Joni Mitchell werd in geboorteland Canada geëerd op het Luminato Festival in Toronto. Daar werd ze in een theater anderhalf uur lang geïnterviewd door de belangrijkste recensent van de New York Times, Jon Pareles.
Mitchell was voor haar doen blijkbaar ongewoon spraakzaam en vertelde onder meer over de eerste keer dat ze als achtjarige Rachmaninoff hoorde, over polio en hoe die ziekte haar gitaarstijl beïnvloedde, maar ook over Jaco Pastorius, David Geffen en de biopic. Die kwam er niet, doordat ze de regisseur ervan overtuigde dat die film een ‘a piece of shit’ zou worden, doordat hij de details niet kende.
Ook vertelde ze uitgebreid over haar bewondering voor Emily Carr, een post-impressionistische schilder en schrijfster:
http://luminatofestival.com/events/2013/timestalks-Joni-Mitchell-and-Brian-Blade
Op dinsdag 18 en woensdag 19 juni is er te harer ere de voorstelling Joni: A Portrait in Song – A Birthday Happening Live in de beroemde Massey Hall.
Daar spelen en zingen onder anderen Kathleen Edwards, Herbie Hancock, Glen Hansard, Esperanza Spalding, Cold Specks, Liam Titcomb, Rufus Wainwright en Lizz Wright songs van Mitchell, begeleid door drummer Brian Blade, percussonist Jeff Haynes, bassist Christopher Thomas, gitaristen Marvin Sewell en Bill Frisell, toetsenist Jon Cowherd, trompettist Ambrose Akinmusire en saxofonist Melvin Butler.
Mitchell zelf zal een nieuw gedicht voordragen dat ze baseerde op een gedeelte uit een boek van Carr uit 1966, Hundreds and thousands. Daarbij wordt ze begeleid door Blade en Akinmusire: