Brian Ferry behoort tot onze wat tegenwoordige ‘guilty pleasures’ hoort: we draaien graag een van zijn sterke platen, hoewel die ok weer op de vingers van een hand te tellen zijn.
Ooit was hij zeer vooruitstrevend, maar dat is alweer heel erg lang geleden. De zeer Engelse gentleman blek namelijk ook een goed gevoel voor succes, geld, verantwoorde popmuziek en mooie vrouwen te hebben en bewoog zich jarenlang op get snijpunt daarvan.
Hij had geen last van wroeging vanwege zijn keuze voor wat de Engelsen zo bondig ‘style over substance’ noemen.
Ook op zijn nieuwe cd blijkt hij een trendvolger, want de jaren twintig en dertig zijn al een tijdje helemaal terug, althans muzikaal: C.W. Stoneking, Pokey LaFarge and the South City Three, Mechiya Lake and the Little Big Horns en jazzdiva Diana Krall’s recente Glad Rag Doll zijn maar enkele voorbeelden, net als het Nederlandse Maison du Malheur.
Ferry sluit aan bij deze trend op The Jazz Age. Daarop staan dertien van zijn klassiekers met en zonder Roxy Music in een bewerking voor jazzorkest oude stijl. Sommige daarvan zijn zo gearrangeerd, dat ze vrijwel onherkenbaar zijn.
Uitermate opvallend daarbij is dat Ferry in geen enkel nummer zingt…
Voor wie zijn ogen niet gelooft en wil bepalen of hij zijn oren wel gelooft is The Jazz Age in zijn geheel te streamen via: www.guardian.co.uk/music/musicblog/2012/nov/19/bryan-ferry-jazz-age-exclusive-stream?intcmp=ILCMUSTXT9384
In een interview met BBC’s The Today Programme werd Ferry gevraagd naar het waarom, hoewel ook zijn afkomst als mijnwerkerszoon en Lady gaga nog aan de orde komen: