Nog altijd begrijpen wij helemaal niets van Tori Amos’ plotselinge bekering tot de naar klassieke muziek neigende versies van haar eigen werk. De term ‘songs’ is daarop in die uitvoering helaas niet meer van toepassing en dat is meer dan een woordspeling.
Amos zelf is zoals al twintig jaar lang zeer gedecideerd. Dat is een constante in haar muziek en dus is de kans klein dat zij halverwege keert. Tenslotte heeft zij zichzelf al een aantal keren opnieuw uitgevonden en het bovendien steeds overleefd.
Alleen daardoor zijn we al nieuwsgierig naar haar motieven, al is die nieuwsgierigheid gemengd met weemoedigheid.
Amos zelf geeft het antwoord op het waarom van haar recente orkestrale voorkeur en op andere vragen:www.clashmusic.com/article/gold-dust-tori-amos