In april van dit jaar was er het op zichzelf al bizarre nieuws dat de Ray Charles Foundation een rechtszaak aanspande tegen zeven kinderen van Ray Charles.
De Foundation beschuldigde de kinderen ervan de copyrights te verwerven op meer dan vijftig van Charles’ songs te willen verwerven.
Zij hadden uit de nalatenschap van hun vader ieder 500.000 dollar gekregen op voorwaarde dat ze afzagen van verdere claims. De opbrengst van de songs ging dus naar copyrighthouder Warner/Chappell en naar de Ray Charles Foundation.
De zeven stelden echter dat de waarde van hun vaders songs was toegenomen, zodat ook het copyright moest worden verhoogd.
De Foundation bestreed dat met de laatste tijd veel gebruikte argument dat de songs in opdracht van Ray Charles’ label door hem waren geschreven en dus ook aan de platenmaatschappij waren overgedragen.
De artiest levert in die filosofie een product waarvoor hij eenmalig wordt betaald en waarmee het eigendomsrecht op de song toevalt aan de het label.
In dat geval zou echter Warner/Chappell hooguit een proces tegen die kinderen kunnen aanspannen, want De Ray Charles Foundation is in dan helemaal geen partij in zo’n conflict.
Dat vond afgelopen september een Amerikaanse rechter ook al en in zijn vonnis liet hij bovendien blijken dat een proces wel zou kunnen als de rechten op de songs niet waren overgedragen.
In een poging de eigen inkomsten te redden, is de Ray Charles Foundation nu dan maar radicaal van standpunt veranderd: de songs zijn nog altijd eigendom van de erfgenamen van Ray Charles.
Behalve een goed voorbeeld van als een blinde ronddwalen is het ook een voorbeeld van je huik baar de wind hangen.
Alle reden om daar eens flink om te lachen of je schouders over op te halen, ware het niet dat op de achtergrond de principiële vraag schuilt van wie een geschreven song nu eigenlijk is.
Die vraag wordt het laatste jaar ook in rechtszaken gesteld door zo ongeveer alle acts in vooral de Amerikaanse muziekwereld, van Bob Dylan tot Village People-zanger Victor Willis en van Tom Waits tot James Taylor….
Wordt vervolgd, dus.