en Stevie Nicks verscheen, flopte het album vrijwel direct en werd het duo door Polydor gedropt, hoewel het goed in de folkrocktrend van dat moment paste. Misschien dat de twee daardoor altijd een rerelease hebben tegengehouden, zodat alleen de originele lp van destijds sporadisch verkrijgbaar leek.

Desondanks is de cd-versie moeiteloos te koop via de site van het Nederlandse Shiny Beast. Die werd namelijk in 2017 goed verzorgd uitgebracht op een Koreaans label compleet met meespelende muzikanten, teksten én met maar liefst elf extra nummers: zes outtakes, twee singleversies van nummers van het originele album en drie livesongs van een optreden in het Australische Adelaide, waaronder een rockender versie van ‘Rhiannon’ dan die van Fleetwood Mac’s naamloze album elfde uit 1975.

Van die groep werd het tweetal immers lid nadat gitarist Bob Welch die verliet in december 1974. Hoewel Mick Fleetwood naar verluidt na het horen van ‘Frozen Love’ alleen Buckingham als gitarist wilde inlijven, stond de laatste erop dat ook zijn vriendin deel zou uitmaken van de jaren daarvoor weinig succesvolle, van oorsprong Engelse bluesgroep met een groots verleden.

Fleetwood was op Buckingham attent gemaakt door producer Keith Olsen, die de twee ontdekt had in de groep Fritz (1968-1971) en ze daaruit vervolgens had losgeweekt: hij vond niet alleen hun stemmen mooi kleuren, maar zag ook brood in hun schrijftalent.

Hij huurde voor dit debuut dan ook sessiegrootheden in als drummers Jim Keltner en Ronnie Tutt, bassist Jerry Scheff, gitarist Waddy Wachtel en percussionist Jorge Calderon, hoewel Buckingham behalve gitaar ook bas en percussie speelde.

Natuurlijk springen de stemmen van Nicks en Buckingham er vanaf het allereerste begin van opener ‘Crying in the Night’ uit, zowel individueel als in hun kenmerkende samenzang, en is ook Buckinghams gitaarstijl al gevormd.

Veel van deze songs werpen echter bovendien hun schaduwen qua klankkleur en opbouw opvallend vooruit naar Fleetwood Mac-albums als die naamloze elfde, maar ook naar opvolgers ‘Rumours’ en ‘Tusk’:

www.harryhendriks.com

in de spotlights

Harry Hendriks is al decennia de gitarist in Tip Jar, de groep van Bart de Win en Arianne Knegt, en daarvoor in De Win’s Simple Life en bij Gerard Maasakkers en in al die groepen een steunpilaar.

In hun nummers speelt hij dienend en dienstig, maar hij debuteerde onder eigen naam als singer-songwriter in 2019 met het Engelstalige album ‘About Time’, waarop hij twaalf eigen songs zette. Daarin combineerde hij swingende uptemposongs met ingehouden ballads die  regelmatig folk- of jazzinvloeden hadden.

Die songs, gespeeld met drummer Arthur Lijten, bassist Guus Bakker en toetsenist Mike Roelofs en incidentele blazers Jan Peels, Roy Hoffmans en Ton Hazenberg plus een aantal keren strijkers, vormden een intrigerend en veelzijdig geheel waarin Hendriks de sfeer bepaalde met zijn gitaar en zang.

Datzelfde geldt nog sterker voor de zestien songs op zijn recent uitgekomen Nederlandstalige opvolger ‘Zondagskind’. Daarvan zijn er acht nieuw en drie zijn interessante Nederlandse versies van songs van ‘About Time’: ‘Ik ben weg’ (‘I Am Gone’), ‘Van de wijs’ (‘Slow Down’) en ‘Slaap vannacht’ (‘Sleep Tonight’). Ook voegde Hendriks het titelnummer van de ep ‘Alle Tijd’ uit 2019 toe, plus als bonusnummers ook de drie andere ervan: ‘Handen’, ‘Niet Oké’ en ‘Weten hoe het was’.

Opnieuw

Excelsior

Dagboek.

Singer-songwriter Philip Kroonenberg bezingt in deze dertien songs de periode waarin zijn vrouw vocht tegen kanker. De door hem in het ziekenhuis geschreven teksten vormen een dagboek waarin psychotherapeut van professie Kroonenberg in een mix van invloeden uit folk, blues, country en de Cariben zijn emoties en zijn liefde voor zijn vrouw bezingt.

De door hem, drummer Jeroen Kleijn, bassist-gitarist Reyer Zwart en zijn dochters ingetogen gespeelde songs dwingen tot goed luisteren, net als de onderkoelde teksten.

***1/2

gepubliceerd in Heaven 123, november-december 2019 en hier alsnog gepubliceerd vanwege het overlijden van Jellie Brouwer op 18 juni.

De recensies van Kroonenbergs albums ‘The Therapist’ en ‘Wherever You Are’ vind je eveneens in de categorie recensies roots.

www.dantuffy.com

best of both worlds.

Op zijn derde soloalbum zette de in Nederland wonende, Australische singer-songwriter Dan Tuffy negen songs.

Hij nam die op met drummer-percussionist Mischa Porte, bassiste-toetseniste Madelief van Vlijmen, gitarist Stefan Wolfs en toetsenist-producer Zlaya Loud, terwijl hij zelf akoestische en elektrische gitaar speelde.

Opener ‘Don’t Smoke in Bed’ is een lome, intrigerende ballad die live in de Amsterdamse Studio 150 werd opgenomen en die wordt gedragen door een repeterende riff onder Tuffy’s laconieke, ironisch gekauwde adviezen, al wordt die cadans onderbroken door een onverwacht, door hem met falset gezongen tussenstuk.

Ook ‘Firetails’ en ‘Home Sweet Sunshine’ ademen die introspectieve sfeer door zijn