Nog maar kort geleden schreef the Guardian’s Ed Vulliamy een interessant en doordacht stuk over de revolutionaire kant van Bruce Spingsteen, ondanks zijn status als stadionrocker.
Wij waren en zijn het hartgrondig met hem eens, al waren we eerlijk gezegd zelf nooit zo expliciet op die gedachte gekomen. Dat komt ook door het geluid van de E Street Band, die ons het zicht op Springsteen’s teksten ontneemt. Wij horen hem liever solo….
Dat neemt niet weg dat we bewondering en jaloezie voelen, als we zien hoe Springsteen probeert zijn idealen trouw te blijven en daarin ook nog slaagt, of dat nu gaat om maatschappelijke rechtvaardigheid of levenslange vriendschappen.
In de VS is Spirngsteen’s thematiek uiteraard nog veel indringender dan elders, want tenslotte neemt hij regelmatig de American dream de maat.
NPR’s Ann Powers overdacht dit aspect van Springsteen’s thematiek in een essay waarin zijn tot een onvermijdelijke conclusie komt. Dat die even sterk voor Spingsteen zelf geldt als voor zijn fans, schrijft zij echter niet:www.npr.org/blogs/therecord/2012/06/25/155710461/springsteens-american-dream-beautiful-and-bleak?ps=mh_frhdl1
Wie Ed Vulliamy’s stuk alsnog wil lezen, moet hier zijn:
www.guardian.co.uk/music/2012/jun/10/bruce-springsteen-last-protest-singer?intcmp=ILCMUSTXT9386