Category: recensies albums 2024 (Page 3 of 6)

Warner Records 82 726196 081227817152

veelzijdige volmaaktheid

Ook het vierde album van Little Feat kreeg van Warner Records een opknapbeurt: net als bij voorganger ‘Dixie Chicken’ werden de oorspronkelijke nummers geremasterd en uitgebreid met ‘hotcakes, outtakes, rarities’ en liveopnamen.

Natuurlijk klinkt het oorspronkelijke album dieper en opener dan het origineel, maar daarin zit niet de meerwaarde van deze rerelease. Wel blijft het verbazend dat het geluid van dit album niet net zo open klinkt als dat van ‘Dixie Chicken’, helemaal doordat beide werden geproduceerd door zanger, slidegitarist en belangrijkste songschrijver Lowell George.

De tweede en derde cd zijn letterlijk en figuurlijk de extra’s: cd 3 bevat acht nummers uit een concert op 1 februari 1975 in het Olympia-theater in Parijs. Ondanks het iets mindere geluid van de liveopnamen is het verbluffend, hoe de groep ook tijdens dit concert kolkt en kookt, terwijl door de heldere mix de individuele instrumenten goed te onderscheiden zijn. Dat vergroot nog het respect voor de compositorische klasse van George en de virtuoze instrumentbeheersing van drummer Richie Hayward, bassist Kenney Gradney, percussionist Sam Clayton, toetsenist-zanger Bill Payne, gitarist-zanger Paul Barrere en slidegitarist-leadzanger Lowell George: ze zuigen en swingen zich dansend en dampend door de songs heen en moeten ook daar op het podium de tijd van hun leven gehad hebben. Ook door rock-‘n-roll geïnspireerde songs als ‘Oh Atlanta’ en ‘Teenage Nervous Breakdown’ zitten namelijk vol dwarse riffs, loopjes en breaks, waarmee ze vele vakgenoten mijlenver achter zich lieten in beheersing en brille.

De twaalf songs op de tweede cd, opnieuw ‘hotcakes, outtakes and rarities’ geheten, bieden een spectaculaire kijk in het opnameproces:

HBYCO Records

RSC01CD

https://www.redclaystrays.com

alsnog gerechtigheid

Het verhaal van het debuutalbum van de Red Clay Strays is even onwaarschijnlijk als sprookjesachtig: bassist Andrew Bishop, gitarist Drew Nix en zanger-gitarist Brandon Coleman vormden in 2016 een coverband, gingen steeds meer eigen nummers spelen en breidden de groep daarom uit met drummer John Hall en gitarist Zachary Rishel. Ze speelden veel in het Amerikaanse zuiden en hun slepende ‘Good Godly Woman’ kwam in 2019 terecht in de Stephen King-verfilming ‘Doctor Sleep’, maar bracht weinig op gang. Ze bedelden dus geld voor hun debuutalbum bijeen met een crowdfundingsactie.

In twaalf dagen tijd namen de vijf deze twaalf songs live op in een studio in thuisstaat Alabama en ze brachten die in 2022 in eigen beheer uit onder de spreekwoordelijke titel ‘Moment of Truth’, maar het album werd geen succes.

Pas anderhalf jaar na de release werd ‘Wondering Why’ bekend via TikTok en zo kwam de ballad ook alsnog terecht in de Billboard Hot 100:

Clover Music Group

www.jonahtolchin.com

meesterproef

Op zijn vijfde album zette zanger-gitarist Jonah Tolchin twaalf songs. Hij nam ze op in de Dockside Studios in Maurice Lousiana en liet zich dan ook inspireren door de sfeer van die staat, door de blues én door de herinneringen aan de muziek uit de platenzaak van zijn vader.

Hij opent zijn album daarom met Little Walter’s ‘Blues with a Feeling’, maar zijn muziek is veel meer dan dat: hij combineerde blues met rootsrock, gospel en singer-songwriter, wat een even kaal als swingend geheel oplevert.

Tolchin nam ze namelijk op met de gerenommeerde drummer Terence Higgins, bassist Nick Coolidge, Mississippi All Stars-gitarist Luther Dickinson, die ook de clave bespeelt, en achtergrondzangeressen Chavonne Stewart en Marley Monroe.

Tolchin en Dickinson produceerden het album samen en kozen voor een

www.hymnforher.com

praktiserende idealisten

Lucy Tight en Wayne Waxing vormen al een duo van voor 2008, toen zij ‘Year of the Golden Pig’ uitbrachten. Daarna volgden er tot 2018 nog vier, maar toen gooide ook voor dit stel uit Swampville, Florida, corona roet in het eten.

Tight en Waxing wonen in een oude Bambi Airstream-caravan met hun dochter Diver, die al meezong als peuter. Ze is inmiddels ook officieel lid van de familiegroep, nadat het drietal in de coronaperiode veel online ‘Singalong Sundays’ organiseerde én in een verzorgingstehuis bijsprong.

De veertien nieuwe songs namen ze op in hun caravan, net zoals Tight en Waxing dat ooit deden met hun eerste twee albums.

Het ook deze keer weer in eigen beheer uitgebrachte album is net als hun derde en vierde gestoken in een hoes die compromisloze speedmetal doet vermoeden. Na twee countrynummers blijkt hun zesde echter een mengeling van countrysongs, rootsy ballads en enkele nummers die perfect passen in de klassieke poptraditie:

New West Records

communicatie in code

Op zijn twintigste soloalbum sinds 1972 zette zanger-gitarist Richard Thompson twaalf songs die de folklegende opnam in een week tijd met zijn vaste band plus achtergrondzangeres Zara Phillips en violist David Mansfield. Ze speelden alles live in de studio, terwijl Thompson zijn teksten ook direct meezong en produceerde.

Thompson’s schreef songs met daarin zijn vele vaste invloeden: folk, rock ‘n’ roll, rhythm ‘n’ blues, Afrikaanse muziek en de typisch Engelse traditie van cabaret.

Zijn donkere teksten gaan over besluiteloosheid, eenzaamheid, levensangst, verloren liefdes, het onverwurwbaar verstrijken van de tijd en de dood, al geeft hij Donald Trump ook de volle laag. Thompson verpakt zijn thema’s sluw in anekdotes die zich nonchalant openbaren, maar daarna hun klauwen uitslaan:

www.jimkellermusic.com

maximale minimalist

De zeventigjarige zanger-gitarist Jim Keller heeft blijkbaar tijd in te halen, want dit is al zijn derde album in drie jaar tijd: zijn comebackalbum ‘By All Means’ verscheen in 2021 na zeven jaar stilte, en opvolger ‘Spark and Flame’ in 2022.

Deze twaalf songs vormen het tweede deel van een drieluik waarvan ‘By All Means’ het eerste was: zowel muzikaal als tekstueel houden ze verband.

Keller nam ze dan ook met de muzikanten van dat comebackalbum: drummer Michael Urbano, bassist Bob Glaub en gitarist David Hidalgo, terwijl Mitchell Froom weer de producer was.

Keller en hij kozen opnieuw voor een open productie en minimale begeleiding tijdens de vijf dagen durende opnames:

funkende filosoof

Van de acht nummers op zijn derde soloalbum met eigen werk schreef Zita Swoon-voorman Stef Kamil Carlens er vijf. Daarnaast deed hij songs van Prince (‘The Future’), Dez Mona (‘Suspicion’) en Alain Bashung, die  in ‘C’est Comment Qu’on Freine’ een tekst van Serge Gainsbourg zong.

Met die eerste cover opent Carlens zijn album en dat is een stellingname, want het klinkt droog swingend, met funky blazers in het refrein die inderdaad doen denken aan zijn held Prince en dus aan James Brown, al kiest Carlens voor veel zoemende, analoge synthesizers en een melodieuze bas. Carlens deelt Prince’ duistere kijk op de toekomst zoals gevisualiseerd in de film ‘Batman’, waarvoor het nummer bedoeld was.

Opvallend genoeg zette Carlens Dez Mona’s ‘Suspicion’ daar meteen achteraan, al is zijn versie dansbaarder en daardoor minder open en weemoedig dan het origineel, dat toen muzikaal aan hem en David Bowie verwant was.

Zangeressen Nel Ponsaers en Rahmat Emons spelen in deze songs én de andere een belangrijke rol. Ze staan dan ook samen met Carlens op de hoes als knipoog naar

Hot Tomato Records

Na ‘Rooster Rag’ (2012) bracht Little Feat geen studioalbums meer uit. Dat kwam gedeeltelijk door het overlijden eind oktober 2019 van de bepalende zanger-gitarist Paul Barrere, die na de reünie van 1988 (!) een steeds belangrijker plaats innam als slidegitarist, zanger en componist ondanks de jaren met Craig Fuller (1987-1993) en daarna met Shaun Murphy (1993-2009) als co-zangers, maar ook daarvoor al door de vele tournees waarbij de groep zich voor het allergrootste deel concentreerde op de periode met voorman Lowell George. Zo werd de band steeds meer een solide ‘oldies act’ die zeker waar voor zijn geld bood, maar helaas niets toevoegde aan de rijke erfenis.

‘Rooster Rag’ was zeker niet zo sterk als relatieve hoogtepunten ‘Ain’t Had Enough Fun’ (1995) of ‘Kickin’ It At The Barn’ (2003), ook doordat Barrere voor en tijdens de opnamen al ziek was en dus nauwelijks songs bijdroeg. Mede daardoor was er meer ruimte voor bluesnummers en zo kwam een van de vroege invloeden uit de begintijden van de als viermansformatie gestarte groep terug: openingssong ‘Candy Man Blues’ (Mississippi John Hurt) en het afsluitende ‘Mellow Down Easy’ (Willie Dixon) namen op dat album prominente plaatsen in.

Die inspiratiebron boren oudgedienden Kenney Gradney (bas), Sam Clayton (percussie), Bill Payne (toetsen) en Fred Tackett (gitaar) op deze slechts negen nummers tellende nieuwe volop aan met recente leden Tony Leone (drums) en Scott Sharrard (elektrische gitaar en slidegitaar):