Hoe Bonnie Raitt via Harvard University vlakbij Cambridge, Massachusetts terecht kwam in de blues vertelt ze in een uitgebreid interview met Bill Werde.
Zij ontmoette Son House, Mississippi John Hurt en anderen in wat begon als een hobby , maar nadat ze een semester vrij genomen had om in hun buurt te kunnen zijn, begon ze zelf op te treden.
Daarover vertelt ze in dat kenmerkende mengel van objectiviteit en bescheidenheid, net als over haar jaren op het Warner-label, de aanloop naar het onverwachte succes van comebackalbum Nick of time, het hebben van beroemde fans als Adele, Katy Perry en Bon Iver’s Justin Vernon, de helende kracht van optreden, de combinatie van feminisme, politiek en activisme, het opnemen van het ook weer min of meer opeens geweldig succesvolle Slipstream met Joe Henry op haar nieuwe, eigen label Redwing en het bewuste besluit daar zelf niet een song voor te schrijven.
La Raitt blijkt opnieuw een van de weinigen in de popbusiness die in staat is zichzelf los te zingen van haar laatste plaat en zo zichzelf in perspectief te plaatsen.
Haar drankverslaving uit de jaren tachtig komt slechts even ter sprake in een terzijde, al hadden meer details daarover haar overwinning erop ook indrukwekkender gemaakt.
Daarbij duurt het interview ook nog eens zo’n veertig minuten, al is het dan ook in zeven gedeeltes geknipt. Dat heeft ook meteen het enige nadeel tot gevolg: elk fragment wordt ingeleid en uitgeleid door dezelfde commercial voor een fotocamera.
Nu kun je dat aan het eind van de fragmenten natuurlijk overslaan, maar aan het begin is dat bijna onmogelijk doordat het zo kort is. De muziek eronder is overigens een fragment uit een nummer van Trombone Shorty en dat biedt dan in ieder geval nog wat troost:www.billboard.com/news#/features/bonnie-raitt-video-q-a-slipstream-feminism-1008063612.story